Απεργία στο μετρό – Ποιοι σκοτώνουν τον συνδικαλισμό

Μια ξαφνική στάση εργασίας οδήγησε σε κυκλοφοριακή συμφόρηση. Χιλιάδες κόσμου, απροειδοποίητοι για την κινητοποίηση, βρέθηκαν προ εκπλήξεως όταν πήγαν στις στάσεις του μετρό για να πάρουν το μέσο και να πάνε στις δουλειές τους. Όπως ήταν φυσικό αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τα οχήματά τους με το γνωστό αποτέλεσμα. Να δημιουργηθεί χάος στους δρόμους της πρωτεύουσας.

Η αιτία αυτής της απόφασης ήταν η μετακίνηση υπαλλήλων της εταιρείας Αττικό Μετρό, συγκεκριμένα 21 τον αριθμό, από διοικητικές θέσεις στα εκδοτήρια εισιτηρίων. Και όπως ήταν αναμενόμενο υπήρξαν και οι παραδοσιακές ανακοινώσεις. «Δεν θα ανεχθούμε νταβατζιλίκια και εκβιασμούς» και «θα απαντήσουμε σκληρά» είπε ο υπουργός Μεταφορών
«Κι εμείς αιφνιδιαστήκαμε από την πρωτοφανή απόφαση της διοίκησης της ΣΤΑΣΥ χωρίς να κοιτάξει τις ανάγκες τις υπηρεσιακές και τις ανάγκες των εργαζομένων» και «εάν συνεχιστεί το ίδιο πράγμα, να πληρώνουν το μάρμαρο οι εργαζόμενοι τότε είναι πιθανόν να υπάρξει κλιμάκωση» απάντησε ο πρόεδρος του Σωματείου (ΣΕΛΜΑ).

Κι εδώ ένας απλός άνθρωπος, βλέποντας αυτή τη φτηνή κοκορομαχία μεταξύ κυβέρνησης και συνδικαλιστών, θα μπορούσε να επαναλάβει το ίδιο ερώτημα που είχε τεθεί και παλαιότερα από έναν πολιτικό «Μα ποιος κυβερνάει επιτέλους αυτόν τον τόπο;». Λογικό το ερώτημα, ιδίως όταν κάποιοι αποφασίζουν τελευταία στιγμή και χωρίς προειδοποίηση να σταματήσουν ένα ζωτικό με τις μεταφορές Μέσο και μάλιστα χωρίς διαβούλευση με το σύνολο των εργαζομένων και με τη διοίκηση της εταιρείας. Και ποιοι είναι αυτοί που τους παραδόθηκε τέτοια εξουσία; Και τι κάνει η κυβέρνηση γι’ αυτό;

Οι απαντήσεις εξίσου απλές με το ερώτημα. Από τη μία είναι οι εργατοπατέρες, κομματικοί συνδικαλιστές και από την άλλη η κυβέρνηση που τρέχει να καλυφθεί επικοινωνιακά και να μπαλώσει το ζήτημα. Και λέμε να μπαλώσει και όχι να λύσει το ζήτημα γιατί δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα όπως προκύπτει από τα παρακάτω ερωτήματα.

Τα ουσιαστικά ερωτήματα

1. Γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν καθιέρωσε την υποχρεωτική συμμετοχή όλων των εργαζομένων στις διαβουλεύσεις και τη λήψη των αποφάσεων με απλή πλειοψηφία;
2. Γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν απαγόρευσε την κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος;
3. Γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν κατήργησε το θεσμό των εργατοπατέρων, δηλαδή των αργόσχολων κομματικών στελεχών που υπηρετούν τις κομματικές σκοπιμότητες και όχι τα συμφέροντα των εργαζομένων, τα οποία χρησιμοποιούν ως πρόφαση;
4. Γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν επέβαλε όλες οι προσλήψεις να γίνονται με διαφάνεια μέσω ΑΣΕΠ, αλλά φρόντιζαν πάντοτε να διορίζουν τα δικά τους παιδιά;
5. Γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν καθιέρωσε διαφάνεια και αξιοκρατία και στις προσλήψεις διοικητών και στελεχών μέσω ΑΣΕΠ, ώστε οι δημόσιες επιχειρήσεις να έχουν το καλύτερο δυναμικό που θα προλαμβάνει τέτοιου είδους προβλήματα;
6. Γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν έκανε ανοιχτούς δημόσιους διαγωνισμούς για την δημιουργία οργανογραμμάτων και μεθόδων λειτουργίας των δημοσίων (δηλαδή του λαού που τις πληρώνει) επιχειρήσεων, ώστε να λειτουργούν με το χαμηλότερο δυνατό κόστος και με τη μεγαλύτερη δυνατή απόδοση; (και εννοείται προς όφελος του λαού)
7. Γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δε νομοθέτησε έτσι ώστε ο ρόλος της και ο ρόλος του όποιου πολιτικού να περιορίζεται μόνο  στον έλεγχο των δημοσίων επιχειρήσεων, χωρίς καμία άλλη δυνατότητα;
8. Γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δε νομοθέτησε τον υποχρεωτικό έλεγχο ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τις ποινικές ευθύνες της διοίκησης, αν η δημόσια (λαϊκή) επιχείρηση δεν λειτουργεί άψογα;
9. Γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δε νομοθέτησε την πλήρη δημοσιοποίηση και διαφάνεια στα οικονομικά και λοιπά στοιχεία των δημοσίων (του λαού) επιχειρήσεων, ώστε να μπορεί ο κάθε πολίτης να έχει εικόνα και να καταγγέλλει την όποια παράβαση ή παρανομία;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ουσιώδη ερωτήματα εξηγούν πλήρως το γιατί ΔΕΝ πρόκειται να διορθωθεί η κατάσταση και το γιατί η κοροϊδία και ο εμπαιγμός των πολιτών θα εξακολουθήσει και στο μέλλον.

Ποιοί μιλούν για ιδιωτικοποίηση

Φυσικά δεν έλειψαν και κάποια ΜΜΕ που πρόβαλαν τις αντιδράσεις και τα σχόλια κάποιων “αγανακτισμένων” πολιτών, που όμως “τυχαία” πολλά μιλούσαν για ιδιωτικοποίηση. Μια άλλη αφελής προσέγγιση, λες και η ιδιωτικοποίηση λύνει το πρόβλημα και χωρίς να εξηγούν το γιατί. Και λέμε αφελής για να μην πούμε κατευθυνόμενη που υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, όταν έχουμε ήδη πολλά τέτοια παραδείγματα.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την ιδιωτικοποίηση της συντήρησης των σιδηροδρομικών γραμμών στη Μεγάλη Βρετανία που οδήγησε σε διάλυση του δικτύου και σε θανατηφόρο ατύχημα και την ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών των άγονων γραμμών στην Ελλάδα, όπου αραίωσαν τα δρομολόγια και χρησιμοποιούνται ως μέσα κακοσυντηρημένα σαπάκια που χαλάνε ακόμα και στο μέσον της τουριστικής σαιζόν προκαλώντας τεράστιες οικονομικές ζημιές στις τοπικές κοινωνίες.

Η πραγματική λύση του προβλήματος βρίσκεται στις απαντήσεις των ουσιαστικών ερωτημάτων. Αν θέλουμε πραγματικά Δημόσια Αγαθά και Δημόσιες Υπηρεσίες (δηλαδή δικές μας, προς όφελός μας) θα πρέπει να πιέσουμε ασφυκτικά το πολιτικό σύστημα να μειώσει την κομματική ρουσφετολογία και να απομακρυνθεί από τη ρύθμιση της λειτουργίας των επιχειρήσεων αυτών. Και όσο περισσότερο απομακρυνθεί τόσο περισσότερο θα υπάρξει βελτίωση όχι μόνο σ’ αυτές αλλά και στη ζωή μας. Ευτυχώς στο Μετρό της Θεσσαλονίκης δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα και τα δρομολόγια εκτελούνται κανονικά.