Οι αναθεωρητικές πολιτικές επιστρέφουν δριμύτερες στις διεθνές σχέσεις…

Δεν υπάρχουν πολλών ειδών εισβολές. Γι’ αυτό ή τις καταδικάζεις ή τις επικροτείς. Οι νεκροί, τα καραβάνια με τους πρόσφυγες, οι καταστροφές, δεν έχουν χρώμα, αποχρώσεις. Όσοι προκαλούν αυτά θα βρίσκονται μονίμως στην αντίπερα όχθη από εμάς. Χωρίς ουρές και “ναι μεν αλλά”. Από την άλλη –και τούτο δεν αδυνατίζει την αρχική θέση– δεν πρέπει να θριαμβεύει η υποκρισία. Όσοι αντιδρούν και με πράξεις στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, πρέπει να αντιδρούν και σε όποια άλλη παραβίαση γίνεται σε όλες τις αναθεωρητικές πολιτικές.

Να μην ξεχνιέται η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η συνεχιζόμενη κατοχή, κλείνοντας τα μάτια ακόμη και τώρα, που η κατοχική δύναμη κρατά στάση “ουδετερότητας”, επειδή δήθεν μεσολαβεί! Μπορεί να είναι ιστορία, αλλά κανείς δεν μπορεί να ξεχνά, σκοπίμως, τις επιθέσεις κατά της Γιουγκοσλαβίας. Να μην ξεχνιούνται οι αλλαγές συνόρων στην πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία, στα Βαλκάνια.

Τότε άλλαξαν τη γεωγραφία, όντας “νικητές” την ώρα που είχε καταρρεύσει το μπλοκ του ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Ήθελαν προφανώς να αφαιρέσουν ζωτικό χώρο από τη Ρωσία, που δεν είχε τότε ούτε τις δυνάμεις να μαζέψει τα κομμάτια της από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν ήθελαν να επανέλθει η Ρωσία όχι ως χώρα του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, αλλά ως υπερδύναμη.

Κέρδισαν τον πόλεμο των δύο κόσμων, θέλησαν όμως στη συνέχεια να ταπεινώσουν τη Ρωσία. Στην Ουκρανία οι “δυτικοί σύμμαχοι” έβαζαν κάτω από το χαλί το τι γινόταν από το 2014 και εντεύθεν. Με το πραξικόπημα και τα όσα έγιναν σε βάρος των ρωσόφωνων πληθυσμών. Αυτά, βέβαια, δεν είναι δικαιολογία για εισβολή. Όλα αυτά δεν προσφέρουν άλλοθι στη Ρωσία.

Αναθεωρητικές πολιτικές και οι πλευρές της Ιστορίας

Οι διαφορές δεν επιλύονται με εισβολή. Βέβαια, αν ήθελαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, να σταματήσουν τον πόλεμο, προφανώς και είχαν τρόπους. Αντίθετα, ενεργούσαν για να προκαλέσουν τη σύγκρουση. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τη Μόσχα να εισβάλει και να συνεχίζει τον πόλεμο. Εμείς που βιώνουμε την κατοχή θα πρέπει πάντα να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Τι σημαίνει “στη σωστή πλευρά της Ιστορίας”; Με την πλευρά της ειρήνης και τη διασφάλισης της ελευθερίας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της σταθερότητας. Δεν μπορούμε να ζητάμε καταδίκη και ενέργειες κατά της τουρκικής κατοχής και να μην καταδικάζουμε μια άλλη εισβολή. Γι’ αυτό και η Λευκωσία ευθυγραμμίστηκε (δεν μπορούσε να κάνει και διαφορετικά) με τις αποφάσεις της ΕΕ.

Η Κύπρος κράτησε χαμηλούς τόνους, λόγω ενδεχομένως και του μεγέθους της, σκεφτόμενη προφανώς και την επόμενη ημέρα, όταν θα τελειώσει ο πόλεμος. Στην Αθήνα δεν έχουν τέτοιες αναστολές. Γι’ αυτό και έστειλαν όπλα στην Ουκρανία, αντί να επιλέξουν να εκφράσουν την αλληλεγγύη με φάρμακα και τρόφιμα. Επιδερμικές πολιτικές, επιδερμικών ηγετών, που είναι κολλημένοι στο παρελθόν και σε αγκυλώσεις.

Είναι προφανές ότι ο νέος πόλεμος εντάσσεται σε μια νέα προσπάθεια ανακατανομής ισχύος. Δυστυχώς, παράπλευρες απώλειες είναι οι άμαχοι και οι μικρές χώρες. Ο πόλεμος που βιώνουμε, ανατρέπει δεδομένα και επαναφέρει ένα διεθνές σκηνικό με στοιχεία του παρελθόντος. Η δημιουργία μεγάλων πόλων, στρατοπέδων, που δίνουν μάχη επικράτησης.

Επιστροφή στον Ψυχρό Πόλεμο

Ο μεν Πούτιν επιχειρεί την αναβάθμισή του και την ανάδειξή του σε έναν από τους μεγάλους παίκτες μέσα από έναν πόλεμο. Στην αντίπερα όχθη, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και η συρόμενη από αυτούς ΕΕ, κινούνται επιβάλλοντας εξοντωτικές κυρώσεις. Από αυτό τον πόλεμο οι απώλειες είναι τα θύματα, που σκοτώνονται, οι καταστροφές, οι οικονομίες των χωρών. Η ΕΕ επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά τα δικά της αδιέξοδα, που έχουν να κάνουν με την απουσία στρατηγικής ασφάλειας και άμυνας.

Η απάντηση της ΕΕ με κυρώσεις δεν σημαίνει πως κατάφερε να έχει τον ρόλο ο οποίος την αναλογεί. Ακολούθησε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως η προσπάθεια επικράτησης προφανώς και θα γίνεται με φόντο ενεργειακά και οικονομικά συμφέροντα. Η επιστροφή στον Ψυχρό Πόλεμο και οι αναθεωρητικές πολιτικές σημαίνουν αλλαγή του καθεστώτος των διεθνών σχέσεων. Θα υπάρχουν οι δύο-τρεις πόλοι και από εκεί και πέρα θα κατανεμηθούν ρόλοι σε περιφερειάρχες-χωροφύλακες.

Έναν τέτοιο ρόλο θα έχει προφανώς η Τουρκία, αν και ο Ερντογάν δεν αρκείται σε νούμερο 2 ή 3, πίσω από τους μεγάλους. Είναι, όμως, πρόδηλο ότι η  αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας ταιριάζει με τις εξελίξεις στο Ουκρανικό και στο ευρύτερο περιβάλλον που διαμορφώνεται. Αλλαγή συνόρων και επιβολή των ισχυρών. Με την Ουκρανία τι θα γίνει; Θα μοιραστεί σε δύο ζώνες, σε Ανατολική και Δυτική Ουκρανία, όπως ήταν η Γερμανία, η οποία προχωρά σε εξοπλισμούς-μαμούθ;

Η ανακοίνωση του Βερολίνου χαρακτηρίσθηκε ιστορική, αλλά μάλλον ανατριχίλα πρέπει να προκαλεί για το πού πάμε. Και η Ουκρανία; Η στήριξη στην Ουκρανία έχει σημασία μόνο εάν θα είναι χωρίς στρατούς και εξαρτήσεις, ή νατοϊκές ή ρωσικές. Αυτό σημαίνει ελευθερία.