Μια απάντηση στην κριτική Πιζάνια

Ένα άρθρο ουσιαστικά για να απαντήσει σε ένα άλλο άρθρο που δημοσιεύτηκε στον ίδιο τόπο. Δημοκρατικός διάλογος ή αγένεια; Το αφήνω αναπάντητο στην κρίση σας. Κατηγορίες για φιλοκυβερνητική μονομέρεια από την πλευρά μου, δια χειρός του αντικειμενικού κ. Πέτρου Πιζάνια, που δεν με ξέρει λέει, όπως δεν τον ξέρω ούτε εγώ.

Γράφει λοιπόν ο ψύχραιμος και αντικειμενικός αρθρογράφος: «Ποιος εμπόδισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ενισχύσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς για το περιβάλλον και την δόμηση αντί να προσλαμβάνει μετακλητούς κολλητούς στα υπουργεία; Ποιος εμπόδισε την κυβέρνηση να τροποποιήσει τη νομοθεσία περί κατεδαφίσεων αυθαιρέτων, ώστε να μην απαιτούνται έξι με δέκα χρόνια για να τελεσιδικήσει μια απόφαση; Να τροποποιήσουν το νόμο περί απαλλοτριώσεων υπέρ του δημοσίου συμφέροντος;»

Αλήθεια, ποιος εμπόδισε μια κυβέρνηση που ανέλαβε το 2015, το εξαιρετικά δύσκολο και πρωτόγνωρο έργο να αντιμετωπιστεί η οικονομική χρεοκοπία; Μια χρεοκοπία αποτέλεσμα του φαύλου πολιτικού πελατειακού συστήματος. Πόσο την στήριξαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, σε αυτό το εθνικής σημασίας έργο;

Στην πραγματικότητα αυτή η κυβέρνηση στο διάστημα που ασκεί την εξουσία, ήταν υποχρεωτικά μονοθεματική και το πρώτιστο καθήκον ήταν η έξοδος από τα μνημόνια και ρύθμιση του εθνικού χρέους. Και τα κατάφερε με κόπους βάσανα και τις θυσίες όλων μας. Οι πολίτες την επέλεξαν δύο φορές το 2015, με μόνο κριτήριο ουσιαστικά, την εντιμότητα!

Αυστηρότερη νομοθεσία

Ένα σύστημα που κρατάει από το 1960 και που «φύτεψε» σχεδόν ένα εκατομμύριο αυθαίρετα κτίσματα σε όλη την ελληνική επικράτεια, μπορούσε να αντιμετωπίσει τις καταστροφές από πυρκαγιές (εμπρησμούς με ανέμους 10 μποφόρ) με προσλήψεις ελεγκτικών μηχανισμών και αυστηρές νομοθεσίες. Εγώ δεν είμαι ειδικός για το τί θα μπορούσε να γίνει στην περίπτωση καλύτερης διαχείρισης της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι. Διάβασα όμως την ανάλυση του Τμήματος Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος και του ΠΜΣ “Στρατηγικές Διαχείρισης Περιβάλλοντος, Καταστροφών και Κρίσεων” του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Και εκεί αναφέρεται: «Η φωτιά καθοδηγούμενη από τον θυελλώδη άνεμο ξεκίνησε ως πυρκαγιά επιφανείας και μετατράπηκε στη συνέχεια σε ενεργή πυρκαγιά κόμης, πέρασε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα την λεωφόρο Μαραθώνος, διαδόθηκε προς τα ανατολικά και, σε χρονικό διάστημα μικρότερο της μισής ώρας, προσέγγισε το παραλιακό μέτωπο και την κατοικημένη περιοχή Μάτι. Ο χρόνος αντίδρασης των κατοίκων και των επισκεπτών της περιοχής ήταν, από πρακτική άποψη, ελάχιστος. Οι δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν αλλά και η δομή και μορφολογία της περιοχής είχαν σαν αποτέλεσμα δεκάδες από αυτούς να εγκλωβιστούν».

Το πως οι παρανομούντες ξεπέρασαν τις νομοθεσίες και τους μηχανισμούς, μένει αδιάφορο; Με αυστηρή νομοθεσία, την οποία παραβίασε ο Δήμος Μάνδρας πνίγηκε ο εκεί Δήμος δύο φορές! Είναι τόσο εύκολο με αυστηρές νομοθεσίες και μερικές προσλήψεις να κατεδαφίσεις ένα εκατομμύριο παράνομα κτίσματα; Και όλα αυτά μπορούσαν να γίνουν μέσα σε τρία χρόνια, από μια χρεοκοπημένη χώρα; Ομολογώ ότι αυτό ξεπερνάει την προσήλωση μου για τεκμηρίωση της κριτικής, μετά από 40 χρόνια δημοσιογραφίας.