Το ραντεβού του Σουλτς με την Ιστορία

του Δημήτρη Χρήστου  – 

Το ναυάγιο σχηματισμού κυβέρνησης στη Γερμανία, με ευθύνη κυρίως των τέως κεντρώων Φιλελευθέρων, που έχουν ψαρέψει στα δεξιά της Μέρκελ, είναι από ότι φαίνεται οριστικό και αμετάκλητο. Δύο μήνες διαβουλεύσεων δεν έφεραν αποτέλεσμα. Τώρα έφτασε η ώρα των Σοσιαλδημοκρατών. Η Γερμανία χρειάζεται σταθερή και κυρίως αποτελεσματική διακυβέρνηση, διότι εκτός από πανίσχυρη οικονομία, είναι η χώρα-κλειδί για το μέλλον της ΕΕ.

Ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος της χώρας Φρανκ Βάλτερ Στάινμαϊερ, μετά το αδιέξοδο της “Τζαμάικα”, πίεσε αποφασιστικά τον πρόεδρο του SPD Μάρτιν Σουλτς να εξετάσει το ενδεχόμενο συμμετοχής του σε μια κυβέρνηση ισχυρής πλειοψηφίας. Και όπως δήλωσε εισερχόμενος στο προεδρικό μέγαρο ο Σουλτς: «Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (SPD) έχει απόλυτη συνείδηση της ευθύνης του, στην παρούσα δύσκολη συγκυρία. Είναι θετικό ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέλαβε πρωτοβουλίες. Είμαι βέβαιος ότι τις επόμενες μέρες και εβδομάδες θα βρούμε μια καλή λύση για την χώρα».

Ο Σουλτς έχει κατανοήσει το διακύβευμα των γερμανικών υποχρεώσεων απέναντι στην ΕΕ αναφέροντας: «Η Γερμανία κινδυνεύει να χάσει σε εύλογο διάστημα τον ρόλο της στην ευρωπαϊκή πολιτική». Ανάλογα επιχειρήματα επιστράτευσε και ο προσωπάρχης της Μέρκελ Πέτερ Άλτμαϊερ. Η λύση στην οποία αναφέρεται ο σημερινός ηγέτης του SPD δεν αφορά μόνον τη Γερμανία αλλά πρωτίστως την ΕΕ.

Τα φράγματα στα σχέδια Γάλλου προέδρου Μακρόν, που έθεσαν στις συνομιλίες οι Φιλελεύθεροι, ανησύχησαν τις γερμανικές ελίτ. Αυτές έχουν κατανοήσει ότι η περίοδος που η ημιτελής ΕΕ λειτουργούσε μόνον ή κυρίως υπέρ της Γερμανίας, δεν μπορεί να συνεχιστεί, αν δεν θέλουμε να διαλυθεί.

Το διακύβευμα και οι ευθύνες

Οι κίνδυνοι έρχονται από την Ανατολή με τις περισσότερες, αν όχι όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες, να έχουν μπατάρει στα ακροδεξιά. Είναι απείθαρχες σε κάθε είδους υποχρεώσεις, έχουν εθνικιστική αντίληψη των πραγμάτων και συνιστούν μεγάλη απειλή. Όπως μεγάλη είναι και η απειλή των αποσχιστικών διαθέσεων εθνοτήτων ή ιδιαιτεροτήτων εντός των χωρών της δυτικής Ευρώπης. Και όλα αυτά, είναι αποτέλεσμα της ιδιοτελούς γερμανικής αδιαφορίας για το σχέδιο ανάπτυξης και αλληλεγγύης όλων των χωρών-μελών.

Οι πιέσεις προς το SPD δεν προέρχονται μόνον από το κυρίαρχο σύστημα. Είναι και αποτέλεσμα πολιτικών υπολογισμών. Οι δημοσκοπήσεις στην περίπτωση που η χώρα οδηγηθεί πάλι σε εκλογές, δείχνουν περιορισμένα οφέλη για τους σοσιαλδημοκράτες. Όταν, λοιπόν, έχει φουντώσει για πρώτη φορά η Ακροδεξιά στη Γερμανία, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση και όταν οι Φιλελεύθεροι έχουν εξελιχθεί σε ακραίους νεοφιλελεύθερους, η πιθανή άρνηση του SPD θα έχει και εκλογικές συνέπειες στον κεντρώο πολιτικό χώρο.

Ίσως είναι άδικο, αλλά αν οι σοσιαλδημοκράτες αρνηθούν να συμπράξουν στον σχηματισμό κυβέρνησης, θα αναλάβουν -όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα- το μεγαλύτερο κόστος της αποτυχίας. Υποκύπτοντας στην λογική των εξελίξεων, περιμένουμε τη συμμετοχή του SPD στη νέα γερμανική κυβέρνηση.

Θα είναι ένα θετικό νέο για την Ευρώπη, καθώς οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες έχουν ταχθεί δημοσίως υπέρ των απόψεων του Γάλλου προέδρου για την επανεκκίνηση της ΕΕ σε νέες βάσεις. Αυτή η εξέλιξη είναι και η καλύτερη για τα ελληνικά συμφέροντα, αφού τερματίζεται το μονοπώλιο της γερμανικής αυθαιρεσίας και της τιμωρητικής λιτότητας, χωρίς ρεαλιστικές λύσεις σε ότι αφορά το δημόσιο χρέος.