Ο μοναχικός Έλληνας πρόξενος στη Μαριούπολη

Αδειάζει η κλεψύδρα στην Μαριούπολη, που ήταν εξαρχής σημαντικός στρατηγικός στόχος για τους Ρώσους, αλλά και εξίσου σημαντικό σημείο άμυνας για τους Ουκρανούς. Πάνω από 100.000 ομογενείς από τα περίχωρα και την πόλη της Μαριούπολης στριμώχνονται σε μη θερμαινόμενα καταφύγια ή όπου βρουν, ενώ η “έξοδος” αποκλείεται, καθώς όσες προτάσεις για εκκένωση δεν σκοντάφτουν στη ρωσική πλευρά, σκοντάφτουν στην ουκρανική.

Η Ρωσία επιιτρέπει την εκκένωση προς τα δικά της εδάφη (προς Ρόστόφ) και υποστηρίζει ότι η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη στην πόλη επειδή κάνει κουμάντο το ακροδεξιό ουκρανικό Τάγμα του Αζόφ. Οι Ουκρανοί απορρίπτουν την εκκένωση προς Ρωσία, ενώ οι Ρώσοι δεν ανοίγουν διαδρόμους προς ουκρανικά εδάφη. Ακόμα κι όταν υπάρχει ένα άνοιγμα, ο κόσμος φοβάται ότι θα βρεθεί μεταξύ διασταυρούμενων πυρών και προτιμά να μένει στην πόλη.

Ο Νίκος Δένδιας είχε νέα επικοινωνία με τον Ουκρανό ΥΠΕΞ για να βρεθεί λύση για την Μαριούπολη και για τον απεγκλωβισμό του προξένου κ. Μανώλη Ανδρουλάκη, του τελευταίου διπλωμάτη της Ε.Ε. ο οποίος θέλησε να μείνει στη Μαριούπολη μέχρι να βρεθεί λύση για τους ομογενείς.

Γιος στρατιωτικού, από την Κω, ο κ. Ανδρουλάκης συνόδευσε ένα πρώτο κονβόι λίγων Ελλήνων (περίπου εκατό ατόμων) προς τη Δύση και ξαναγύρισε με κίνδυνο της ζωής του στη Μαριούπολη. Στην Ελλάδα βρίσκεται πλέον η σύζυγός του και ο μόλις 7 μηνών γιος του. Την γνώρισε όταν υπηρετούσε στο Καζακστάν. Και ο πατέρας του, Γεώργιος Ανδρουλακης, είχε μια ανάλογη πολύ δύσκολη εμπειρία όταν ο ίδιος ήταν ως συνταγματάρχης ακόλουθος άμυνας στο Βελιγράδι στην περίοδο 1999-2000, στην περίοδο των βομβαρδισμών. Και πάλι η ελληνική πρεσβεία ήταν η μοναδική που είχε εκεί διπλωμάτες.