Ποιοι Ευρωπαίοι ζητούν αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών

Εάν ερχόταν ένας Αμερικανός στρατηγός που έκαψε τη Γιουγκοσλαβία το 1999, ένας  γ.γ. του ΝΑΤΟ, ένας συνεργάτης της Μαντλίν Ολμπράιτ και ένας ηγέτης που συνδέεται με εθνοκάθαρση και δηλώσουν πρόθυμοι να βοηθήσουν στην επίλυση των “ελληνοτουρκικών διαφορών” πως θα φαινόταν; Το λιγότερο ύποπτο. Όλους τους παραπάνω τους συνδέει ένας διαβόητος οργανισμός που βρίσκει συνταγές ειρηνικής επίλυσης διενέξεων παγκοσμίως, μεταξύ αυτών της ελληνοτουρκικής και του Κυπριακού. Πρόκειται για το International Crisis Group.

Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1995 ως διεθνής MKO, με έδρα τις Βρυξέλλες, από μια ομάδα ισχυρών πολιτικών προσώπων που, όπως λένε, ήταν «απελπισμένοι από την αποτυχία της διεθνούς κοινότητας να προβλέψει και να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις τραγωδίες της Σομαλίας, της Ρουάντα και της Βοσνίας».

Πρώτα ονόματα στην οργάνωση είναι/ήταν ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Τουρκία Morton Abramowitz, ο πρώην αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Mark Malloch-Brown και ο γερουσιαστής Τζορτζ Μίτσελ. «Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένας νέος οργανισμός με πολύ επαγγελματικό προσωπικό για να χρησιμεύσει ως τα μάτια και τα αυτιά του κόσμου για επικείμενες συγκρούσεις» λένε οι άνθρωποι του οργανισμού. Για να ρίξουμε όμως μια ματιά σε αυτά τα… μάτια.

Ειδικά για την ελληνοτουρκική διένεξη, το επαγγελματικό προσωπικό τους έχει εκπονήσει τα βήματα που χρειάζονται ώστε να οδηγηθούν Ελλάδα και Τουρκία σε μια… λύση. Το International Crisis Group θεωρεί απαραίτητο βήμα στην επίλυση των ελληνοτουρκικών την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου! Για να σταματήσουν, δηλαδή, οι υπερπτήσεις των Τούρκων πάνω από ακατοίκητα νησιά, οι εμπειρογνώμονες του οργανισμού ζητούν από την Ελλάδα αποστρατιωτικοποίηση διότι παραβιάζει και τις συνθήκες (πχ Λωζάνη). Οι ειδικοί ειρηνοποιοί αποφεύγουν να αναφέρουν το νόμιμο δικαίωμα άμυνας μιας χώρας σύμφωνα με το άρ. 51 ΟΗΕ –όπως ενεργοποιήθηκε μετά την τουρκική εισβολή του 1974– που επισκιάζει κάθε συνθήκη.

Όταν πάμε, λοιπόν, να δούμε την ποιότητα του έργου τους πάλι πέφτουμε πάνω σε ανακρίβειες και παραχαράξεις γεγονότων. Για παράδειγμα, ο οργανισμός θεωρεί ότι η Τουρκία «έστειλε τα στρατευματά της» -δεν εισέβαλε- αλλά υπόψιν ότι τέτοια έχει γράψει ο πρέσβης Παύλος Αποστολίδης που πρόσφατα επανέφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η ΜΚΟ διαφωνεί με τις κυρώσεις για την Τουρκία διότι «τα δε τιμωτητικά μέτρα που προτείνει η Ελλάδα (βλ. κυρώσεις) για την Τουρκία κινδυνεύουν να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα, ωθώντας την Τουρκία να συμπεριφέρεται πιο επιθετικά στην ανατολική Μεσόγειο» σύμφωνα με το International Crisis Group.

Ειδικά γι’ αυτή την οργάνωση, ακαδημαϊκοί όπως ο Jan Oberg, διευθυντής του «The Transnational Foundation for Peace and Future Research» και ο Μάριος Ευρυβιάδης έχουν εντοπίσει ότι «αυτή όχι μόνο δεν είναι αυτό που ισχυρίζεται και δεν διεξάγει πρωτογενή έρευνα, αλλά αντιθέτως η πραγματική έρευνα τεκμηριώνει ότι είναι μια εξαρτημένη και κερδοσκοπική οργάνωση της οποίας οι περιοδικές εκθέσεις ευθυγραμμίζονται απόλυτα με τις επίσημες θέσεις και την ιδεολογία των χρηματοδοτών της». Υπόψιν ότι το 51% των εσόδων της οργάνωσης προέρχονται από κυβερνήσεις –μεταξύ των οποίων και η Τουρκία– και το 28% από ιδρύματα! Όσο περνούν τα χρόνια τα έσοδα από κυβερνήσεις αυξάνουν.

Οι ικανότητες των ειρηνοποιών

Τι εμπιστοσύνη θα μπορούσαν να δικαιούνται άνθρωποι του International Crisis Group όταν θεωρούν υποδειγματικό ηγέτη έναν στρατηγό που σύμφωνα με το Human Rights Watch ευθύνεται για εθνοκάθαρση; Τον Απρίλιο του 2013 είχε δημιουργηθεί μεγάλος θόρυβος όταν η οργάνωση απένειμε στον πρόεδρο της Μιανμάρ Thein Sein το βραβείο «In Pursuit of Peace» ενώ την ίδια στιγμή επίσημη έκθεση του Human Rights Watch μιλούσε ανοιχτά για εθνοκάθαρση από την κυβέρνηση του εν λόγω ηγέτη.

Για την όλη σφαγή που συνέβη στη Συρία ξεσπιτώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους, η εν λόγω ειδική αυτή οργάνωση είχε αποφανθεί στις απαρχές του εξής: «Οι επιλογές της διεθνούς κοινότητας παραμένουν περιορισμένες […]. Το καθεστώς είναι απίθανο να ανταποκριθεί στις διεθνείς πιέσεις, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους». Οι ειδικά εκπαιδευμένοι αναλυτές του International Crisis Group με λίγα λόγια έλεγαν ήδη πριν τον πόλεμο ότι δεν υπήρχε τρόπος ειρηνική επίλυσης!

Οπότε, όπως έγραψε θυμωμένα ο αναλυτής και αρθρογράφος του Foreign Policy Nicholas Noe, αυτή η υπερβολική εμπιστοσύνη της International Crisis Group ότι το καθεστώς Άσαντ αυτοκτονούσε –ήταν ετοιμόρροπο δηλαδή- όχι μόνο ενθάρρυνε την πρόωρη και καταστροφική απόρριψη της διπλωματίας που βοήθησε στην παράταση του πολέμου αλλά ακύρωσε και τον ρόλο των ΜΚΟ! Το ευρύτερο ζήτημα των ΜΚΟ είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την Ελλάδα ειδικά. Πρόσφατα, η δημοσιογράφος Βασιλική Σιούτη έγραψε για την κατασκοπική δράση γερμανικών ΜΚΟ που προσλαμβάνει πλέον ποινικό χαρακτήρα.

Από πλευράς προσόντων του προσωπικού του International Crisis Group, ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης αναφέρει ότι «για τη συλλογή στοιχείων και συγγραφή εκθέσεων, υπάρχει παντελής έλλειψη ποιοτικών ερευνητών, όπως επίσης και επιστημόνων. […] Το αυστηρά επιστημονικά παραχθέν έργο[…], είναι σχεδόν ανύπαρκτο, καθώς τα άτομα που κατέχουν διδακτορικές σπουδές μετριούνται στο δάκτυλο του ενός χεριού».

Ο Τομ Χαζελντίν έχει γράψει επίσης για τον “ευρωατλαντισμό και τους πρόθυμους διανοούμενους ιθαγενείς” του Crisis Group στο New Left Review. Φυσικά πρόκειται για ερευνητές και κέντρα, που έχουμε και στην Ελλάδα, που συνεργάζονται με το International Crisis Group.  Στο διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού κάθεται σήμερα και ο Stephen Hadley, ο άνθρωπος που συμμετείχε στην “Ομάδα γα το Ιράκ” 2002 και ενημέρωνε το αμερικανικό κοινό για τα πυρηνικά που “είχε” ο Σαντάμ και τον σκοπό της εισβολής του 2003 στο Ιράκ! Αργότερα, ο Stephen Hadley ζήτησε την παραίτησή του όταν κατάλαβε –δήθεν– ότι ο Σαντάμ τελικά δεν είχε ποτέ πυρηνικά!

Πάντως ένα άλλο μέλος του συμβουλίου τα πήγε καλύτερα από τον Hadley. Βοήθησε εξαιρετικά την κυβέρνηση Τσίπρα το 2018, με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, η σινιόρα Φεντερίκα Μογκερίνι…

Το σκάνδαλο με το Κυπριακό

Το International Crisis Group διαμορφώνει αλλοτριωμένες εικόνες για διενέξεις ενώ έχει συνεργαστεί και με ελληνικά ιδρύματα. Διαβάζοντας κανείς report του 2007 για την Κύπρο νομίζει ότι διαβάζει για άλλο κράτος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο τουρκικός Τύπος πέταγε την “σκούφια” του για μια τέτοια έκθεση τότε. Είναι εντυπωσιακό ότι ο δημιουργός του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο είχε χαρακτηρίσει το International Crisis Group ως «παγκόσμια φωνή συνείδησης και πραγματική δύναμη ειρήνης»! Άραγε, πόση εμπιστοσύνη θα μπορούσαν να έχουν δημοκρατικοί πολίτες σε έναν τέτοιον γραμματέα του ΟΗΕ, ώστε να τους λύσει σοβαρά εθνικά θέματα, όπως συνέβη το 2004 στην Κύπρο;

Τότε, για να επικρατήσει το “ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα το σχέδιο του θαυμαστή του International Crisis Group, Κόφι Ανάν, η UNOPS (UN Office for project Services), είχε αναλάβει  να μοιράσει χρήματα. Η δε αμερικανική πρεσβεία “έτρεχε” παράλλαληλα το πρόγραμμα Bi–Communal Support Program ώστε να βοηθήσει δήθεν στην παιδεία, την επαγγελματική ανάπτυξη και την εκπαίδευση (νέων) Κύπριων ηγετών.

Οι αποκαλύψεις του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου έδειξαν ότι το πρόγραμμα δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά εργαλείο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να χρηματοδοτεί επί χρόνια την επικράτηση του “ΝΑΙ”. Ο ίδιος ο επικεφαλής του Τμήματος Δημοσίων Υποθέσεων της αμερικανικής πρεσβείας στη Λευκωσία, Tομ Mίλερ, είχε παραδεχτεί –όπως κατέγραψε ο Ιγνατίου– πως «αν δεν ήταν και τα δικοινοτικά προγράμματα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2004 θα ήταν 90% υπέρ του “όχι”».

Τα ίδια συνέβησαν και στην Παλαιστίνη το 2006, όπως σχολίαζε στην Ελευθεροτυπία ο Νόαμ Τσόμσκι, όταν οι ΗΠΑ ξόδεψαν περίπου 1,9 εκατ. δολ. προς τους Παλαιστινίους προκειμένου να ενισχύσουν την εικόνα της κυβερνώσας Φατάχ. Αυτό βέβαια οι Αμερικανοί το βάπτιζαν “ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών”.

Για λογαριασμό τίνος

Πρωτοβουλίες, όπως οι παραπάνω, χειραγωγούν το εγχώριο αντιπολεμικό πνεύμα και αυτοπαρουσιάζονται ως η μοναδική εναλλακτική στον πόλεμο. Δεδομένου ότι Κύπριοι και Έλληνες δεν θέλουν, φυσικά, μια πολεμική σύρραξη, εμφανίζονται αναλύσεις και προτάσεις συγκεκριμένων ακαδημαϊκών για να δώσουν την “ειρηνική” λύση.

Πέρα από το Crisis Group, υπάρχουν βαρύγδουποι φορείς όπως το Ινστιτούτο Albert Einstein (στο οποίο αναφέρεται και η Κύπρος) ή το German Institute for International and Security Affairs που υποτίθεται ότι συμβάλλουν στη μη βίαιη επίλυση των διενέξεων μέσω ειδικών μεθόδων ή παρέχοντας συμβουλές.

Όταν όμως βλέπεις σε τέτοιους φορείς πρώην διπλωμάτες δυτικών δυνάμεων, στρατιωτικούς όπως ο στρατηγός Γουέσλυ Κλάρκ που έκαψε τη Γιουγκοσλαβία, τον συνεργάτη της Μαντλίν Ολμπράιτ πρέσβη Gérard Araud, τον γενικό γραμματέα του NATO George Robertson,την κα Μονγκερίνι, αλλά και τον μίστερ Τζορτζ Σόρος τότε εύλογα αναρωτιέσαι τι είδους έργο παράγουν και για λογαριασμό τίνος.