Ψάχνοντας διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ – Ο κόσμος ακόμα ψάχνει τον… “κανένα”

Συμφωνούν πως το πρόγραμμα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μονοδιάστατο, εναντίον των πολλών και υπέρ των λίγων, καθώς αποσαθρώνει τα εργασιακά δικαιώματα και επιχειρεί την παράδοση του δημόσιου συστήματος Yγείας στον ιδιωτικό τομέα και κυρίως είναι εκτός της πραγματικότητας που δημιούργησε στην οικονομία ο κορωνοϊός. Συμφωνούν ότι η έκθεση Πισσαρίδη είναι ασαφής και οι μεταρρυθμίσεις που υπονοεί, αποδομητικές και νεοφιλελεύθερες. Συμφωνούν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ πως χρειάζεται ένα νέο “Κοινωνικό Συμβόλαιο”.

Η «νέα κοινωνική συμφωνία» που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας θα περιλαμβάνει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, την επαναρρύθμιση της εργασίας, ισχυρό κοινωνικό κράτος, μια συνεκτική πολιτική για τη νέα γενιά, μια αποφασιστική στρατηγική για το περιβάλλον και βαθιές θεσμικές τομές για την ενίσχυση της Δημοκρατίας. Η Φώφη Γεννηματά κάνει λόγο για ένα προοδευτικό σχέδιο και δομικές παρεμβάσεις στη λογική «κανένα ευρώ χωρίς αναπτυξιακή διάσταση, κανένα ευρώ χωρίς κοινωνική ανταποδοτικότητα».

Βέβαια, παραβλέπουν αμφότεροι, Αλέξης Τσίπρας και Φώφη Γεννηματά, ότι κάθε φορά που ακούει ο Έλληνας πολίτης περί “κοινωνικού συμβολαίου” αντιλαμβάνεται πως θα βάλουν πάλι το χέρι στην τσέπη του. Είναι όπως η λέξη “μεταρρύθμιση”, που ταυτίστηκε με την αφαίμαξη των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Είναι έννοια μαγαρισμένη, παλιομοδίτικου λαϊκισμού. Ας σκεφτούν νέους όρους, πιο σύγχρονους, πιο ουσιαστικούς και κυρίως πιο σεμνούς.

Πολλές ιδέες αλλά δεν εξηγούν το “πώς”

Χωρίς αμφιβολία, τα προγράμματα για την οικονομία των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης περιλαμβάνουν πολλά θετικά στοιχεία, είναι παράλληλα, αν δεν ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό, και εμπεριέχουν και ριζοσπαστικές ιδέες που ενίοτε είναι σφόδρα λαϊκιστικές, καθώς δεν εξηγείται το πώς θα γίνουν, αφού συνήθως προϋποθέτουν σύγκρουση με τις Βρυξέλλες.

Για παράδειγμα, ο Τσίπρας πρότεινε διαγραφή χρεών: «στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού χρέους, πέραν των επιμέρους διευκολύνσεων, η διαγραφή μέρους των χρεών είναι μια ρεαλιστική και αναγκαία λύση τόσο για τα νοικοκυριά όσο και για τις επιχειρήσεις». Σωστό! Αλλά πώς; Επίσης ζητά τον απόλυτο δημόσιο έλεγχο σε μια τουλάχιστον από τις τέσσερεις συστημικές τράπεζες (κάτι που δεν επαρκεί).

Η Γεννηματά προτείνει “Bad Bank” για την αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων, αλλαγή του νόμου για τις τράπεζες, κατάργηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και χρηματοδότηση της οικονομίας, με κύριο κριτήριο την βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, αλλά και εκσυγχρονισμό της κεφαλαιαγοράς και του χρηματιστηρίου. Κι εδώ είναι πολύ κοντά τα δύο κόμματα, χωρίς όμως να λένε τις πολιτικές προϋποθέσεις και τον τρόπο για να γίνουν αυτά.

Σε ό,τι αφορά το δημοσιονομικό υπόβαθρο των δύο προγραμμάτων, ο μεν Τσίπρας αποφεύγει να εξηγήσει, ενώ η Γεννηματά είναι πιο σαφής, αφού επεσήμανε την ανάγκη οριστικής αναστολής του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ΕΕ και για το 2021, της κατάργησης των δυσβάστακτων πρωτογενών πλεονασμάτων και του Υπερταμείου της υποτέλειας, έτσι ώστε να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία, να απελευθερωθούν πόροι για το ασφαλιστικό σύστημα, για νέες επενδυτικές πρωτοβουλίες και για την ανασυγκρότηση της εθνικής άμυνας.

Η Φώφη εστιάζει σε υποδομές

Και στο ζήτημα της ανάπτυξης, τα δύο κόμματα της Αριστεράς συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό, δημόσιες επενδύσεις, στήριξη μικρομεσαίων και εργασίας και στροφή στη μεταποίηση, αν και η Γεννηματά, και σε αυτή την περίπτωση, ήταν πιο σαφής και αναλυτική, δηλαδή έβαλε τρίποντο. Προτείνει το 20% των χρημάτων (70 δισ.) που θα εισρεύσουν τα επόμενα χρόνια να πάει σε άμεσα μέτρα επιβίωσης, 10% σε φορολογικά κίνητρα, 20% σε δημόσιες και κοινωνικές υποδομές μέσα στην τριετία και 50% σε επενδύσεις στον τουρισμό.

Ειδικότερα, το ΚΙΝΑΛ βάζει στόχο επενδύσεις 100 δισ. ευρώ (σ.σ.: όλοι το πιπιλάνε αυτό) και τη δημιουργία 50.000 νέων επιχειρήσεων κάθε μεγέθους, στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για την ενίσχυση της μεταποίησης προτείνει σε κάθε περιφέρεια της χώρας να χωροθετείται ένα τουλάχιστον βιομηχανικό και βιοτεχνικό πάρκο, με σύγχρονες υποδομές, που να ανταποκρίνονται στις περιβαλλοντικές, τεχνολογικές, ενεργειακές απαιτήσεις. Στον τουρισμό, μεταξύ άλλων προτείνει φορολογικά και αναπτυξιακά κίνητρα για δικτύωση και συμπράξεις μικρών επιχειρήσεων Τουρισμού σε επίπεδο Περιφερειών.

Στην ίδια λογική, για την πρωτογενή παραγωγή χωροθετούνται και επιδοτούνται οι υποδομές ενός τουλάχιστον αγροτικού πάρκου και δημιουργείται ο αντίστοιχος φορέας εξαγωγών. Για τις ήπιες μορφές ενέργειας προτείνει μεγάλη ενίσχυση των ΑΠΕ για να καλύψουν το 65% της ζήτησης στον ηλεκτρισμό ως το 2030, με σχέδιο για τη χωροθέτησή τους και συνεννόηση με τις τοπικές κοινωνίες.

Ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιο απλοϊκή σκέψη, πιο οριζόντια. Παράδειγμα: Μη-επιστρεπτέα ενίσχυση στις επιχειρήσεις. Θα είναι ενίσχυση ύψους 2.000 ευρώ ανά εργαζόμενο, με μέγιστη ενίσχυση ανά επιχείρηση τις 100.000 ευρώ, με μοναδικό κριτήριο τη διατήρηση των θέσεων και σχέσεων εργασίας. Δηλαδή θα πάρουν και τα σούπερ μάρκετ που έχουν θησαυρίσει;

Είναι οφθαλμοφανές ότι τα προγράμματα των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης ταυτίζονται εν πολλοίς. Όμως το αβυσσαλέο μίσος της Γεννηματά για τον Τσίπρα και το σύνδρομο του πολιτικού στραβισμού έχει εμποδίσει την σύμπραξη των δύο κομμάτων. Υπάρχει κι ένα νέο πρόβλημα. Η διολίσθηση της ρητορικής του Τσίπρα στις λεκτικές ακρότητες που έχουν κουράσει τον κόσμο. Οι βαριές κουβέντες είναι πλέον ειδεχθείς γιατί δεν ακολουθήθηκαν από τις ανάλογες πράξεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να καθαρίσει ούτε ένα σκάνδαλο. Από την άλλη είναι και η λογική του μπετοναρίσματος της προεδρικής στρατηγικής, με την Επιτροπή Δεοντολογίας. Μα αυτά είναι 40 χρόνια πριν… Και πάνε να το κάνουνε αυτό με αφορμή τον κόσμιο Τσακαλώτο; Αν περάσουν τον Τσακαλώτο από πειθαρχικό, τον κάνουν αυτόματα αρχηγό και χάνουν το 50% από αυτό που έχει απομείνει. Έχει κουράσει πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Γεννηματά προκαλεί στρες και ο κόσμος –ειδικά μετά το φιάσκο του μεγάλου περίπατου– ψάχνει εκείνον τον “κανένα”….