Η ολίγιστη ΕΕ και τα επτά βήματα για την ανασύνταξη του Ελληνισμού

Η απογοητευτική κατάληξη της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για τα συμφέροντα και τις δίκαιες επιδιώξεις του Ελληνισμού, υπογραμμίζει την πλαδαρότητα της Ευρώπης στα θέματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής και την προτεραιότητα που δίνουν τα κράτη μέλη στα οικονομικά συμφέροντά τους, οδηγώντας την Ένωση των 27 σε πολυδιάσπαση και ρητορική μόνον αλληλεγγύη!

Η Ευρώπη πολιτικός “νάνος” θριαμβεύει! Πήραμε για πολλοστή φορά μια πικρή γεύση μικροψυχίας, η οποία δεν αφήνει ουσιαστικές ελπίδες για την αναβολή που δόθηκε για τον Μάρτιο του 2021, αφού θα έχει δώσει δείγματα των επιλογών του ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου! Οι θλιβερές αυτές διαπιστώσεις, που συνδυάζονται με σωρεία άλλων δυσμενών και επικίνδυνων εξελίξεων στον περιφερειακό περίγυρό μας.

Διαπιστώσεις που επιβάλλουν την άμεση αλλαγή του τρόπου σχεδιασμού και δράσης μας, στα πολλά ανοιχτά μέτωπα που έχει ο Ελληνισμός. Επιβάλουν και έναν σοβαρό αναπροσανατολισμό τής εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής άμυνας και ασφάλειας της Ελλάδος, σε συνεργασία με την Κύπρο, αλλά βέβαια και με την στήριξη των φιλικών κρατών της περιοχής και την ανανέωση της σχέσης μας με τις ΗΠΑ του Μπάιντεν, στη βάση μιας κατοχυρωμένης συμβατικά αμοιβαιότητας.

Το πρώτο καθήκον μας είναι να επιδείξουμε για λίγο ακόμη “στρατηγική υπομονή”, μέχρι την λειτουργική εγκατάσταση της νέας αμερικανικής κυβέρνησης και την εκδήλωση των προθέσεών της ως προς την Τουρκία. Επίσης, να αποφύγουμε μείζονες πρωτοβουλίες μέχρι την Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου 2021, μήπως και εκδηλωθεί “εντονότερα” η τουρκική προκλητικότητα και αποφασίσουν, επιτέλους, οι εταίροι μας να επιβάλουν πραγματικές κυρώσεις, όπως οι ΗΠΑ!

Άμεσες ενέργειες της Αθήνας

Μέχρι τότε, όμως, πρέπει να κάνουμε, άμεσα μάλιστα, τα εξής: Πρώτον, εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας, όπου είμαστε τελευταίοι παγκοσμίως στην θέσπισή του, αν και το επικαλούμαστε συνεχώς, ώστε οι μονομερείς ενέργειες και προκλήσεις της Τουρκίας να ονομάζονται πλέον παράνομες. Δεύτερον, να προωθήσουμε με ταχύρρυθμο τρόπο, τον εξοπλιστικό εκσυγχρονισμό μας. Όχι σταδιακά μέχρι το 2025… Τότε θα είναι αργά!

Τρίτον, να υιοθετήσουμε ένα νέο λεπτομερές στρατιωτικό και αμυντικό δόγμα, ενιαίο με την Κύπρο και στενά συνδεδεμένο με φιλικές χώρες της περιφέρειάς μας, Ισραήλ, Αίγυπτος κτλ και βέβαια με συμμάχους, όπως η Γαλλία και οι ΗΠΑ, εάν αυτές δεν επαναπροσεγγίσουν την Τουρκία, το οποίο να παρακολουθεί και να συντονίζει, ως προς την εφαρμογή του, ένα μόνιμο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας.

Τέταρτον, να συνειδητοποιήσουμε, έμπρακτα, τον επικείμενο κίνδυνο για την εθνική μας ακεραιότητα, κυριαρχία και ασφάλεια που αποτελεί η Τουρκία, με τους γιγάντιους εξοπλισμούς της και την έκδηλη και μη αποκρυπτόμενη επεκτατική ιμπεριαλιστική της ατζέντα. Να κινηθούμε, πλέον, χωρίς τις ψευδαισθήσεις και τις αμφιθυμίες του παρελθόντος, με δεδομένο ότι η Τουρκία είναι ένας επικίνδυνος εχθρός, μπροστά στην “πόρτα” μας. Έτσι πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, όσο θα επικρατούν και μάλιστα διακομματικά, αυτές οι στοχεύσεις στην πολιτική της.

Πέμπτο, να παρουσιάσουμε, με την απαραίτητη δραματικότητα και τεκμηρίωση τόσο στην Ευρώπη, όσο στις ΗΠΑ και όπου αλλού, την τραυματική ιστορική εμπειρία μας από την γειτνίαση μας με την Τουρκία: τους πέντε αιώνες στυγνής και βάρβαρης υποδούλωσης, οχτώ αιώνες για τους Έλληνες της Ανατολής, το παιδομάζωμα, τις γενοκτονίες (1913-1924), τις παρασπονδίες, πριν στεγνώσει ακόμη το μελάνι των υπογραφών στη Συνθήκη της Λωζάνης, αλλά και την διαρκή, έκτοτε, επιθετικότητα και τον επεκτατισμό που υφίσταται ο Ελληνισμός.

Κίνδυνος ο τουρκικός αυταρχισμός

Πρέπει, να αντιληφθούν οι λαοί της Ευρώπης τους κινδύνους που συνεπάγεται ο τουρκικός αυταρχισμός, μιλιταρισμός και η μεγαλομανία του που είναι μεν διαχρονικό φαινόμενο, αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια έχει αποκτήσει σαφώς μεγαλύτερη ένταση και βεληνεκές: από τον Έβρο, το Αιγαίο και την Κύπρο, έχει πλέον επεκταθεί στην Συρία, στο Ιρακινό Κουρδιστάν, στην Αρμενία και το Αρτσάχ, στην Λιβύη και στην Σομαλία. Διακηρύσσοντας ο Ερντογάν ότι θέλει να καταστήσει την Τουρκία αιχμή και ηγέτιδα του παγκόσμιου Ισλάμ, διαψεύδει περίτρανα όσους στη Δύση τον θεωρούσανε εκφραστή του μετριοπαθούς μουσουλμανισμού.

Άλλωστε, συνεργάστηκε με το διαβόητο Ισλαμικό Κράτος  και σήμερα χρησιμοποιεί ως μισθοφόρους τα στελέχη του στα διάφορα μέτωπα, όπου εμπλέκεται η Τουρκία στρατιωτικά. Έκτο, η Τουρκία επιπλέον καταπιέζει ταυτόχρονα και εκείνο το τμήμα του τουρκικού λαού που δεν τον στηρίζει, όπως και την κουρδική μειονότητα που ξεπερνάει τα 20 εκατομμύρια, αλλά και τους Αλεβίτες, που είναι επίσης πολυάριθμοι.

Η μόνη ελπίδα ειρηνικής μετεξέλιξης της επεκτατικής Τουρκίας είναι ο εσωτερικός εκδημοκρατισμός της και η άνοδος στην εξουσία των φιλελεύθερων και δυτικόφιλων στοιχείων. Ο ριζωμένος, όμως, εθνικισμός που ενώνει τους Τούρκους και η μεγαλομανία που τον διατρέχει, η οποία συντηρείται και καλλιεργείται και μέσω του πολιτικού ισλαμισμού στην Τουρκία, δεν επιτρέπει αισιοδοξία για δημιουργική και ειρηνόφιλη μετεξέλιξη του σημερινού σοβινιστικού “τέρατος” που καθιέρωσε ο νέο-Σουλτάνος.

Παρά την μείωση της επιρροής και της δημοφιλίας του λόγω της οικονομικής αποτυχίας του, η στήριξη που δίνει στο κυβερνόν κόμμα ο ακροδεξιός-φασιστικός χώρος των Γκρίζων Λύκων του Μπαχτσελί, αλλά και de facto στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, όπως το κεμαλικό Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό του Κιλιτσντάρογλου, το Καλό Κόμμα της Μεράλ Ακσενέρ και τα μικρότερα του Νταβούτογλου και του Αλί
Μπαμπατσάν, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία για συμμόρφωση με το διεθνές δίκαιο και την καλή γειτονία που απαιτούν τα δυτικά πρότυπα.

Διαφώτιση της ελληνικής κοινής γνώμης

Αλλά και στο εσωτερικό της Ελλάδος πρέπει, επιτέλους, να υπάρξει μία ρεαλιστική παρουσίαση και διαφώτιση της κοινής γνώμης για τα πεπραγμένα, τους σχεδιασμούς και τις μεθόδους της Τουρκίας διαχρονικά. Μέχρι τώρα, με διακυμάνσεις έντασης βέβαια, υπήρχε αμφιθυμία και “ευσεβείς πόθοι” για καλή και ισότιμη, στη βάση του διεθνούς δικαίου, γειτονία με την Τουρκία. Η στάση συμμάχων και εταίρων μας απέναντί της επηρέαζε, αν δεν καθόριζε πλήρως την στάση μας και ήταν βέβαια ανεκτική.

Επιδιώξαμε ή αναγκαστήκαμε να συζητάμε μαζί της για επίλυση ζητημάτων, που συνήθως ήγειρε εκείνη μονομερώς και παρανόμως, για να απομακρύνουμε την σύγκρουση και τα θερμά επεισόδια, ή για να είμαστε “καθώς πρέπει” απέναντι στις απόψεις των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ ή στους συνεταίρους μας στην ΕΕ. Απόψεις που επιβάλλονταν, είτε από τα στυγνά οικονομικά συμφέροντά τους, είτε από τις γεωπολιτικές εκτιμήσεις τους για την αξία της Τουρκίας είτε, απλώς, επειδή δεν νοιάζονταν, ή δεν μας πίστευαν. Βρίσκονται, δε, οι περισσότεροι αρκετά μακριά, για να αισθανθούν τη βαριά απειλητική ανάσα του τουρκικού ιμπεριαλισμού!

Εδώ και λίγα χρόνια, που η αλαζονεία και η «διαταραγμένη», κατά τους New York Times προσωπικότητα του Ερντογάν, δεν τους αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για τις προθέσεις της Τουρκίας, άρχισαν να κατανοούν περισσότερο τις ελληνικές θέσεις. Θα έπρεπε εμείς να λειτουργούμε ως “αισθητήρας” της Ευρώπης, λόγω εγγύτητας και εμπειρίας αιώνων! Αλλά εμείς βλέποντας την απροθυμία τους, λόγω των οικονομικών συμφερόντων τους, αλλά και από κεκτημένη ταχύτητα λόγω της “άψογης” στάσης που είχαμε απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις, δεν θέλαμε να εκτεθούμε ότι υπηρετούμε τα δικά μας συμφέροντα, κατηγορώντας την Τουρκία.

Αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα, αν και κάποιοι Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί δεν θέλουν να αντιληφθούν τον απλό, ξεκάθαρο κανόνα του άρθρου 121 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982), ότι τα νησιά έχουν ίδια δικαιώματα θαλασσίων ζωνών με τις ακτές των ηπειρωτικών εδαφών. Άγνοια ή μη κατανόηση του δικαίου και ανθελληνισμός ή φιλοτουρκισμός;

Να γίνει συνείδηση η τουρκική απειλή

Τέλος, έβδομον, είναι επίσης πλέον κρίσιμο τώρα, που η τουρκική απειλή έχει γιγαντωθεί, να διαμορφώσουμε φρόνημα αντίστασης και διεκδίκησης των νόμιμων δικαιωμάτων μας στον ελληνικό λαό, αλλά και να προχωρήσουμε σε ενημέρωση όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης για τα διαχρονικά πλήγματα των Οθωμανών και ιδίως των νεότερων Τούρκων κατά των ελληνικών δικαίων.

Να θυμίσω ότι οι Γενοκτονίες των Ποντίων και Μικρασιατών Ελλήνων αναγνωρίστηκαν μόλις το 1994 και 1998, ενώ των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης δεν έχει αναγνωριστεί ακόμη! Το ελληνικό κράτος με τεράστιες καθυστερήσεις κάνει τώρα τα αυτονόητα, είτε από φοβικό σύνδρομο προς την Τουρκία, είτε για να μην χαρακτηρισθεί «εθνικιστικό»(!) από τους συμμάχους μας, για να μην δυσαρεστήσουν αυτοί την Τουρκία ή από αδιαφορία.

Αντίθετα, η Τουρκία δίδασκε στα σχολεία της το μάθημα “Εθνικής Ασφάλειας”, με καθαρά ανθελληνική κατεύθυνση και μένος. Η Ελλάδα, πιεζόμενη από τους Αμερικανούς ή το ΝΑΤΟ, δεν αντέδρασε ουσιαστικά στα Σεπτεμβριανά του 1955, ούτε στις κατασχέσεις των περιουσιών και τις απελάσεις των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (1964-1965). Πρέπει, λοιπόν, να διαμορφωθεί συνείδηση της απειλής από την Τουρκία, κυρίως από την πολιτική ελίτ και την εκάστοτε κυβέρνηση.

Είναι σχεδόν βέβαιο, όμως, ότι με την προπαγάνδα δεκαετιών και με την οικοδόμηση των δομών του πολιτικού Ισλάμ στην τουρκική κοινωνία, πως ακόμη και η μετά-ερντογανική Τουρκία θα συνεχίσει την ίδια επιθετική και ανθελληνική πολιτική. Οι Έλληνες πρέπει να αποκτήσουν ισχυρά αμυντικά αντανακλαστικά απέναντι στην Τουρκία και να αποτελέσουν την “συνείδηση” της Ευρώπης και της Δύσης απέναντι στην εξελισσόμενη τουρκική απειλή, όσο υπάρχει καιρός ακόμη…