Κόντρες στον Θερμαϊκό

της Νεφέλης Λυγερού  – 

Η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Έξι χρόνια νωρίτερα, ελάχιστη σημασία έδωσε η τότε βουλευτής του νομού Σερρών Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά στην παρουσία του Παναγιώτη Νοτόπουλου κατά τη διάρκεια της ετήσιας δεξίωσης του Επιμελητηρίου Σερρών για την κοπή της βασιλόπιτας. Παρ’ ότι η ομιλία του καθηγητή στο ΤΕΙ Σερρών για την διαχείριση της παγκόσμιας κρίσης θεωρήθηκε ενδιαφέρουσα, η πολιτικός ήταν απορροφημένη στη συνομιλία της με επιχειρηματίες της περιοχής, αλλά και τοπικούς παράγοντες. Πού να το φανταζόταν, άλλωστε, ότι η κόρη εκείνου του άνδρα, κάποια χρόνια αργότερα, θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος της.

Η φράση αντίπαλο δέος χρησιμοποιήθηκε από τον Θουκυδίδη για τη συμμαχία Αθηναίων και Μυτιληναίων και περιγράφει πως ο φόβος των εξωτερικών απειλών διαμορφώνει συμμαχίες, ή καλύτερα λυκοφιλίες. Με την έννοια αυτή, η Κατερίνα Νοτοπούλου είναι το αντίπαλο δέος της Μαρίας Κόλλια-Τσαρουχά και το αντίστροφο. Το πρόβλημα είναι ότι η σχέση των δύο γυναικών τείνει να αλλάξει κατηγορία, με τις υπόγειες συγκρούσεις να δίνουν και να παίρνουν. «Θα χαρακτήριζα τη σχέση τους αδελφική. Από αυτές τις αδελφές που παίζουν ανελέητο ξύλο, αλλά όταν ο μπαμπάς μπαίνει στο δωμάτιο ξαναπιάνουν τις κούκλες και προσποιούνται ότι δεν έγινε τίποτα. Ο μπαμπάς σε αυτή την περίπτωση είναι ο Αλέξης Τσίπρας», σχολιάζει παράγοντας της συμπρωτεύουσας.

Διαμετρικά αντίθετοι χαρακτήρες

Οι δύο γυναίκες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές. Η Κόλλια-Τσαρουχά είναι παραδοσιακή δεξιά του καραμανλικού στρατοπέδου και ιδιαίτερα θρησκευόμενη. Έντονη, φιλόδοξη και καπάτσα, όπως την χαρακτηρίζουν συνεργάτες και φίλοι. Η Νοτοπούλου από την άλλη, είναι πιο παρασκηνιακή, λιγομίλητη, χωρίς να υπολείπεται η διάθεσή της για αναρρίχηση.

Τέλος, φέρει το «αγωνιστικό παρελθόν της» σαν παράσημο, το οποίο η συγκάτοικός της στο υπουργείο φρόντισε να το ποδοπατήσει με το γάντι: «Με την κ. Νοτοπούλου γνωριζόμαστε εδώ και λίγο χρονικό διάστημα μέσα από κοινωνικές δράσεις… Η κοπέλα, το κορίτσι αυτό, είναι γνωστή σε μένα από την παρουσία της σε κοινωνικές δράσεις στην περιοχή…», σημείωσε μιλώντας σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης.

Οι δύο αυτές γυναίκες υπό άλλες συνθήκες δεν θα διασταύρωναν πεζοδρόμιο. Έλα, όμως, που η μοίρα της έφερε να μοιράζονται μεσοτοιχία (για την ακρίβεια τις χωρίζει ένα δωμάτιο) στον πρώτο όροφο του υπουργείου και πολύ χειρότερα ίδια καθήκοντα και αυτά λειψά.

Ούτε καλημέρα…

Όταν η Κατερίνα στέφτηκε -στα 28 της χρόνια- επικεφαλής του παραρτήματος του γραφείου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, η Κόλλια-Τσαρουχά το πήρε βαριά. Εξάλλου, γνώριζε πολύ καλά ότι αν και δεν τολμάει κανείς να την «κουνήσει» από εκεί, οι Συριζαίοι της Θεσσαλονίκης, που αισθάνονταν εδώ και καιρό ριγμένοι, απαιτούσαν μεγαλύτερη πρόσβαση στα πράγματα. Η απόλυτα “τσιπρική” Κατερίνα ήταν ο άνθρωπος που θα αποτελούσε τον προσωπικό μηχανισμό του πρωθυπουργού, ο οποίος χωρίς αμφιβολία θα λειτουργούσε ερήμην της.

Πράγματι, δύο τέτοιες γυναίκες είναι πολλές σ’ ένα υπουργείο που παλεύει να αποκτήσει αρμοδιότητες, που έχει καταντήσει να έχει εθιμοτυπικό χαρακτήρα, όπου η υπουργός κόβει κορδέλες σε εγκαίνια και παρίσταται σε γιορτές και πανηγύρια στις βορειοελλαδίτικες πόλεις. Ως αποτέλεσμα αυτού, οι δύο κυρίες της κυβέρνησης δεν ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα. Μάλλον, μετά βίας λένε τα βασικά. Όσο, όμως, και να προσπαθούν να αποφύγουν η μία την άλλη, και οι δύο κάνουν την ίδια δουλειά: πραγματοποιούν συναντήσεις, δέχονται επισκέψεις, συγκεντρώνουν αιτήματα, καταγράφουν προβλήματα και συσκέπτονται με φορείς της περιοχής. Τους ίδιους φορείς!

Αυτό από μόνο του δημιουργεί καθημερινές τριβές και γκρίνια που με την σειρά της μεταφέρεται στους κύκλους της πόλης. Εξάλλου και οι δύο φροντίζουν –σε τελείως διαφορετικές ομάδες ανθρώπων– να αφήνουν αιχμές η μία για την άλλη. Η Κόλλια-Τσαρουχά διαμαρτύρεται για το πώς μία άπειρη κοπέλα ανταμείφθηκε με κρατικό πόστο, μόνο και μόνο για να προωθηθεί αργότερα, στο Δήμο ή στη Βουλή. Η Νοτοπούλου δεν κρύβει τη δυσαρέσκειά της για την διαφορετική κοσμοθεωρία τους, αλλά και τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της συγκατοίκου της στο υπουργείο.

Ο ρόλος της Κατερίνας Νοτοπούλου

Ήταν αναπόφευκτο, λοιπόν, να γελάσει κάθε πικραμένος, όταν οι δημοσιογράφοι σε μία άτυπη συνάντησή τους με την υφυπουργό ρώτησαν την κυρία Κόλλια-Τσαρουχά αν αληθεύει ότι οι σχέσεις τους «περνούν κρίση». Εκείνη απάντησε ότι όχι μόνο δεν ισχύει αυτό, αλλά ότι είναι η «μαμά» της λόγω του ότι είναι μια «πολύ νέα κοπέλα». Διέψευσε, επίσης, ότι τίθεται και ζήτημα καπελώματός της από την προϊσταμένη του γραφείου του πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη.

Η αλήθεια είναι ότι οι τοπικοί παράγοντες αντιμετωπίζουν τη Νοτοπούλου ως τα «αυτιά και τα μάτια» του Τσίπρα στην Βόρεια Ελλάδα και ως εκ τούτου της δίνουν μεγαλύτερη σημασία και την αντιμετωπίζουν σαν την πραγματική εξουσία. Και μόνο αυτό το γεγονός τοποθετεί επί της ουσίας και όχι στο πρωτόκολλο την κ. Νοτοπούλου ένα σκαλί παραπάνω.

«Ο κόσμος το έχει τούμπανο και αυτές κρυφό καμάρι», λέει κάποιος. Η πραγματικότητα είναι ότι όταν ρωτά κανείς την μία για το τί κάνει η άλλη εκείνη απαντάει: «ρωτήστε την» Και το αντίστροφο. Δεν πάει, άλλωστε, πολύς καιρός που η Τσαρουχά και οι συνεργάτες της οργάνωσαν μία συνάντηση με το πρωθυπουργικό γραφείο της Αθήνας, στο οποίο θα παρευρίσκονταν και πρωθυπουργικοί συνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τελικά η συνάντηση αναβλήθηκε επ’ αόριστον…

Η κατάσταση αυτή έχει φέρει σε αμηχανία τους εκπρόσωπους των διαφόρων κλάδων που προβληματίζονται για την τήρηση ισορροπιών κάθε φορά που ζητούν συνάντηση, προκειμένου να εκθέσουν προβλήματα και να επιδώσουν τα αιτήματά τους. Οι περισσότεροι σχεδιάζουν χωριστές συναντήσεις για λόγους ευγενείας, αλλά και έτσι ώστε να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις πρωτοκόλλου.

Μάχη πολιτικής επιβίωσής

Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι η υφυπουργός δεν νιώθει παραγκωνισμένη. Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Τσαραμπουλίδης δήλωσε σχολιάζοντας τα μεγάλα ζητήματα που ήταν και θέματα της πανελλαδικής απεργίας: «με την Κυρία Νοτοπούλου ευελπιστούμε να ακουστούν τα αιτήματά μας. Με το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης που ανήκει στο υπουργείο Εσωτερικών ουσιαστικά δεν μπορούν να βρεθούν λύσεις. Το ΥΜΑΘ δεν μπορεί να βοηθήσει. Το γραφείο του πρωθυπουργού σίγουρα μπορεί να προσφέρει περισσότερα».

Σε αυτή την άτυπη, αλλά αδιαμφισβήτητη υποβάθμιση, η υφυπουργός απαντάει, μιλώντας σε δημοσιογράφους, αλλά ουσιαστικά διαμηνύοντας στο Μαξίμου: «Αισθάνομαι τυχερή που έμεινα για πάνω από δύο χρόνια υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης, περισσότερο από άλλους συναδέλφους στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Όμως μετά από 17-18 χρόνια στην πολιτική, θα ήθελα να δοκιμαστώ και σε άλλο χώρο, σε άλλο υπουργείο». Είναι κοινό μυστικό ότι θα ήθελε να πάει στο υπουργείο Παιδείας, αλλά μάλλον υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο.

Εξάλλου, η υφυπουργός δεν είναι η μοναδική που παίζει αριστοτεχνικά το παιχνίδι της πολιτικής. Και οι δύο γυναίκες, άλλωστε, πάνω από την κοινή αντιπάθειά τους βάζουν την πολιτική επιβίωσή τους. Παρά τις ασυνεννοησίες και τις συγκρούσεις εγωισμών, μέχρι τώρα κρατούνται τα προσχήματα, καθώς και οι δύο έχουν λάβει ξεκάθαρο μήνυμα από το Μαξίμου. Καμία εικόνα διχόνοιας δεν επιτρέπεται να βγει παρά έξω. Ως συνέπεια αυτού, το μόνο που τους απομένει είναι να βράζουν στο ζουμί τους, κρατώντας μέσα στους τοίχους των γραφείων τους τον βορειοελλαδίτικο πόλεμο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.