Χρειαζόμαστε σωστούς πολιτικούς όχι ντε και καλά περισσότερες γυναίκες

Κάποτε η δημοσιογράφος την ρώτησε ξεκάθαρα: «Αξίζουν τον κόπο οι κυρώσεις [ενώ] μισό εκατομμύριο παιδιά πέθαναν;». Η απάντηση ήταν ειλικρινής: «Πιστεύουμε ότι αξίζει!». Την ερώτηση έκανε το 1996 η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Λέζλι Σταλ και την απάντηση δεν την έδωσε ένα μάτσο άνδρας, αλλά η Μαντλίν Ολμπράιτ, που έσπασε την ανδρική παράδοση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η γιορτή της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας που θύμισε αυτή τη συνέντευξη και τη λεγόμενη “φεμινιστική εξωτερική πολιτική”.

Πρόκειται για τη νέα μόδα στην ΕΕ που υποτίθεται θα φέρει “ισότητα και ειρήνη”. Ωστόσο, πολλές και “καλές” κυρίες μπορούν να κάνουν άσχημα πράγματα. Σήμερα, οι Πράσινοι ζητάνε για την ΕΕ να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες στα τραπέζια επίλυσης των κρίσεων και στην εξωτερική πολιτική, διότι τις διαπραγματεύσεις τις κάνουν άνδρες, «δηλαδή αυτοί που κάνουν πολέμους» λέει η ευρωβουλευτής Hannah Neumann.

Οι υποστηρικτές της φεμινιστικής πολιτικής διασυνδέουν δύο ζητήματα που ωστόσο είναι άσχετα μεταξύ τους, την ισότητα των φύλων και την αποτελεσματική εξωτερική πολιτική. Θεωρώντας ότι πρέπει να ακολουθηθεί το παράδειγμα της Σουηδίας στην ΕΕ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε την πρόταση για υποστήριξη της φεμινιστικής εξωτερικής πολιτικής.

Για να ρίξουμε μια ματιά στο σουηδικό μοντέλο λοιπόν, εκεί που γεννήθηκε το 2014 η φεμινιστική πολιτική με την ανάθεση του υπουργείου Εξωτερικών και του πόστου της αναπληρώτριας πρωθυπουργού Μάργκοτ Βάλστρεμ. Τι συνέβη επί των ημερών της; Σύμφωνα με έκθεση οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων του 2017, φαίνεται ότι η πρώτη υπουργός Εξωτερικών δεν παρέκκλινε της πολιτικής των “φιλοπόλεμων” ανδρών. «Η Σουηδία συνεχίζει να πωλεί όπλα σε μη δημοκρατικές χώρες. Το 2016 και το 2017 η Σουηδία συνέχισε επίσης να πωλεί όπλα τόσο στη Σαουδική Αραβία όσο και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα παρά το γεγονός ότι πραγματοποιούν αεροπορικές επιθέσεις εναντίον της Υεμένης».

Η σουηδική κυβέρνηση στις αρχές του 2017 “ευχόταν” να πουλήσει τα μαχητικά “Jas Gripen” στην Κολομβία ενώ στην Βραζιλία κλείσανε συμφωνάι για συμπαραγωγή μάλιστα. «Αυτά είναι παραδείγματα ενεργειών που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με μια φεμινιστική εξωτερική πολιτική» αναφέρει η παραπάνω έκθεση. Η υπουργός Εξωτερικών Βάλστρεμ έχει πει το ανεκδιήγητό ότι όποιος εναντιώνεται στο Σύνταγμα της ΕΕ οδηγεί τα πράγματα ξανά στο Ολοκαύτωμα!

Στο δε μεταναστευτικό υποστήριξε τις κοινοτικές επαναπροωθήσεις των προσφύγων/μεταναστών πίσω στη Λιβύη σε συνεργασία με την ακτοφυλακή της Λιβύης. Η σουηδική κυβέρνηση από τη μία ψέγει τον Τραμπ για τη συμπεριφορά του έναντι των γυναικών και την ίδια στιγμή στέλνει την υπουργό Εμπορίου στο Ιράν, φορώντας μαντήλα! Η φεμινιστική πολιτική κρύβει αναμφίλεκτα υποκρισία.

Νορβηγία και Καναδάς;

Επίσης, υπεύθυνη για τη στρατηγική που επέλεξε η Σουηδία έναντι του κορονοϊού είναι η Lena Hallengren, η οποία όμως αποδείχτηκε καταστροφική. Στο δε Ηνωμένο Βασίλειο, μια χώρα με αμφιλεγόμενη τακτική διαχείρισης της πανδημίας, ο υπουργός Υγείας είναι άνδρας ο Ματ Χάνκοκ. Άραγε το φύλο είναι αυτό που ευθύνεται για τις δύο δραματικές εικόνες των δύο χωρών; Δημοσιογράφος του Forbes έγραψε πως οι χώρες που είχαν γυναίκες ηγέτες τα πήγαν πολύ καλύτερα στην αντιμετώπιση της πανδημίας, όπως η Γερμανία! Έκτοτε όμως η Γερμανία έχει χτυπήσει κόκκινο.

Στη γειτονική Νορβηγία η πρωθυπουργός Έρνα Σόλμπεργκ έκανε άνετα μπίζνες με την κυβέρνηση Τραμπ, σε αμυντικό επίπεδο. Άραγε εντάσσεται στη φεμινιστική εξωτερική πολιτική;

Αν πάμε στον Καναδά θα δούμε την ίδια υποκρισία. Η υπουργός Εξωτερικών άνοιξε ρητορικό πόλεμο με τη Σαουδική Αραβία και όταν είδε σε τι κατάσταση έμπλεξε τη χώρα της ζήτησε εσπευσμένα βοήθεια από… άνδρες υπουργούς Εξωτερικών άλλων κρατών. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Σήμερα ο Καναδάς εισπράττει δισεκατομμύρια από πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία συνεχίζοντας τη συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία. Η φεμινιστική πολιτική στον Καναδά αποδείχτηκε ότι εξαντλείται μόνο στο ρητορικό επίπεδο όπως δείχνει και η έρευνα –γυναίκας δημοσιογράφου– του γαλλόφωνου L’ actualite.

Γυναίκες με αίμα στα χέρια τους

Ένα καλό επιχείρημα είναι ότι ένα κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. Δηλαδή, μπορεί το έργο των γυναικών να υποσκάπτεται όταν έχουν γύρω τους την ανδρική θάλασσα. Ωστόσο, δεν πρόκειται για γυναίκες που απλά δεν καταφέρνουν να υιοθετήσουν μια ατζέντα καλοσύνης, αλλά για κάτι άλλο: Πολλές φορές οι γυναίκες είναι ακόμα χειρότερες από τους άνδρες, τόσο στη βία όσο και στην ανικανότητα.

To 2014 μια διακεκριμένη Αμερικανίδα συμμετείχε σε καμπάνια απαγόρευσης της λέξης bossy (αυταρχικός) γιατί πλήγωνε τα κορίτσια. Ήταν μια φεμινιστική εκστρατεία ενίσχυσης των γυναικών. Ανάμεσα στις Αμερικανίδες που συμμετείχαν ήταν η κα Κοντολίζα Ράις, η πρώην υπουργός Εξωτερικών που παραπλάνησε τον αμερικανικό λαό για τα δήθεν πυρηνικά του Ιράκ, σακατεύοντας έτσι μια χώρα. Τα λόγια της γερουσιαστού Μπόξερ αρκούν: «Προσωπικά πιστεύω ότι η πίστη της στην αποστολή που της ανατέθηκε, να πουλήσει τον πόλεμο, ξεπέρασε την σεβασμό της για την αλήθεια». Παρ’ όλα αυτά, στην ακρόαση της η Ράις είπε ότι ξέρει τι περνάνε οι οικογένειες των στρατιωτών που πολεμούν στο Ιράκ.

Η γυναίκα που εγκαινίασε την είσοδο γυναικών στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν η Μαντλίν Ολμπράιτ. Επί των ημερών της συνεχίστηκαν απαρέγκλιτα οι τρομερές κυρώσεις στο Ιράκ, τις οποίες επέβαλαν άνδρες Πρόεδροι και υπουργοί Εξωτερικών. Όταν η δημοσιογράφος Λέζλι Σταλ, προβληματισμένη, τη ρώτησε «…μισό εκατομμύριο παιδιά πέθαναν […] είναι περισσότερα παιδιά από όσα πέθαναν στη Χιροσίμα. Και, ξέρετε, αξίζει τον κόπο;» η πρώτη Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών απάντησε: «πιστεύουμε ότι αξίζει!».

Στην άλλη μεριά του πλανήτη στη Μιανμάρ, η νομπελίστρια πρωθυπουργός και ταυτόχρονα υπουργός Εξωτερικών της χώρας Αούνγκ Σαν Σου Κι κατάφερε να ανατρέψει τη θετική εικόνα της και να τραβηχτεί στα διεθνή δικαστήρια. Η εθνοκάθαρση δεν βρίσκεται στην ατζέντα των φεμινιστών και απ’ ότι φαίνεται η νομπελίστρια εμπλέκεται σε αυτή εις βάρος 100.000 Ροχίνγκια.

Αν έρθουμε πιο κοντά στη γειτονιά μας η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ δεν θα λέγαμε ότι είναι περιστέρι. Μάλλον αποδείχτηκε πιο επιθετική από πολλούς άνδρες πρωθυπουργούς. Επί των ημερών της, η Τουρκία εισέβαλε στα Ίμια, φέρνοντας τις δύο χώρες κοντά στον πόλεμο, κατέστησε τον τουρκικό στρατό πιο επιθετικό εξασφαλίζοντας ειδικό εξοπλισμό και –ίσως το χειρότερο– έπεισε τους Αμερικανούς να θεωρήσουν το PKK τρομοκρατική οργάνωση.

Ισχυρές γυναίκες – καλές γυναίκες;

Η θεμιτή -και απαραίτητη- τάση για πιο δίκαιη και αξιοκρατική στελέχωση θέσεων δεν μπορεί να στηρίζεται στο θέσφατο ότι η λύση βρίσκεται στη “γυναίκα”, αλλά στην αρχή της αναγκαιότητας του σωστού ατόμου ανεξαρτήτως φύλου. Αυτό όμως δεν μπορεί να υπάρχει μόνο στον φεμινισμό. Σε μελέτη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την προώθηση της φεμινιστικής εξωτερικής πολιτικής, οι συντάκτες θεωρούν απαράδεκτο που στις μυστικές υπηρεσίες και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ οι γυναίκες αποτελούν μόνο το 39% του προσωπικού. Διαμαρτύρονται ότι μόνο σε πέντε κράτη του Συμβουλίου της Ευρώπης κάθονται γυναίκες στο υπουργείο Εξωτερικών.

Αλήθεια όμως, γιατί θα πρέπει να πανηγυρίζουν οι φεμινίστριες όταν βλέπουν γυναίκες να αναλαμβάνουν θέσεις που… τροφοδοτούν τον πόλεμο; To 2019 στις τέσσερις από τις πέντε ισχυρότερες αμυντικές αμερικανικές βιομηχανίες το κουμάντο έκαναν γυναίκες διευθύνοντες σύμβουλοι. Αν δει κανείς τα συμβόλαια εκατοντάδων δισ. που υπογράφουν αυτές οι κυρίες με το αμερικανικό Πεντάγωνο, δύσκολα θα τις θεωρούσε θρίαμβο φεμινιστικής πολιτικής. Άραγε περισσότερες γυναίκες θα κάνουν τη διαφορά; Η έρευνα της επίκουρης καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο του Αϊντάχο Malliga Och έδειξε ότι η αριθμητική εκπροσώπηση των γυναικών δεν αποτελεί την ασημένια σφαίρα που θα “σκοτώσει” το πρόβλημα. Υπόψιν ότι τους έξι μεγαλύτερους αμυντικούς προϋπολογισμούς στην Ευρώπη τους ελέγχουν γυναίκες.

Η Αμερικανοπαλαιστίνια επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο George Mason Noura Erakat, το έθεσε ως εξής: Η ένταξη των γυναικών σε στρατιωτικούς οργανισμούς στις ΗΠΑ «καθιστά το σύστημα μας πιο ισχυρό και πιο δύσκολο να το πολεμήσουμε. Ο ιστορικός μας αποκλεισμός το κάνει να φαίνεται πιο ελκυστικό [στις γυναίκες] αλλά αυτό δείχνει έλλειψη φαντασίας. Ο ιστορικός μας αποκλεισμός πρέπει να μας ωθήσει να φανταστούμε ένα καλύτερο σύστημα και έναν άλλο κόσμο που είναι δυνατό». Στην Ευρώπη σήμερα υπάρχουν εννέα γυναίκές αρχηγοί κρατών, μεταξύ των οποίων και η ισχυρότερη Γερμανία. Είναι σίγουρο ότι εάν ήταν 15 ή 20 θα είχαμε καλύτερη Ευρώπη; Άραγε, κάποιες ισχυρές Τουρκάλες διευθύνοντες σύμβουλοι στην Τουρκία δεν διαπνέονται από νεο-οθωμανικά αισθήματα, έχοντας κορνίζα στα γραφεία τους τον Κεμάλ Ατατούρκ;

Τα ίσα δικαιώματα δεν είναι πεδίο του φεμινισμού αλλά της δημοκρατίας, και αντίθετα η κατηγοριοποίησή τους ως τέτοια μπορεί να αποτελέσει τον δούρειο ίππο για την εφαρμογή αντιδημοκρατικών πολιτικών από γυναίκες “γεράκια”. Το να αναλάβει η Κοντολίζα Ράις το Στέιτ Ντιπάρμεντ σακατεύοντας το Ιράκ ή η Μογκερίνι την κοινοτική εξωτερική πολιτική κλείνοντας συμφωνίες με δικτατορίες δεν κάνει τη διαφορά. Γυναίκα επικεφαλής της Κομισιόν δεν κατάφερε να κάνει μια συμφωνία σωστή με τις φαρμακοβιομηχανίες για τα εμβόλια. Γυναίκα καγκελάριος της Γερμανίας επέβαλε τη χειρότερη λιτότητα στον Νότο. Κοντολογίς, άραγε έχουμε περισσότερους πολέμους επειδή υπάρχουν λιγότερες γυναίκες στα υπουργεία Εξωτερικών ή επειδή τα συμφέροντα είναι unisex;