Οι υποκλοπές και το μοιραίο πέναλτι

Στην χώρα στην οποίαν η ανοικτή, δημιουργική συζήτηση για τα σοβαρά παραπέμπεται διαρκώς στο μέλλον, ένα πέναλτι στο ντέρμπι των «αιωνίων» στην λεωφόρο Αλεξάνδρας διεκδικεί με αξιώσεις τον ρόλο του Μαύρου Κύκνου, ο οποίος με την εμφάνιση του ανατρέπει βεβαιότητες και εγκαθιστά την αδυναμία λογικών προβλέψεων και την ρευστότητα ως κυρίαρχο στοιχείο του δημόσιου βίου.

Πίσω και κάτω από τα προφανή που προβάλλονται δημοσίως και των οποίων γίνονται μάρτυρες όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων, υποκρύπτονται πολλά περισσότερα. Ακριβώς, η γνώση όσων υπονοούνται θα διευκόλυνε και θα επέτρεπε στους πολίτες να επεξεργασθούν τα γεγονότα, να μετρήσουν τις επιπτώσεις τους και να αχθούν σε ασφαλέστερα συμπεράσματα, περιορίζοντας τις αβεβαιότητες της κρίσης τους.

Όσα από το πρωΐ της περασμένης Κυριακής-ενισχυμένα και από τις γηπεδικές φαιδρότητες-εγκαταστάθηκαν στην δημόσια σφαίρα, επιβαρύνοντας μια ήδη τοξική πολιτική ατμόσφαιρα, δεν προέκυψαν εική και ως έτυχε. Δεν είναι κάν το fatum μιας κυβέρνησης που κουράστηκε και κούρασε, αλλά απότοκο της πραγματικότητας-κι αυτό είναι μια ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη- ότι αυτή ακριβώς η κυβέρνηση με περισσή αίσθηση αυτάρκειας και υπεροπτικής αλαζονείας, περιφρόνησε τα γεγονότα.

Υποκλοπές

Η παραδοχή ότι ένας πολιτικός αρχηγός παρακολουθείται από την ΕΥΠ, οι δολιχοδρομίες μεταξύ του «νομίμου» της υποκλοπής των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων του και του «πολιτικά προβληματικού» της όλης επιχείρησης, η καρατόμηση δύο επιφανών στελεχών του κυβερνητικού εξουσιαστικού συγκροτήματος, αλλά και η εξόφθαλμη μεθόδευση-απόπειρα τής, δια των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, συγκάλυψης τής υπόθεσης δημιούργησαν την βεβαιότητα στους πολίτες, ότι οι συνταγματικές εγγυήσεις των δικαιωμάτων τους είναι για την κυβέρνηση και τον κύκλο των υποστηρικτών της μια μικρή, ενοχλητική λεπτομέρεια.

Η απόπειρα δε, να επενδυθεί όλη αυτή η κατασκευή ως αποδεκτή από την κοινή γνώμη προσέθεσε και το αναγκαίο στοιχείο φαιδρότητας στους κυβερνητικούς χειρισμούς. Η ηγεσία της κυβέρνησης, το επιτελείο στο Μέγαρο Μαξίμου, φαίνεται να μην έδωσαν σημασία και να λησμόνησαν ότι διανύουν τους τελευταίους μήνες της θητείας τους και πως η αδιαφάνεια στους χειρισμούς τους δεν είναι και η καλύτερη δυνατή επιλογή και συνθήκη εν όψει των εκλογών.

Ήδη, στις παρυφές μιας κρίσιμης κατηγορίας ψηφοφόρων αναπτύσσεται ένας έντονος προβληματισμός, ικανός να διαβρώσει το απόθεμα εμπιστοσύνης με το οποίο είχαν πιστώσει όχι την Νέα Δημοκρατία, αλλά προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το διαπιστώνει κανείς αυτό καθημερινά από τον στοιχειώδη διάλογο που αναπτύσσεται στα social media, όχι από ταγμένους και πεπεισμένους οπαδούς, αλλά μεταξύ πολιτών που αρνούνται να εκχωρήσουν και να εκταμιεύσουν την πολιτική συνείδησή τους προς χάριν-και στην υπηρεσία- ιδιοτελών πολιτικών σκοπεύσεων.

Η όψιμη διαπίστωση, που διατυπώνεται κι ως παράπονο από κυβερνητικά χείλη, για την «ενίσχυση του τοξικού πολιτικού κλίματος» με υπαίτιους την αξιωματική αντιπολίτευση και ποικιλώνυμους οικονομικο-επιχειρηματικούς παράγοντες, θέλει να αγνοεί ότι αυτό αποτελεί μια σχεδόν μόνιμη σταθερά του πολιτικού παιγνίου, όπως διεξάγεται στην Ελλάδα όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Η επίκριση-διαπίστωση κάλλιστα θα μπορούσε να αποδοθεί ως μομφή προς την κυβέρνηση, διότι είναι πρωτίστως δική της υποχρέωση και δουλειά να αποκαταστήσει ένα λειτουργικό πλαίσιο πολιτικού ανταγωνισμού με την όποια αντιπολίτευση και να επιβάλλει διακριτούς, σαφείς και διαφανείς ρόλους συνύπαρξης με τα κάθε είδους συμφέροντα, υπό το κράτος του νόμου. Αυτό είναι το πάγιο παίγνιο στις φιλελεύθερες Δημοκρατίες και οι ευθύνες τόσο της κυβέρνησης, όσο και της αντιπολίτευσης είναι δεδομένες και δεν μεταβιβάζονται.

Η μοίρα της κοινωνίας

Όπως δεδομένη είναι και η ευθύνη ενός πρωθυπουργού, ιδιαίτερα στο δικό μας πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα, να μην αρκείται στην διαπίστωση ότι «στην χώρα λειτουργεί κύκλωμα παρακολουθήσεων, με χρήση παράνομου λογισμικού», και να χρειάζεται κάποιους μήνες αδράνειας και… προβληματισμού πριν δρομολογήσει αποτελεσματικά μέτρα, για την πάταξη της παρανομίας, κι αφού έχει γίνει κοινό μυστικό ανά τους καφενέδες της χώρας.

Μια τρέχουσα στην πολιτική αγορά αντίληψη, όπως αυτή αποθηριώνεται και στα social media, επιμένει ότι η πολιτική δεν είναι τόσο υπόθεση κάποιων σταυροφόρων, φονταμενταλιστών του Καλού, αλλά υπόθεση κυνικών υπολογισμών και σχεδίων, με μοναδικό σκοπό την επιβεβαίωση και αύξηση της ισχύος του ενός επί του άλλου ή των άλλων. Αυτή η animus dominandi, που φαίνεται να κυριαρχεί στους κόλπους της ηγεσίας της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης απαιτεί τυφλές στρατεύσεις, ακόμη και κόντρα στα γεγονότα-υποκλοπές- και την πρόσφατη εμπειρία-κυβερνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ηγετική αξίωση για άκριτη συστράτευση, όπως με ασύγγνωστο κυνισμό εκτοξεύεται από τα επιτελεία κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι απόδειξη ότι έχει χαθεί η αίσθηση της αιδούς στον δημόσιο διάλογο. Πολύ περισσότερο σ’ αυτόν που διεξάγεται, υπακούοντας στις συγκεκριμένες ελληνικές ιδιαιτερότητες, μέσω των έντυπων και ηλεκτρονικών Μέσων, όπως πολύ καλά αντιλαμβάνονται οι υποψιασμένοι και καλά ενημερωμένοι, στα του παρασκηνίου, πολίτες…

Αλλά, σε πείσμα όλων αυτών των παρασκηνιακών διευθετήσεων, της αδιαφάνειας των ανομολόγητων συμφωνιών, που επιβεβαιώνουν όσους πραγματικά γνωρίζουν και επιμένουν ότι «σε λίγο όλα θα τα σκεπάσει η λήθη», θα υπάρχουν πάντα πολίτες, έστω ελάχιστοι, οι οποίοι ενθυμούμενοι τις παρακαταθήκες του Πωλ Ρικέρ, θα εξακολουθούν πεισματικά να πιστεύουν, ότι «στην ατομική συνείδηση παίζεται η μοίρα της κοινωνίας».