Η “παιδική ασθένεια” της Κυπριακής Δημοκρατίας

Όταν δεν διεκδικείται το αυτονόητο, προκύπτουν αυτά τα αποτελέσματα, όπως καταγράφονται στις δύο πρόσφατες εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών, για το Κυπριακό και την ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Τα όσα συναφώς περιλαμβάνονται στα δύο επίσημα κείμενα του ΟΗΕ συνδέονται πλέον με μια νέα προσέγγιση -πιο ξεκάθαρη για την ακρίβεια- του Διεθνούς Οργανισμού, ο οποίος και επιχειρεί επανεκκίνηση του Κυπριακού, σε μια βάση, πιο κοντά στις τουρκικές επιδιώξεις. Την ίδια ώρα, το “νέο σκηνικό” δείχνει και την αδυναμία της Λευκωσίας. Αναδεικνύει τα μεγάλα κενά, τις ελλείψεις στην πολιτική διαχείριση του εθνικού θέματος.

Η ακολουθούμενη πολιτική πέραν των βασικών χαρακτηριστικών προσαρμογής στις “πραγματικότητες”, που θέλει να επιβάλει η κατοχική δύναμη, επιδεικνύει και ανεκτικότητα έναντι όσων λειτουργούν σε βάρος -κατά τη δική μας άποψη- των συμφερόντων της χώρας. Για παράδειγμα, ο νέος Ειδικός Αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών, Κόλιν Στιούαρτ,  όταν αφίχθηκε στην Κύπρο και άρχισε επαφές είχε συνάντηση με τον λεγόμενο υπουργό εξωτερικών του κατοχικού καθεστώτος, Ταχσίν Ερτουγρούλογλου. Η συνάντηση έγινε στο λεγόμενο υπουργείο εξωτερικών του ψευδοκράτους. Το γεγονός ότι η επίσκεψη του συνιστά παραβίαση ψηφίσματος του ΟΗΕ δεν απασχόλησε τους κυβερνώντες ή εάν υπήρξε αντίδραση δεν ήταν σε τέτοιο βαθμό, που να είχε λάβει το μήνυμα. Τούτο φαίνεται και εκ των υστέρων καθώς παρόμοιες ενέργειες καταγράφηκαν και στη συνέχεια, με αποκορύφωμα τα όσα έχουν περιλάβει οι άνθρωποι των Ηνωμένων Εθνών στις δύο εκθέσεις τους προς το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Θα ισχυρισθεί κανείς πως ασχολούμαστε με τη σημειολογία. Δεν είναι έτσι. Υπάρχουν ζητήματα, για τα οποία δεν μπορεί να γίνονται εκπτώσεις. Και μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι πως στα κατεχόμενα λειτουργεί ένα παράνομο -με βάση και διεθνείς αποφάσεις- καθεστώς. Κι αυτό δεν πρόκειται να αναγνωρισθεί με τις εκπτώσεις κανενός.

Η διεκδίκηση του αυτονόητου

Δεν διεκδικείται το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που ισχύει σε όλες τις δημοκρατικές χώρες. Ελευθερία και δημοκρατία, χωρίς περιορισμούς και διαχωριστικές ρυθμίσεις, που παραπέμπουν σε ένα μη λειτουργικό μοντέλο. Το Κυπριακό έχει φθάσει στο σημείο -το κατάντημα- και το αναφέρουν οι εκθέσεις του ΟΗΕ, να περιγράφεται ότι αφορά δύο οντότητες, οι οποίες συζητούν βελτίωση των σχέσεων “καλής γειτονίας”. Αυτή η διολίσθηση έγινε με την ανοχή της Λευκωσίας και των διαχειριστών του Κυπριακού. Αυτοί που έχουν καταστήσει και καταντήσει το Κυπριακό θέμα λειτουργίας Τεχνικών Επιτροπών και Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Το Κυπριακό έχει αλλάξει, αν και αυτό θα μπορούσε με σωστούς χειρισμούς να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Ιδιαίτερα όταν το παγκόσμιο κινητοποιείται για ένα θέμα εισβολής και κατοχής στην Ουκρανία. Όταν η Ε.Ε. επιβάλλει κυρώσεις στον εισβολέα.  Δυστυχώς η αλλαγή που διαπιστώνεται είναι αυτή της πλήρους προσαρμογής στα επεκτατικά σχέδια της κατοχικής Τουρκίας. Η Άγκυρα προωθούσε τους σχεδιασμούς αυτούς έκπαλαι. Κάποτε συγκαλυμμένα, άλλοτε απροκάλυπτα.

Όταν στην Άγκυρα αισθάνονται ότι είναι “χρήσιμοι” στους άλλους διεθνείς, ισχυρούς παίκτες, όπως γίνεται τώρα, δεν έχουν λόγους να… κρύβονται. Τα ζητούν όλα, τα αξιώνουν και προσέρχονται στο ταμείο για είσπραξη. Στην Άγκυρα γνωρίζουν πως οι δυτικοί την… πριμοδοτούν για να αναλάβει ένα αναβαθμισμένο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό αφορά τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, το οποίο επενδύει στον γεωπολιτικό έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και ευρύτερα μέσα από ένα νέο ρόλο της κατοχικής δύναμης.

Σε αυτή τη γεωπολιτική διάσταση και ενώ ο κόσμος αλλάζει, ανακατανέμεται η ισχύς, η Λευκωσία, όπως και η Αθήνα, φαίνονται “χαμένες”. Δεν μπορούν να έχουν ρόλο στις εξελίξεις -κυρίως η Λευκωσία λόγω μεγέθους- αλλά και δεν διεκδικούν. Αλλάζουν σχεδόν τα πάντα με το Ουκρανικό, πλην όμως στη Λευκωσία συζητούν για το Κραν Μοντανά, τα ΜΟΕ, τα φωτοβολταϊκά στη νεκρή ζώνη και ανέχονται να παρουσιάζεται η Κυπριακή Δημοκρατία μια από τις δύο οντότητες στο νησί. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μιας “παιδικής αρρώστιας” των εκάστοτε διαχειριστών. Να μην διεκδικούν το αυτονόητο. Να αναλώνονται σε συνθήματα και να δίνουν διαπιστευτήρια… καλού παιδιού.