Ο Τζόνσον στο πλευρό του Τραμπ για τη διάλυση της ΕΕ

Οι Βρετανοί αποφάσισαν να δώσουν την εντολή διακυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου στον Μπόρις Τζόνσον και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία, ώστε να κάνει ό,τι θέλει! Όσο σκληρό Brexit επιθυμεί. Και τώρα θα μάθουμε όλοι στην πράξη πλέον τα κόστη και τα οφέλη της εξόδου. Και αν οι συνέπειες για τα συμφέροντα των πολιτών είναι μεγάλες δεν αποκλείεται οι Σκωτσέζοι, οι Ουαλοί και οι βόρειο-Ιρλανδοί να πουν στους Άγγλους συνεχίστε μόνοι σας. Ίδωμεν.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο γνωστός Βρετανός σκηνοθέτης Κέν Λόουτς δήλωσε για τις εκλογές στην πατρίδα του: «Αυτή η όλη ιστορία είναι μια υπόθεση που αφορά δύο παρατάξεις της Δεξιάς. Από τη μία πλευρά, ο επιχειρηματικός κόσμος, ο οποίος θέλει να παραμείνει στην Ευρώπη για να προστατεύσει τις αγορές του, από την άλλη, είναι η ακροδεξιά, που πιστεύει ότι θα είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί ακόμη πιο εύκολα τους ανθρώπους, με το να βρίσκεται εκτός της κοινής αγοράς. Χαμηλοί μισθοί, απελευθέρωση, γρήγορα κέρδη:Όλο αυτό είναι μια δεξιά συζήτηση με μια επίφαση εθνικισμού, ξενοφοβίας και σοβινισμού».

Και δυστυχώς είναι ακριβώς έτσι. Διότι φτάσαμε ως εδώ με μαζική χειραγώγηση και μπαράζ ψευδών υποσχέσεων για τα οφέλη της αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ. Η βρετανική κοινή γνώμη τσίμπησε αμάσητα τα δολώματα που αριστοτεχνικά πλασαρίστηκαν, με την ομάδα Τζόνσον να χρησιμοποιεί παράνομους τρόπους εισβολής στα προσωπικά δεδομένα πέντε εκατομμυρίων χρηστών του facebook, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως το Εργατικό Κόμμα, πιάστηκαν στον ύπνο. Ο συμπαθής ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν αντιμετώπισε τον αντίπαλο του με δογματισμό και πολιτική αφέλεια.

Η ενίσχυση της Γερμανίας

Οι συνέπειες για τη βρετανική οικονομία, το κοινωνικό κράτος και την εργασία, άργησαν να αναδειχτούν και σκεπάστηκαν από τον εθνικισμό που πλάσαρε ο ηγέτης του Brexit. Και τώρα, από τη θεωρία περνάμε στην πράξη. Η ιστορικής σημασίας απομάκρυνση της Βρετανίας από την φυσικό της χώρο, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις τον 20 αιώνα, στους δύο παγκόσμιους πολέμους, δεν αφορά μόνο την Βρετανία, όσο κυρίως την Ευρώπη, αφού οι τρεις καθοριστικές δυνάμεις έμειναν δύο. Η Γερμανία και η Γαλλία. Και στην περίπτωση αυτή, το ειδικό βάρος της Γερμανίας μεγαλώνει σε βάρος της Γαλλίας.

Το Βερολίνο δεν έχει την διορατικότητα να δει το μέλλον του ευρωπαϊκού “πειράματος”, επιμένοντας στο “πρώτα η Γερμανία”. Ουσιαστικά, απέρριψε όλες τις προτάσεις του Γάλλου προέδρου για την οικονομική ολοκλήρωση και τη σταδιακή αποδέσμευση από την αμυντική ομπρέλα των ΗΠΑ. Η Ένωση πολιτικά, μοιάζει πλέον σαν σύγχρονη Βαβέλ όπου κάθε χώρα κάνει ότι καταλαβαίνει και ότι συμφέρει τις εκεί εξουσίες. Ουγγαρία, Πολωνία, Αυστρία, Τσεχία, Σλοβακία αρνούνται ανοιχτά να αναλάβουν τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις τους στο θέμα των προσφυγικών ροών.

Το διαλυτικό δίδυμο Τζόνσον-Τραμπ

Η Βρετανία όμως δεν φεύγει απλά από την Ένωση. Γίνεται κυριολεκτικά δορυφόρος των ΗΠΑ ή αν θέλετε ο Τζόνσον συνεργάτης στα σχέδια του Τραμπ να επιδιώξουν τη διάλυση της Ένωσης. Και στην προσπάθεια αυτή, υπάρχει πλήθος ανερχομένων πολιτικών κομμάτων να συνεργαστούν στον στόχο αυτό. Σαλβίνι, Λεπέν, η Εναλλακτική για τη Γερμανία στη Γερμανία, ο Όρμπαν, ο Μπάμπιτς και αρκετοί άλλοι επιρροής των ΗΠΑ και του Πούτιν.

Ο νεοφιλελευθερισμός, έχοντας φτάσει σε αδιέξοδο, καθώς οι επιλογές του όξυναν επικίνδυνα τις ανισότητες, ενίσχυσε τον ρατσισμό ως δικαιολογία προς τους χαμένους, για τις αιτίες των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στη διαβίωσή τους. Πως δηλαδή, δεν φταίει το σύστημα, αλλά η εισβολή εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών που κλέβουν θέσεις εργασίας.

Χωρίς ίσως να συνειδητοποιούν οι δυνάμεις που καθορίζουν το παρόν της ΕΕ, ναρκοθετούν το μέλλον της Ένωσης, με επιστροφή στα περίκλειστα εθνικά κράτη, χωρίς κοινή αγορά, με εθνικά νομίσματα και δασμούς σε εισαγωγές και εξαγωγές. Αυτό είναι και το σχέδιο του Τραμπ για την κυριαρχία των ΗΠΑ. Η ΕΕ είναι πολύ μεγάλη και έχει και ισχυρό ανταγωνιστικό νόμισμα όπως το ευρώ, ενώ για παράδειγμα μόνες τους η Γερμανία με το μάρκο και η Γαλλία με το φράγκο, πολύ μικρές για να βγάλουν γλώσσα στον αμερικανικό γίγαντα, που επιδιώκει να ελέγξει τις παγκόσμιες εξελίξεις και τις σχέσεις παραγωγής που θα προκαλέσει η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.

Με λίγα λόγια η αποχώρηση της Βρετανίας από τον φυσικό πολιτικό και οικονομικό της χώρο, αν δεν αντιμετωπιστεί με αίσθημα ευθύνης από τις ευρωπαϊκές ελίτ, θα στρώσει το χαλί στα σχέδια του Τραμπ να διαλύσει ένα πολιτικό “πείραμα” που εξασφάλισε την ειρηνική συμβίωση και τη συνεργασία των λαών της ηπείρου μας εδώ και 75 χρόνια. Το 2020 θα είναι μια κρίσιμη χρονιά για έναν κόσμο, όπου ο Τραμπ διέλυσε ή αδρανοποίησε όλους τους διεθνείς θεσμούς επίλυσης διαφορών, επιλέγοντας “καουμπόικες” λύσεις. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα συμβεί αν καταφέρει να επανεκλεγεί.