Η Δημοσιογραφία σήμερα

Γράφει ο Στάθης Σταυρόπουλος –

Εν πρώτοις: ο εκδημών δεν δικαιώνεται απαραιτήτως. Δικαιώνεται εκείνος που τελευτά δίκαιος. Ο εν δικαίω. Αυτά προς αποκατάσταση των λόγων του Αποστόλου Παύλου και της αλήθειας.

Καλημέρα σας. Η Διαπλοκή ήταν και είναι ένα από τα μεγάλα καρκινώματα του πολιτικού βίου. Εις ό,τι αφορά τον Τύπο και στα δύο επίπεδα: εκδοτών και δημοσιογράφων. Στο πλαίσιο της Διαπλοκής πολλοί δημοσιογράφοι γλίστρησαν πολύ πιο εύκολα απ’ όσον πριν από τη μεταπολίτευση, στον ρόλο του υπηρετείν τον εκδότη και κατ’ επέκτασιν τις πολιτικές του διασυνδέσεις και τα οικονομικά του συμφέροντα. Έτσι σιγά-σιγά εξέλειπεν (όχι ακόμα παντελώς) από τις εφημερίδες ο πλουραλισμός και ο παραμετρικός λόγος. (Παρά τούτο η αλήθεια έβρισκε και θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να γραφεί, διότι αν δεν τη γράψει ο ένας, θα τη γράψει ο άλλος).

Εις ό,τι αφορά το ιδιωτικό ραδιόφωνο (πλην εξαιρέσεων, όπως η «συνταγή» του Real FM και ολίγων άλλων) και εις ό,τι αφορά την ιδιωτική τηλεόραση ολοκληρωτικώς, η ταύτιση των δημοσιογράφων με τους εκδότες έγινε απόλυτη.

Αυτού του τύπου η δημοσιογραφία έπαιξε αισχρότατο ρόλο και κατά την περίοδο της ψευδούς ευμάρειας και κατά την προετοιμασία και κατά τη διάρκεια των Μνημονίων. Μάλιστα, προϋπάρξαντα φαινόμενα όπως ο «αυριανισμός» (όταν ο Τύπος ταυτίζεται με κόμματα και λειτουργεί ο ίδιος ως κόμμα) διευκόλυναν, κατά τη διάρκεια των μνημονίων, αυτήν τη διαδικασία της σύγχυσης των ρόλων, οδηγώντας το σχήμα Τύπος – κόμματα – τράπεζες και εταιρείες στην πλήρη αποθέωσή του. Η πόλωση, ο διχαστικός λόγος, η απαξίωση της πολιτικής και η διαρκής επίθεση κατά της κοινωνίας (αμφίπλευρη και πολύπλευρη) είναι τα κυρίως χαρακτηριστικά σήμερα του ημιθανούς Τύπου, της εκφυλισμένης πολιτικής και της κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας.

Σήμερα η πλειονότης των δημοσιογράφων στα Μέσα επαίρεται(!) διότι είναι εγκάθετη. «Εμένα με έστειλε το τάδε κόμμα», «εγώ έχω άκρες με τον δείνα πολιτικό» και ο άλλος είναι στο pay roll της τάδε Εταιρείας.

Εκδότες, δημοσιογράφοι, Μέσα, Γραφεία Τύπου (των εταιρειών και του κράτους), ΜΚΟ, μυστικά κονδύλια, πληρωμένα ρεπορτάζ, διατεταγμένα ρεπορτάζ, αργομισθίες – όλα είναι ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, τοξικό, το οποίο απομυζά τον κοσμάκη, που με τη σειρά του αποστρέφεται τον Τύπο και την πολιτική όλο και περισσότερο. Η κρίση θέρισε τους δημοσιογράφους, τους ξεπουπούλιασε. Δουλεύουν όλο και λιγότεροι για όλο και μικρότερους μισθούς. Κι όμως, συνεχίζουν οι περισσότεροι με τη λύσσα του απελπισμένου, του αμοραλιστή, του κυνικού να υπηρετούν τη Διαπλοκή και να βάφουν όλο και πιο πολύ τα χέρια τους στο αίμα της κοινωνίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εξαγγείλει ότι θα σπάσει αυτό το απόστημα. Αντιθέτως, στη θέση της παλιάς Διαπλοκής προσπάθησε και προσπαθεί να στήσει τη δική του. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ συμψηφίζουν πλέον τις παλαιές πρακτικές του καρκινώματος με τις δικές τους. Το θέμα πια είναι το «ποιος είναι ο χειρότερος» κι όχι τι μπορεί να γίνει προς το καλύτερο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ έφθασε την ταύτιση των δημοσιογράφων με τους εκδότες στα έσχατα. Όποιος, λόγου χάριν, δουλεύει στα «Νέα» είναι άνθρωπος του Μαρινάκη. Η κυβέρνηση αυτή στα θέματα του Τύπου υπηρετεί το δόγμα τού «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» ή όπως το διατύπωσε ο Τσίπρας «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Η κυβέρνηση αυτή ώθησε το θέμα της ταύτισης Μέσων – κομμάτων επίσης στα έσχατα. Ενώ ταυτοχρόνως μετέρχεται εν σχέσει με τα οικονομικά συμφέροντα που παρακολουθούν αυτή τη διαδικασία, την ίδια μεθοδολογία με εκείνην του δικομματικού μονοκομματισμού. Προσέτι «παίζει» με τη διανομή της κρατικής διαφήμισης, ενώ έχει εξευτελίσει την ΕΡΤ στο μέγιστο δυνατό.

Σε αυτόν τον ανηλεή πόλεμο (εν τέλει εναντίον του λαού) η κυβέρνηση ξεπέφτει σε πρακτικές «Βατοπεδίου» (στήνει υποθέσεις ή μετατρέπει υπαρκτά σκάνδαλα σε λάσπη στον ανεμιστήρα), παρακάμπτει το τεκμήριο της αθωότητος, προκαταλαμβάνει τη Δικαιοσύνη και εξαπολύει τη ρητορική της μισαλλοδοξίας με τα «βοθροκάναλα» και τους «σκουπιδότοπους» (στα οποία όμως όλα τα κυβερνητικά στελέχη δεν παραλείπουν να δίνουν συνεντεύξεις).

Ο εμφυλιοπολεμικός λόγος και η πόλωση είναι πλέον το μόνον όχημα διαφυγής από τις υπαρκτές αποτυχίες του Τσίπρα σε όλους τους τομείς. Έχει φθάσει το πράγμα έως τον πάτο. Αν αύριο, λόγου χάριν, η αφεντιά μου πιει ένα κρασάκι με τον Θανάση Καρτερό, αυτό θα σημαίνει ότι: ή ο Θανάσης αποστάτησε ή ότι εγώ ανένηψα.

Είναι τραγικό. Η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά (με πρώτη φορά σύμβουλο τους Ρότσιλντ) δεν συγκρούσθηκε με τη Διαπλοκή, ενσωματώθηκε σε αυτήν και προσπαθεί να υποκαταστήσει τους δεινόσαυρους με τυραννόσαυρους.

Και πάντως, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η πρώτη μετά τη μεταπολίτευση που ζητά απ’ τον Τύπο πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων.

ΥΓ.: Για να γίνουν πλήρως κατανοητά τα παραπάνω από τους Φιλισταίους, υπό τη λογική Τζανακόπουλου η φωτογραφία που δείχνει τον κ. Βαρδινογιάννη να χαϊδεύει πατρικά το μάγουλο της κυρίας Μπαζιάνα θα μπορούσε να σημαίνει ό,τι έλεγε ο αυριανισμός ότι σήμαινε η φωτογραφία του αείμνηστου Κ. Μητσοτάκη εν μέσω των δύο γερμανών αξιωματικών. Θα παραφρονήσουμε;