Θα μείνει ο πόλεμος στα σύνορα της Ουκρανίας;

Τα επανειλημμένα ξόρκια Αμερικανών, Νατοϊκών, Γερμανών και λοιπών Ευρωπαίων για το ενδεχόμενο  άμεσης πολεμικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία που βασίζονται στο επιχείρημα πως απλά στηρίζουμε με όπλα το Κίεβο για να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, μετά την “απελευθέρωση” των Leopard2 (14 γερμανικά και 14 Πολωνικά συν 31 αμερικανικά Abrams, 14 βρετανικά Challenger, ενώ ενδέχεται και οι Γάλλοι να δώσουν από τα δικά τους Leclerc) είναι αμφίβολο εάν θα μπορέσουν να κρατήσουν τον πόλεμο μέσα στα σύνορα της Ουκρανίας.

Βέβαια, είναι ένα ερώτημα εάν όλα αυτά θα φθάσουν εγκαίρως και θα είναι άμεσα μάχιμα. Ο Ζελένσκι ευχαρίστησε μεν τη Δύση, τόνισε όμως πως θα φθάσουν «πολύ αργά» και δεν επαρκούν για να είναι game changer στο πεδίο. Χρειάζεται τουλάχιστον 300!  Πάντως, από τα ρεπορτάζ του διεθνούς τύπου προκύπτει ότι οι 50 χώρες που πήραν μέρος στη σύνοδο του Ramstein στις 20 Ιανουαρίου θα στείλουν περί τα 200 βαριά άρματα μάχης στην Ουκρανία. Εντυπωσιακή η απουσία συνεισφοράς σε Leopard της Τουρκίας που διαθέτει μεγάλη ποσότητα.

Από την άλλη, μπορεί η γκάφα της Γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ που είπε πως το ΝΑΤΟ είναι σε πόλεμο με τη Ρωσίας, να χλευάστηκε από την εκπρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα η οποία αναρωτήθηκε «άραγε καταλαβαίνουν οι ίδιοι για ποιο πράγμα μιλάνε;», όμως οι καταστάσεις δεν μπορούν πλέον να κρύβονται πίσω από ένα πολιτικάντικο τρικ. Ο πρόεδρος της Κροατίας Ζόραν Μιλάνοβιτς επέκρινε την ατάκα της Μπέρμποκ τονίζοντας ότι «ίσως η Γερμανία να βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία, αλλά τότε, καλή τύχη, ίσως αυτή τη φορά να αποδειχθεί πιο τυχερή από ότι πριν από 70 χρόνια».

Σημειωτέον ότι και η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ ομολόγησε ότι χάρηκε για τις δολιοφθορές των αγωγών Nord Stream. Αν προσθέσουμε και την δήλωση Μέρκελ σύμφωνα με την οποία η συμφωνία του Μινσκ έγινε για να κερδίσει χρόνο η Ουκρανία, είναι εύλογο να ισχυρίζονται οι Ρώσοι ότι πολεμάνε με ολόκληρη τη Δύση.

Το βέβαιο είναι ότι πίσω από την πολιτική αντιπαράθεση τα πράγματα στο στρατιωτικό επίπεδο αλλάζουν προς το επικινδυνότερο. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ σχολίασε πως «πρώτα φτάνουν τα τανκς και μετά οι πυρηνικές κεφαλές», ενώ ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν δήλωσε πως θα βάλει βέτο σε περίπτωση ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά του ρωσικού πυρηνικού τομέα.

Τα νέα σενάρια μετά το Ramstein

Συνεπώς, η αποστολή βαρέως οπλισμού (τανκς, πύραυλοι, βόμβες διασποράς, συστήματα αεράμυνας κλπ) θα προκαλέσουν κλιμάκωση της σύγκρουσης σε επίπεδο που προφανώς θα εμπεριέχει τον κίνδυνο επέκτασης του μετώπου εκτός του ουκρανικού εδάφους με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Ο αντιπρόεδρος του ρωσικού συμβουλίου ασφαλείας Ν. Μεντβέντεφ, μετά τα εδαφικά κέρδη των Ρώσων στις τελευταίες εβδομάδες, απειλεί ευθέως ότι σειρά έχουν το Νικολάεφ και η Οδησσός και η αποκοπή της Ουκρανίας από τη θάλασσα, ενώ συνεχίζεται η επιστράτευση για το «Νέο Πατριωτικό Πόλεμο» που θα δώσει τη νίκη στη Ρωσία, όπως το 1812 και το 1945…

Είναι σαφές πλέον ότι οδεύουμε σε ένα νέο λουτρό αίματος και σε αμφίβολα στρατιωτικά και πολιτικά αποτελέσματα. Η Γαλλία και η Γερμανία μοιάζει να έχουν εξαντλήσει τις πιέσεις τους προς τις δύο πλευρές για ένα συμβιβασμό. Ίσως, να κάνουν μία απόπειρα πριν από την θρυλούμενη ανοιξιάτικη ουκρανική αντεπίθεση. Οι Αμερικανοί δεν φαίνεται να θέλουν ένα συμβιβασμό, παρά μόνο εάν περιλαμβάνει το δικό τους μοντέλο ειρήνης που συνίσταται στην ισχυρή στρατιωτική και οικονομική θωράκιση της Ουκρανίας, τη συμμετοχή της στην ΕΕ και την αποστρατιωτικοποίηση της Κριμαίας.

Το ερώτημα όμως στο μεταξύ είναι κατά πόσο θα κρατηθούν τα πράγματα στη λεκτική αντιπαράθεση Δυτικών-Ρώσων. Άλλωστε, οι Γερμανοί είχαν εκφράσει εξ αρχής φόβους ότι η προμήθεια βαρέων τανκς στην Ουκρανία θα μπορούσε να οδηγήσει στον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θέση με την οποία συμφωνούν και οι Ρώσοι. Συνεπώς, τα σενάρια του πολέμου διαμορφώνονται γύρω από τις εξής βασικές επιλογές:

1. Οι Ρώσοι συνεχίζουν να «οργώνουν» την Ουκρανία με πυραύλους και οργανώνονται για το «Νέο Πατριωτικό Πόλεμο» κατά του ΝΑΤΟ χωρίς να παρεμποδίζουν εκτός ουκρανικού εδάφους την αποστολή των δυτικών τανκς και του λοιπού εξοπλισμού (συστήματα αεράμυνας, επιθετικά πυραυλικά συστήματα, ακόμη και βόμβες διασποράς κλπ).
2. Οι Ρώσοι δεν περιμένουν την άνοιξη και πέρα από το “όργωμα” με πυραύλους συνεχίζουν να κερδίζουν έδαφος και φυσικά επιδιώκουν να καταστρέψουν τις νέες αμυντικές προμήθειες του Κιέβου εντός του εδάφους της χώρας, με στόχο να είναι άχρηστες γιατί τα πλήγματα που θα έχουν υποστεί οι Ουκρανοί θα τους απορυθμίσουν.
3. Οι Ρώσοι αποφασίζουν να χτυπήσουν τα κονβόι της πολεμικής βοήθειας εκτός Ουκρανικού εδάφους, αν κρίνουν ότι θα κινδυνεύσουν και έτσι, η απόφαση για άμεση νατοϊκή εμπλοκή περνάει ουσιαστικά στην Ουάσιγκτον. Η οποία προφανώς δεν θέλει με τίποτε κάτι τέτοιο για πολλούς λόγους και μάλλον θα προσπαθήσει να αποτρέψει τη χώρα διέλευσης της στρατιωτικής βοήθειας που μπορεί να πληγεί να προσφύγει στο άρθρο 5 του νατοϊκού καταστατικού.

Το ιδεολογικό κεφαλοκλείδωμα της Γερμανίας

Στην προηγούμενη ανάλυσή μας είχαμε επισημάνει ότι η “γερμανική Ευρώπη” έχει υποχωρήσει σημαντικά από την πανδημία, ιδιαίτερα μετά το σφράγισμα των δύο αγωγών Nord Stream ήρθε να κουρέψει τις γερμανικές φιλοδοξίες, τουλάχιστον για μία δεκαετία, αλλά και τους νέους πολιτικο-στρατιωτρικούς στόχους που έχει το Βερολίνο.

Το περιβόητο τηλεφώνημα Μπάιντεν-Σολτς που οδήγησε την Ουάσιγκτον να αποδεχθεί τη γερμανική προϋπόθεση της αποστολής επιθετικών αμερικανικών αρμάτων μάχης για να “αποδεσμευτούν” τα Leopard προφανώς θα είχε κι άλλους γερμανικούς όρους που συνδέονται με την πλήρη αποκατάσταση της Γερμανίας από το μεταπολεμικό νομικό καθεστώς.

Δεν είναι τυχαίο που ο Πούτιν υπενθυμίζει στη γερμανική ελίτ πως οι ίδιοι παραδέχονται ότι «δεν υπήρξαν ποτέ κυρίαρχη χώρα» μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι βρίσκονται ακόμη «υπό αμερικανική κατοχή» και πως είναι καιρός να απελευθερωθούν από τα αμερικανικά στρατεύματα που βρίσκονται στη χώρα τους. Τονίζει δε ότι ο σοβιετικός στρατός έφυγε οικειοθελώς από την Αυστρία και η Ρωσία σήμερα είναι εγγυητής της ουδετερότητάς της, όπως άλλωστε έφυγε από τα γερμανικά εδάφη πράγμα που δεν έκαναν οι Αμερικάνοι μετά την Πτώση του Τείχους.

Οι όλο και πιο συχνές ιστορικές αναφορές του Πούτιν προσβλέπουν στη μόχλευση της μνήμης όχι μόνο των Γερμανών αλλά και όλων των Ευρωπαίων. Από τα προαναφερθέντα, αλλά και από πάρα πολλές άλλες ενδείξεις που ξεδιπλώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θέλουν επ’ ουδενί να εμπλακούν σε ένα πόλεμο με τη Ρωσία, έστω συμβατικό, γιατί ξέρουν πως οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν σκοπεύουν να πολεμήσουν. Επίσης, φοβούνται ότι ένας απ΄ ευθείας πόλεμος ΝΑΤΟ-Ρωσίας θα οδηγήσει σε έναν μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο με τον κίνδυνο της εκτροπής του σε πυρηνικό να θεωρείται βέβαιος.

Άλλωστε, γι΄ αυτήν την περίπτωση η Μόσχα προωθεί σε διεθνές επίπεδο την ιδέα της νέας αποαποικιοποίησης του κόσμου από τα οικονομικά συμφέροντα της Δύσης, ιδιαίτερα του δολαρίου, με την οικονομική του χειραφέτηση μέσω ενός νέου νομισματικού συστήματος που συγκροτείται με πυρήνα τους BRICS.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εύλογα η Γερμανία και η Ιαπωνία επιδιώκουν τον επανεξοπλισμό τους και την κατάργηση του νομικού μεταπολεμικού καθεστώτος που τους επιβλήθηκε από τους νικητές Αμερικάνους. Επίσης, τίθεται το ερώτημα εάν και η Ευρώπη θα οδηγηθεί εκ των καταστάσεων σε μία αυτονόμησή της από τις ΗΠΑ ώστε να αποτελέσουν ένα ανεξάρτητο πόλο στο νέο πολυπολικό σύστημα που συγκροτείται σταδιακά. Συνεπώς, πρέπει να αναμένονται νέες γαλλογερμανικές προσπάθειες για συμβιβασμό στο Ουκρανικό και δεν αποκλείεται ο νέος γύρος του πολέμου να ξεκαθαρίσει το τοπίο.