Τάφος για τον Πελέ σε ρετιρέ με θέα….

Η ταφή του Πελέ στον ουρανοξύστη-νεκροταφείο του Σάντος, ανανεώνει τους προβληματισμούς για τους μη παραδοσιακούς τρόπους ταφής σε πολλές χώρες πλέον και για τις ταξικές πτυχές του θέματος (κάτι όχι καινούργιο πάντως) και για τη ματαιοδοξία μετά θάνατον, χωρίς να παραγνωρίζει κάποιος και τις μεταφυσικές ανησυχίες που πολλοί έχουν για τον εαυτό τους και τους αγαπημένους τους, αγοράζοντας μια θέση πιο κοντά στον ουρανό.

Παράλληλα υπάρχουν τα αντικειμενικά ζητήματα που εμποδίζουν πλέον την παραδοσιακή ταφή, ειδικά για τους μικρομεσαίους και φτωχούς που δεν μπορούν να πληρώσουν οικογενειακό τάφο για τα οστά των προγόνων τους και, μοιραία, κάποια στιγμή, των ιδίων. Οι χώροι ταφής και τα προβλήματα υγιεινής προβληματίζουν μέρα με τη μέρα ακόμα περισσότερο, καθώς σε έναν κόσμο των οκτώ δισεκατομμυρίων ψυχών πλέον, καταγράφονται καθημερινά 82.000 θάνατοι έναντι διπλάσιων γεννήσεων.

Οι νεκροί θα αυξάνονται όσο αυξάνεται και ο πληθυσμός στον πλανήτη μας. Τα πολυώροφα “νεκροταφεία” έγιναν τρόπον τινά της μόδας το 1980, με πρωτεργάτες τη Βραζιλία και το Ισραήλ. Όσον αφορά ειδικά στον Πελέ, είχε επιλέξει ήδη αυτό το χώρο από το 1996, για τον πατέρα του. Όμως η “μόδα” δεν περπάτησε και τόσο πολύ, επειδή προφανώς δεν αρκεί ως λύση σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα που φέρνει την παράδοση να συγκρούεται πια με το ρεαλισμό.

Χάνονται οι παραδοσιακοί χώροι ταφής

Στον πλανήτη μας εδώ και 50.000 χρόνια έζησαν και πέθαναν συνολικά πάνω από 100 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Οι παραδοσιακοί τρόποι ταφής εδώ και δεκαετίας χάνονται σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ένα ακραίο παράδειγμα ήταν και το ταφικό έθιμο των εναπομεινάντων πιστών του Ζωροαστρισμού, που άφηναν το νεκρό στα όρνια, έθιμο που χάθηκε καθώς δεν υπάρχουν πλέον αρκετά από αυτά.

Οι πιστοί στην Ινδία χρησιμοποιούν πλέον φωτοβολταϊκά για να αποσυντεθούν τα πτώματα πιο γρήγορα. Ο λόγος που εξέλιπαν τα όρνια ήταν ένα αντιβιοτικό που η χρήση του σε ζώα και ανθρώπους άρχισε στην Ινδία πριν από 40 χρόνια και αποδείχθηκε θανατηφόρο για τους γύπες.

Σε πολλές χώρες που θάβουν τους νεκρούς τους και που δεν έχουν καθιερώσει ευρέως την καύση, διαπιστώνεται ότι το χώμα πλέον δεν έχει τη “δύναμη” να προκαλέσει αποσύνθεση. Στη Γερμανία βρίσκονται σοροί που δεν έχουν αποσυντεθεί, παρότι έχουν ταφεί εδώ και 40 χρόνια.

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες θεωρείται ότι η σορός αποσυντίθεται σχετικά γρήγορα και ξαναχρησιμοποιούν το σημείο ταφής κάθε 15 χρόνια για άλλο νεκρό. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι αληθεύει η πιο γρήγορη σήψη, όπως ξέρουμε οι περισσότεροι και από ιδίαν πείρα για τους αγαπημένους μας στην Ελλάδα.

Πολυώροφα νεκροταφεία

Στο Χονγκ Κονγκ έχουν πρόβλημα ακόμη και για την αποθήκευση των τεφροδόχων, με αποτέλεσμα κάποια γραφεία κηδειών να τις κρατούν επ’ αόριστον σε αποθήκες μέχρι να βρεθεί θέση σε τεφροφυλάκιο, ενώ ανεβαίνει παράλληλα η τιμή για την διατήρηση μιας θέσης, η δε αγορά της στοιχίζει σχεδόν όσο ένα διαμέρισμα σε ακριβή συνοικία σύμφωνα με το  ΒΒC. Στην Ελλάδα το ίδιο κόστος, δηλαδή διαμερίσματος, έχει η αγορά τάφου και όχι η θέση μιας τεφροδόχου.

Σε άλλες χώρες προκαλούν ταχύτερη αποσύνθεση με χημικά μέσα για να επιταχυνθεί και η φύλαξη σε τεφροφυλάκιο ή σε οστεοφυλάκιο. Πιο θεαματική λύση είναι πάντως οι πολυκατοικίες-νεκροταφεία. Εκεί τοποθετούνται τα φέρετρα σε “συρτάρια” και εξασφαλίζεται έτσι επταπλάσια χωρητικότητα από ό,τι μέσα στη γη. Αυτά τα κτήρια άρχισαν να οικοδομούνται στο Ισραήλ και στη Βραζιλία, και εν συνεχεία στο Μομπάι της Ινδίας και στη Νορβηγία. Ομως όπως όλα δείχνουν, η καύση θα γίνει προτεραιότητα, καθώς ούτε τα πολυώροφα κτίσματα μπορούν να λύσουν το πρόβλημα.

Ο πιο υψηλός ουρανοξύστης νεκρών είναι στο Σάντος της Βραζιλίας και έχει 32 ορόφους, για 14.000 νεκρούς. Όταν πρωτοχτίστηκε το πρώτο κτίριο το 1983 ήταν χαμηλότερο, όμως η ζήτηση για τάφους με θέα, αύξησε και τους ορόφους. Διατίθεται και χώρος για τεφροδόχους αλλά και για οικογενειακά μαυσωλεία, ενώ λειτουργεί και κρεματόριο. Στην ταράτσα έχει και σνακ μπαρ. Η τριετής ταφή στοιχίζει περίπου 10.000 δολάρια και η αγορά τάφου περίπου 40.000 δολάρια, τη στιγμή που ο μέσος μισθός στη χώρα είναι μόλις 380 δολάρια.

Συνήθως μετά από τρία χρόνια, μεταφέρουν τα οστά σε οστεοφυλάκιο. Κάθε όροφος έχει αριθμημένους χώρους με περίπου 150 τάφους και λειτουργούν συνολικά τρία πολυώροφα κτίρια, περιλαμβανομένου του ουρανοξύστη. Στο Ισραήλ, έξω από το Τελ Αβιβ, υπάρχει επίσης πολυώροφο νεκροταφείο, όπου σε κάθε φέρετρο βάζουν και χώμα, ώστε θεωρητικά να μη χάνει ο νεκρός την επαφή με τη γη. Οι ανθρώπινες παραδόσεις για την ταφή εντούτοις μοιραία θα συνθλιβούν από τις ανάγκες των ζωντανών: Σύμφωνα με τις προβλέψεις, το 2050 ο πλανήτης θα χρειάζεται μια έκταση περίπου ίση με την Πελοπόννησο μόνο για τα νεκροταφεία του και το κόστος αγοράς τάφου θα απαιτεί τις οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής.