Οι Ελληνοκύπριοι σημαιοφόροι του τουρκικού εθνικισμού

Σαράντα πέντε σχεδόν χρόνια μετά από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, κυριαρχούν οι νοοτροπίες του «δώσε» μήπως και πείσουμε το θηρίο να καλμάρει! Έχει περάσει η κατοχή στα συνώνυμα όλων των λέξεων της καθημερινότητας που λέγονται από συνήθεια και όχι από συνείδηση. Ό,τι περίπου χρειάζεται μια κλασική σαλάτα, που παραμένει πάντα η ίδια μακριά από πειραματισμούς, για να μην αλλάξει η συνταγή.

Είναι συνήθεια, είναι DNA, είναι φόβος και αδιαφορία; Αυτό είναι ένα ερώτημα που χρήζει μελέτης. Γιατί οι συμπεριφορές όταν ξεπερνούν τη λογική πρέπει να διερευνώνται. Υπάρχουν, βέβαια, και οι σκοπιμότητες. Εκείνοι που βολεύονται από τις κυρίαρχες προσεγγίσεις. Από τη μια, όλοι όσοι για οικονομικούς κι άλλους λόγους θέτουν πάνω από όλα τα δικά τους προσωπικά «κεκτημένα». Οικοδόμησαν οικονομικές αυτοκρατορίες με υπόγειες κι άλλες συναλλαγές και δεν θέλουν να ταράξουν τα «λιμνάζοντα νερά».

Είναι κι αυτοί, βέβαια, που επιμένουν σε μία μορφή νομιμοποίησης της σημερινής κατοχικής κατάστασης πραγμάτων. Η εμμονή αυτή εξυπηρετεί τον τουρκικό εθνικισμό και επί της ουσίας τις τουρκικές επιδιώξεις. Για όσους διαφωνούν μαζί τους ανασύρουν και τους κολλούν την ταμπέλα του εθνικιστή. Είναι προσφιλής τακτική άμυνας. Επί της ουσίας αυτοί είναι οι εθνικιστές και μάλιστα της χειρότερης εκδοχής γιατί εκφράζουν τον εθνικισμό της άλλης πλευράς.

Εκείνες οι χαμηλοβλεπούσες απόψεις ότι περίπου εάν δεν «χορτάσει» η Τουρκία, «θα την έχουμε άσχημα», «θα έχουμε μπελάδες», συνιστούν πλέον ιδεολογία. «Εάν δεν δώσουμε αέριο στους Τούρκους, δεν θα έχουμε ούτε εμείς». Τόσο απλά και απλοϊκά. Ούτε οι εταιρείες παίζουν ρόλο, ούτε οι χώρες που είναι πίσω από αυτές, ούτε και τα κράτη της περιοχής.

Όλοι τελικά βολεύονται με τις εμμονές τους. Όσοι δια του κατοχικού στάτους κβο έμαθαν τον τρόπο να στοιβάζουν χρήμα, δόξα, μικρά βασίλεια, αλλά και εκείνοι που θέλουν να το νομιμοποιήσουν, βάζοντας και την Τουρκία στο κόλπο. Μόνο που η Τουρκία δεν θα μπει στο κόλπο ως μέρος αυτού, αλλά ως αφεντικό. Το λένε, άλλωστε, αυτό στην Άγκυρα, αλλά οι πάλαι ποτέ θαυμαστές του Ερντογάν περί άλλα τυρβάζουν.

Ούτε η μια προσέγγιση είναι σωστή, ούτε η άλλη. Γιατί καταλήγουν στον ίδιο παρανομαστή δια της τεθλασμένης. Θέλουν, λένε οι εκφραστές του τουρκικού εθνικισμού, να κτίσουμε γέφυρες συνεργασίας με τους Τουρκοκύπριους και εννοούν ότι θα ζούμε σε μεγάλο βαθμό πλάι-πλάι. Ο καθένας στην επαρχία του με τον διοικητή του. Η συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους, όπως αναπτύσσεται μέσω των επιχορηγημένων επαναπροσεγγιστικών πανηγυριών, της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών, στοχεύει στη μετεξέλιξη του κατοχικού στάτους κβο και όχι της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δεν είναι του καναπέ

Οι Τουρκοκύπριοι απέδειξαν πως δεν είναι του καναπέ, αντιδρούν και βγαίνουν στους δρόμους. Μπορούν να κινηθούν σε μια παράλληλη, αλλά ταυτόχρονα κοινή πορεία ανατροπής των κατοχικών δεδομένων; Δεν είναι καθόλου εύκολο για μια σειρά προφανείς λόγους. Δεν δοκιμάστηκε ένα αντικατοχικό μέτωπο. Δοκιμάζεται το μέτωπο της εύκολης οδού με τις ταμπέλες και τα συνθήματα.

Κανείς δεν είπε πως υπάρχει η εύκολη οδός. Υπάρχουν, όμως, δυνατότητες. Η αδυναμία είναι πως αυτός ο δύσκολος δρόμος δεν μπορεί να προχωρήσει με πολιτικό προσωπικό που εκφράζει τις προσεγγίσεις που έχουν περιγραφεί. Υπάρχει και κενό ηγεσίας. Από τη μια, οι παρουσιαζόμενοι ως θλιμμένοι που δεν λύνεται το Κυπριακό, που ενίοτε μπαινοβγαίνουν σε πρεσβείες, από την άλλη, οι οπαδοί των ψευδαισθήσεων, του κατευνασμού. Αμφότερες οι τάσεις εδραιώνουν την τουρκική παρουσία.

Μια άλλη προσέγγιση περνά μέσα από την Κυπριακή Δημοκρατία, τη συμμαχία με τους Τουρκοκύπριους για ανατροπή των κατοχικών δεδομένων. Αυτή η χώρα έχει προίκα στρατηγικά πλεονεκτήματα που δεν θα τα απομυζεί η Τουρκία. Αυτή η χώρα έχει μέλλον, που δεν μπορεί να υπάρξει με τις ξεπερασμένες πολιτικές της παλιάς αγγλοαμερικανικής πατέντας.