Ταμείο Ανάκαμψης: Η σοσιαλδημοκρατική εναλλακτική στον Μαξιμοκεντρισμό

Ο παγωμένος “μονοκομματικός πλουραλισμός” της τελευταίας περιόδου –ίσως και– λόγω της συγκυρίας της πανδημίας, ανέδειξε πρόσφατα τον αυταρχισμό της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και την αδυναμία της αντιπολίτευσης να παρέμβει στις μεταμνημονιακές δυνατότητες και επιλογές που ανοίγονται, ως εναλλακτικός ορίζοντας.

Είναι χαρακτηριστική η απόλυτη απουσία αλλά και ο αποκλεισμός στους σχεδιασμούς των 170 δράσεων του Ταμείου Ανάκαμψης που υπεβλήθησαν στην ΕΕ τόσο των πολιτικών όσο και των κοινωνικών εταίρων της Δημοκρατίας μας. Ένας αναγκαίος ευρύτατος δημόσιος διάλογος έκφρασης, καταγραφής και αποτίμησης προτάσεων και προτεραιοτήτων, πνίγηκε μέσα σε μια “Μαξιμοκεντρική” κυβέρνηση, σε αποκλειστική διαχείριση της ομάδας εργασίας Σκυλακάκη.

Ούτε καν τα αρμόδια υπουργεία δεν εξέφρασαν ένα συμπληρωματικό ή εναλλακτικό πρόγραμμα για τις ζώνες της ευθύνης τους, παρόλο που η πανδημία έφερε μεγάλες και ταχύτατες μεταβολές. Δημιούργησε νέα μέτωπα δυνατοτήτων αλλά και στρεβλώσεων. Συνακόλουθα η αντιπολίτευση εξαντλείται σε καταγγελίες, πλειοδοσίες και υποψίες.

Η αδυναμία προαγωγής ενός δημόσιου αντιλόγου στην κατεύθυνση ενός κοινά συμφωνημένου –στο μέτρο του δυνατού– οδικού χάρτη είναι εμφατική. Η ανανέωση, η επέκταση και ο εκσυγχρονισμός των δημοσίων υποδομών, η δημιουργία δικτύων καινοτομίας, η ολοκλήρωση αξόνων μεταφορών ενέργειας και τα logistics είναι τομείς που θα έπρεπε να βρίσκονται στο κέντρο των σχετικών ζυμώσεων.

Η εναλλακτική στον Μαξιμοκεντρισμό

Τα ΜΜΕ έχουν επιβάλλει ένα διαρκές κυνήγι εντυπώσεων με δέσμες μέτρων και ωραίες παρουσιάσεις, με ατάκες της ημέρας και παραπολιτικά σκανδαλολογίας, με διαφυγή του σημαίνοντος και κυριαρχία του ασήμαντου. Με άλλα λόγια, κάποιοι –ολιγάρχες και μεγαλοπαράγοντες– κάνουν σιωπηρά την δουλειά τους, μοιράζοντας τις επερχόμενες ροές πόρων και πολλοί θα πάρουν μικροποσά και μικροδιευκολύνσεις για μπαλώματα.

Η επαγγελία της αφύπνισης του σοσιαλδημοκρατικού ορίζοντα μιας εφησυχασμένης και περιθωριοποιημένης Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να εξαντλείται σε αύξηση, έστω και διπλασιασμό, των εκλογικών ποσοστών, παρόλο που αυτό είναι ισχυρό πρόκριμα ανανέωσης του πολιτικού χώρου. Ζητούμενο είναι η ρήξη με τον τωρινό οιονεί μονοκομματισμό, η έκφραση με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόπους μιας εναλλακτικής για το συνολικό εθνικό συμφέρον, η οποία είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί.

Χρειαζόμαστε μια οικονομία εξωστρεφή που να έχει ειρμό, όχι αποσπασματικό μοίρασμα σε οικονομικές ελίτ και κομματικούς πελάτες. Χρειαζόμαστε μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις που να αξιοποιούν την πράσινη και την ψηφιακή επέλαση. Αυτό σημαίνει συνολικές στοχεύσεις, με ενίσχυση της αποκέντρωσης, πολλαπλασιαστική λειτουργία και εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε περιφέρειας, ενδυνάμωση του κόσμου, διάχυση διοικητικής ισχύος και πόρων προς τα κάτω, αποσυμπίεση της κεντρικής κυβέρνησης, σπάσιμο στρεβλώσεων και ανατροπές μικρόκοσμων μιζέριας.

Απέναντι στην ανεργία την ανισότητα και το brain drain, πρέπει να αντιτάξουμε νέες δυνατότητες για εργασία, να αναπτύξουμε ικανότητες, εκμεταλλευόμενοι τις υπαρκτές ευκαιρίες. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε μια συνολική πνοή ανάπτυξης που θα συμπεριλάβει κοινωνικές δυνάμεις και όχι μια στατική επανάληψη προσόδων σε κληρονόμους και ομάδες πίεσης, ούτε βέβαια σκανδαλώδη εύνοια για πλουτισμό ολίγων.