Σε τι σκοταδισμό ζούσαμε! – Ευτυχώς μας φωτίζουν Κυριάκος και Στέφανος…

Ομολογώ ότι είχα κάνει τραγικό λάθος. Η μανία του να λύσει το πρόβλημα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους, αγνοώντας το πολιτικό κόστος και την εξέγερση του ίδιου του κόμματός του, κόντρα και στο 70% του ελληνικού λαού κατά τις δημοσκοπήσεις, απέδειξε πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ο Κυριάκος είναι ένας από τους παγκόσμιους πρωταθλητές του αγώνα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και της ισότητας των ανθρώπων. Ούτε κομμουνιστής να ήταν!

Ζητώ ταπεινά συγνώμη για τους έως τώρα χαρακτηρισμούς μου εναντίον του και πλέω σε πελάγη ευτυχίας γιατί έχουμε έναν τέτοιο Πρωθυπουργό, του οποίου οι επιδόσεις –είμαι απολύτως βέβαιος– θα υπερκαλύψουν κατά πολύ αυτές του πατρός του (λυπάμαι που τον ονομάζω έτσι, αλλά στην εποχή του δεν μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε γονέα α’ ή β’ και επιπλέον δεν ξέρω ποιος γονέας πρέπει να ονομάζεται A και ποιος B. Αν κάποιος αναγνώστης ξέρει το κριτήριο για το πως να λέω τους πρώην γονείς, παρακαλώ να με ενημερώσει σχετικά).

Τις τελευταίες μέρες κάνω βασικά δύο πράγματα. Διαβάζω τον Δον Κιχώτη, για να παίρνω κουράγιο από το λαμπρό του παράδειγμα και σκέφτομαι παράλληλα τα θέματα της “τεκνοθεσίας” (κάθε νέα εποχή και νέες λέξεις, νέα γλώσσα, νέα νοήματα, νέος “Άνθρωπος”). Έχω βάλει στην μπάντα και ένα βιβλίο με τελευταία γράμματα ανθρώπων που τους πάνε για εκτέλεση, να το διαβάσω όταν σκουρήνουν πιο πολύ τα πράγματα.

Πρέπει να σας ομολογήσω ότι έχω πονοκεφαλιάσει με τα θέματα του γάμου και της “τεκνοθεσίας”. Βλέπετε δεν είχα ασχοληθεί μέχρι τώρα συστηματικά με αυτά τα θέματα. Ούτε καν το “Δεύτερο Φύλο“ της Σιμόν ντε Μπωβουάρ δεν διάβασα ο ανεπρόκοπος και να που τώρα έχω να αντιμετωπίσω θέματα που αφορούν όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά τα 107 παρακαλώ φύλα που υφίστανται αυτή τη στιγμή, και των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα ο ηλίθιος έως τώρα. Φύλα που συναπαρτίζουν τη διαρκώς διευρυνόμενη (τύφλα νάχει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ) ομάδα των ΛΟΑΤΚΙ+! (Σ.Σ. Το θαυμαστικό είναι σημείο στίξης, όχι φύλο και παρακαλώ να μη μπούνε ιδέες σε κανένα).

Κυριάκος-Στέφανος: Δύο αγαπημένοι “αντίπαλοι”

Μέσα στην αναπόφευκτη θολούρα που προκάλεσαν στο άσχετο μυαλό μου όλα αυτά καθώς πάσχιζα να τα βάλω σε κάποια τάξη και δεν μπαίνανε, ξύπνησα προχτές μέσα στην άγρια νύχτα και τον αέρα έξω να λυσσομανάει, και το μυαλό μου εστιάστηκε σε αυτές τις δύο φιγούρες, τους γίγαντες της σύγχρονης Ελλάδας, τα δυο λαμπρά άστρα του εθνικού μας βίου: τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Στέφανο Κασσελάκη.

Πόσο ευτυχής, πόσο τυχερός, πόσο αξιοζήλευτος είναι ένας λαός, ένα έθνος, που καθοδηγούνται στην ιστορική τους πορεία (προς το τέλος στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά τι σημασία έχει;) από ηγέτες όπως ο Μητσοτάκης και ο Κασσελάκης; Θα μπορούσε άραγε να περάσει τη μεταρρύθμισή του για την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους ο Μητσοτάκης, αν δεν διοικούσε την Αριστερά του Κυρίου ο Κασσελάκης (που έφτασε μάλιστα στο σημείο να απειλήσει τους βουλευτές του με διαγραφή αν δεν ψηφίσουν τον νόμο Μητσοτάκη!); Καθόλου βέβαιο. Πάλι πίσω θα είχαμε μείνει, πάλι θα απογοητεύαμε τους “Αμερικανούς φίλους”, πάλι θα γινόμαστε το “μαύρο πρόβατο” όλης της πολιτισμένης Δύσης.

Κι αν με ρωτήσετε ποιος είναι ο Κύριος του οποίου Αριστερά είναι ο Στέφανος και Δεξιά ο Κυριάκος, ε, δεν κρατιέμαι, θα σας το πω! Είναι το δίκτυο επιρροής της χαριτωμένης τράπεζας Goldman Sachs με το οποίο αμφότεροι συνδέονται, όπως βεβαίως και με τα υπόλοιπα κέντρα του ελεύθερου κόσμου. Ο Κασσελάκης δούλεψε σε αυτήν την τράπεζα και εκεί βρήκε την πρώτη της δουλειά η κόρη του Πρωθυπουργού, τον οποίο, θυμίζω ότι, ήδη από τον Ιανουάριο 2003, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός είχε ονομάσει “Παγκόσμιο ηγέτη του Αύριο“. Από τότε φρόντιζαν οι τόσο φιλέλληνες άρχοντες του πλανήτη ποιόν θα στείλουν να μας βοηθήσει να βρούμε τον δρόμο μας. Και, αν κρίνω από τις επιστολικές και τις ψήφους των ομογενών, όπως και από τη Singular Logic, αυτοί οι δύο κύριοι θα μας κυβερνάνε πλην απροόπτου όσο υπάρχουμε.

Καθώς έψηνα τον καφέ μου το μυαλό μου πήγε στον Πρόεδρο της Goldman Sachs, τον Lloyd Blankfein, o Θεός να τον έχει καλά, κι ας μας μεταχειρίστηκε, εμάς τους Έλληνες, πιο μοχθηρά κι από το μοχθηρό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης που διακονεί. Πόσο δίκιο είχε, σκεφτόμουν, όταν έλεγε ότι οι τραπεζίτες κάνουν τη δουλειά του Θεού. Χωρίς την τράπεζά του θα είχαμε άραγε Μητσοτάκη σήμερα, θα είχαμε Κασσελάκη, θα βρισκόταν η Ελλάς στη σημερινή λαμπρή κατάσταση, που μόνο με την Ελβετία μπορεί να συγκριθεί (όπως μας ενημερώνουν καθημερινώς τα κανάλια μας) και θα είχαν επιτέλους οι ομοφυλόφιλοι γενικώς και ο Στέφανος με τον Τάιλερ ειδικώς, τη δυνατότητα να αποκτήσουν παιδάκια; Ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω.

Βέβαια, για να μη φαίνεται το παιχνίδι εντελώς σικέ, πρέπει κυβέρνηση και “αντιπολίτευση” να διαφωνούν και σε κάτι. Ε, ορίστε, του Κυριάκου δεν του αρέσει η ιστορία των παρένθετων μητέρων ούτε οι “εξτρεμισμοί” των Γονέων Α και Β. Ε, εντάξει μην τον πολυπαίρνετε στα σοβαρά. Κολπάκια είναι όλα αυτά για να καθησυχάσει το νεοδημοκρατικό του “ποίμνιο” και να φανεί μετριοπαθής έναντι του εξτρεμιστή Κασσελάκη.

Όπως λένε όλοι οι νομικοί, η απαγόρευση στους ομοφυλόφιλους να κάνουν παιδί μέσω παρένθετων θα καταπέσει στα δικαστήρια ως αντιβαίνουσα στην ισότητα των πολιτών, αφού ο Μητσοτάκης λέει μεν ότι ανατριχιάζει με την ιδέα των παρένθετων, αλλά δεν τις καταργεί για τους ετεροφυλόφιλους (ούτε και το εξαιρετικά προσοδοφόρο σχετικό εμπόριο). Σας συνιστώ να μην παίρνετε ούτε και την αντίθεση του Κυριάκου στη χρήση των όρων Γονέας Α και Β στα σοβαρά.

Θέμα τακτικής είναι η αντίθεσή του. Ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα έρθουν, πιθανώς και μέσω Κομισιόν, ήδη τους υπερψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αυτή η λέσχη ανθρώπων που πληρώνονται ένα σκασμό λεφτά κάθε μήνα για να καταστρέφουν την Ευρώπη και τη δημοκρατία. Τώρα προηγείται η πρώτη μεγάλη έφοδος προς τον ουρανό με την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, να σπάσει το μεγάλο ταμπού. Τα υπόλοιπα θα έρθουν στην ώρα τους και μάλλον σύντομα.

Η οικογένεια Κασσελάκη

Συνερχόμουν πια σιγά-σιγά ρουφώντας τον καφέ μου, όταν το μυαλό μου πέταξε στις Σπέτσες, εκεί που συνεδρίαζαν τα μεγάλα πνεύματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς υπό τον αγαπητό Στέφανο που παρολίγον να γίνει, όπως μάθαμε, Υπουργός του Μητσοτάκη το 2019, δυστυχώς όμως δεν έγινε, με αποτέλεσμα να πρέπει σήμερα να ασχολούμαστε μαζί του. Το πρωί, δεν ξέρω γιατί, η φαντασία μου γίνεται τούρμπο, δουλεύει ακατάπαυστα. Μερικές φορές βλέπω και όνειρα στον ξύπνιο μου!

Τώρα φαντάστηκα την οικογένεια Στέφανου-Τάιλερ και των δύο αγοριών που θέλουν να αποκτήσουν. Δεν θα μου έμπαινε ασφαλώς στο μυαλό να ασχοληθώ με τα προσωπικά τους, αν ο ίδιος ο Κασσελάκης δεν είχε φροντίσει να τονίσει τόσο πολύ τα ζητήματα της προσωπικής του ζωής. Διερωτώμαι και εγώ τώρα: Τι θα συμβουλεύουν άραγε τα παιδάκια τους; Να γίνουν ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι; Κι αν ομοφυλόφιλοι, σε ποια ακριβώς από τις 107 κατηγορίες; Απλοί γκέι ή μήπως τρανσέξουαλ;

Το φύλο –μας λένε οι οπαδοί όλων αυτών των νεωτερισμών– δεν είναι βιολογική, είναι κοινωνική κατασκευή. Αρα, στην περίπτωση της οικογένειας Κασσελάκη, αν δεν το καθορίζει η φύση, θα το καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το ζεύγος Στέφανου-Τάιλερ. Και είναι πιθανότατο, αφού οι ίδιοι είναι ομοφυλόφιλοι, να θέλουν και τα παιδιά τους να είναι. Αλλά, αν είναι έτσι, γιατί έχουν ξεσκιστεί οι οπαδοί της “μεταρρύθμισης” να βγαίνουν στα παράθυρα και να γράφουν άρθρα ότι τα παιδιά των ομοφυλόφιλων δεν έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες από τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων να γίνουν ομοφυλόφιλοι; Κάτι δεν πάει καλά με τους συλλογισμούς τους.

Τι θα απαντάνε άραγε τα αγοράκια των Στέφανου και Τάιλερ στους συμμαθητές τους που θα τους ρωτάνε “γιατί έχετε δύο μπαμπάδες;”, “που είναι η μαμά σας;”, “πληρώθηκε η μαμά σας για να σας κάνει;” Αυτοί θα είναι χαρούμενοι που έχουν παιδιά, αλλά τα παιδιά θα είναι χαρούμενα που τους έχουν μπαμπάδες χωρίς μαμά; Αλήθεια, γιατί ο Στέφανος θέλει αγόρια; Οι γυναίκες είναι κατώτερο φύλο; Και εν πάσει περιπτώσει πάλι ξεχάστηκε; Αφού είναι κοινωνικά και όχι βιολογικά ορισμένο το φύλο των παιδιών τι σημασία έχει το βιολογικό τους φύλο; Σπαζοκεφαλιά, τι λέτε και σεις;

Τι θα γίνει άραγε όταν τα αγόρια του Στέφανου και του Τάιλερ μεγαλώσουν και θελήσουν να βρουν τη γυναίκα που τα γέννησε; Ξέρετε οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πολύ καθυστερημένοι, δεν είναι σαν την εντιμότατη ηγεσία της ΝΔ ούτε τη ριζοσπαστική του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς. Εχει παρατηρηθεί ότι μεγαλώνοντας, ακόμα και μετά την παρέλευση δεκαετιών, τα παιδιά αναζητούν λυσσωδώς τους βιολογικούς γονείς τους, πιθανώς θα αναζητήσουν και τη γυναίκα που μέσα της μεγάλωσαν και θα μπορούσε να είναι και η μάνα τους αν ο Στέφανος και ο Τάιλερ δεν της είχαν πάρει το μωρό από την αγκαλιά.

Κουράγιο παιδιά!

Γλυκέ μου Στέφανε σε παρακαλώ, λύσε μου τις απορίες, δεν θα ξέρω τι να ψηφίσω αύριο! Είναι κι άλλοι σαν εμένα. Πόσοι αλήθεια από όλους αυτούς που τάσσονται υπέρ των μεταρρυθμίσεων Μητσοτάκη θα τους άρεσε τα παιδιά τους να είναι στη θέση των παιδιών του Στέφανου και του Τάιλερ; Α, δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το άρθρο. Όλο παρεμβολές, παράσιτα μου κάνει το απείθαρχο μυαλό μου.

Να τώρα θυμήθηκα, όχι ακριβώς θυμήθηκα, είναι κάτι σαν όνειρο στο μυαλό μου, μια κραυγή από κάποιον που δεν βλέπω, εμένα μικρό παιδάκι να με πηγαίνει η μάνα μου στο θέατρο να δω τη μοναδική ιέρεια του ελληνικού θεάτρου, την Κατίνα Παξινού, να παίζει τον τελευταίο ρόλο στη ζωή της, τη “Μάνα Κουράγιο” του Μπρεχτ. Αχ ρε μάνα! Αχ ρε Μπέρτολτ! Δεν ζήσατε στη σημερινή φωτισμένη εποχή μας. Στο σκοτάδι καταδικασμένοι δεν ευτυχήσατε να δείτε να ανατέλλουν τα νέα Φώτα (Lumières, Διαφωτισμός). Δεν πρόλαβα κι εγώ Μάνα την ευτυχία να σε πω Γονέα Β (ή μήπως Α; ή και Γ, Δ Ε κ.ο.κ. Αφού καταργούμε το βιολογικό προσδιορισμό γιατί να τσιγγουνευτούμε τον κοινωνικό, τον φαντασιακό προσδιορισμό;)

Και συ καημένε Μπρεχτ; Δεν πρόκανες τις νέες ανακαλύψεις της επιστήμης, να γράψεις αντί για τη “Μάνα Κουράγιο” το “Γονέα Α” ή “Γονέα Β Κουράγιο”. Αχ κακόμοιρε Όμηρε, με τις μανάδες σου, την Εκάβη και την Αντίκλεια! Ω θλιβεροί Μπακ, Γκόρκι, Σικελιανέ και τόσοι και τόσοι άλλοι που λατρέψατε τη Μάνα, χωρίς να ξέρετε ότι δεν περιλαμβάνεται στο μέλλον της ανθρωπότητας. Με τη φόρα που έχουμε πάρει, μάλλον θα πρέπει να ξαναγραφτεί η μισή και πλέον παγκόσμια λογοτεχνία. Και η λογοτεχνία μπορεί, έστω και με δυσκολία, να ξαναγραφτεί. Με όλους αυτούς τους πίνακες “Η μάνα και το παιδί” που είχαν την επιπολαιότητα να ζωγραφίσουν ο Πικάσο, ο Μονέ, ο Ρενουάρ και τόσοι ακόμα τι θα γίνει; Με τη “Μητρότητα” του Λύτρα τι θα κάνουμε; Δεν ομιλώ για τη μάνα του Χριστού, φαντάζομαι ότι αυτά θα τα συζητάει ο Κασσελάκης με τον Πατριάρχη.

Το 1918, ο Λένιν έγραψε ένα άρθρο στην Ιζβέστια, να εμψυχώσει τους κατοίκους της Πετρούπολης καθώς μετακινούσε την κυβέρνησή του στη Μόσχα για τον φόβο των Γερμανών και το ξεκινούσε με τους στοίχους του Νεκράσωφ “Μάνα Ρωσία”. Φανταστείτε πόσο πιο αποτελεσματικός θα ήταν αν έλεγε “Γονέα Β Ρωσία”! Καταλαβαίνετε με αυτά τα παραδείγματα πόσο πολύ προχώρησε ο πολιτισμός σε έναν αιώνα μέσα και ιδίως τις δύο τελευταίες δεκαετίες! Σε τι σκοταδισμό ζούσαμε μέχρι πρόσφατα!

Δεν σε πρόλαβε ο Κυριάκος καϋμένε Φρομ

Ο ‘Εριχ Φρομ για παράδειγμα, που παρίστανε και τον αριστερό τρομάρα του, τον φροϋδομαρξιστή παρακαλώ, έγραφε το εξής κατάπτυστο απόσπασμα: «Η αγάπη της μητέρας, από τη φύση της, δεν υπόκειται σε όρους. Η μητέρα αγαπά το νεογέννητο γιατί είναι παιδί της, και όχι γιατί αυτό εκπλήρωσε κάποιο ειδικό όρο ή ανταποκρίθηκε σε κάποια ιδιαίτερη προσδοκία. Η σχέση με τον πατέρα είναι τελείως διαφορετική. Η μητέρα είναι το σπίτι από το όποιο προερχόμαστε, είναι η φύση, το έδαφος, ο ωκεανός. Ο πατέρας δεν εκπροσωπεί τη φυσική μας καταγωγή. Οι σχέσεις του πατέρα με το παιδί στα πρώτα χρόνια τής ζωής του είναι ελάχιστες σε σύγκριση με αυτές της μητέρας, και η σημασία τους για το παιδί σ’ αυτή την πρώτη περίοδο δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σημασία της μητέρας… Η πατρική αγάπη είναι αγάπη υπό όρους. Η αρχή της είναι: “Σ’ αγαπώ γιατί ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες μου, γιατί κάνεις το καθήκον σου, γιατί μου μοιάζεις”… Η μητρική αγάπη είναι αγάπη άνευ όρων… Σ’ αυτή την εξέλιξη της στοργής, που έχει επίκεντρο πρώτα τη μητέρα και ύστερα τον πατέρα, στην τελική σύνθεσή της βρίσκεται η όαση της πνευματικής υγείας και της ανέλιξης προς την ωριμότητα». (Έριχ Φρομ: “Η Τέχνη της Αγάπης”).

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για έναν συγγραφέα που γράφει τέτοια πράγματα, που, αν μη τι άλλο, υπονοούν εμμέσως πλην σαφώς, ότι χωρίς μάνα και πατέρα δεν υπάρχει πνευματική υγεία και δεν μπορούμε να φτάσουμε την ωριμότητα. Τι άλλο από ομοφοβία είναι αυτά; Το μόνο που μπορούμε να αναγνωρίσουμε στον Φρομ ως ελαφρυντικό είναι ότι δεν είχε τη δυνατότητα να διαβάσει στην εποχή του Κασσελάκη, Αχτσιόγλου (αυτήν ιδίως για την queer theory, με την οποία θέλει να ανανεώσει τον μαρξισμό τρομάρα της!), Τσίπρα, Μαρατζίδη και άλλους πρωτοπόρους της σύγχρονης αριστερής σκέψης και δράσης.

Ευτυχώς αφήνουμε τώρα πίσω την προϊστορία της ανθρωπότητας και απαλλάσσουμε επιτέλους τον Νέο Ανθρωπο από το βάρος της Μάνας. Μπράβο αδέρφια! Μπορεί ορισμένοι από σας να τα βρίσκετε κάπως αστεία ή γελοία και πάντως ασήμαντα όλα αυτά. Ήδη όμως, με δεδομένο ότι κανείς δεν θέλει να καταπολεμήσει τις θεωρίες του τρανσεξουαλισμού, για να μην του επιτεθεί το ισχυρότατο λόμπυ που τις υποστηρίζει, αρχίζουν να κάνουν θραύση σε μερίδα της νεολαίας, ιδίως της μικρο-μεσοαστικής και να τη διχάζουν σε δύο πολύ φανατισμένα στρατόπεδα. Τα πράγματα έχουν προχωρήσει κάμποσο. Κάποιοι φοιτητές έφτασαν μάλιστα στο σημείο να δημιουργήσουν την ουδέτερου γένους λέξη “φοιτητά” για να μην παρεξηγούνται οι τρανς!. Όσο για την “Εποχή” είχε τον εξής ανεκδιήγητο τίτλο: “Πολιτικός Γάμος για όλους, όλες και όλα“!

Το αποτέλεσμα δεν το έχουμε δει ακόμα πλήρως στην Ελλάδα, το έχουμε δει όμως στην Αμερική και σε ευρωπαϊκά κράτη όπου παρατηρείται έκρηξη “δυσφοριών φύλου” που οδηγούν σε πολύ επικίνδυνες “φυλομεταβάσεις” και σε έντονες και αποσταθεροποιητικές συγκρούσεις των παιδιών με τους γονείς τους. Στην εποχή μας, εποχή του ατομισμού, βλέπουμε τα θέματα αυτά ως ζητήματα προσωπικής ελευθερίας, που την αντιλαμβανόμαστε ανεξάρτητη από οποιεσδήποτε κοινωνικές και ηθικές δεσμεύσεις, αλλά ακόμα και από την αντικειμενική πραγματικότητα. Εστιάζουμε στο δικαίωμα και τις επιθυμίες του ομοφυλόφιλου ατόμου, ούτε καν του παιδιού του.

Μας διαφεύγει, όμως, η γενικότερη εικόνα του που πάει μια κοινωνία που ετοιμάζεται να αμφισβητήσει τις πιο βασικές ανθρωπολογικές και ψυχολογικές σταθερές της. Για να μην πάμε στους Αρχαίους, η βάση του διαβήματος, της ηθικής και της αισθητικής, του τι θεωρείται δηλαδή καλό και όμορφο, της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, του Σοσιαλισμού και της Οικολογίας είναι η ίδια η Φύση, είναι αυτό που διατηρεί και αναπαράγει τη ζωή. Πάνω στην αμφιγονική αναπαραγωγή έχει στηριχτεί το είδος μας, η συναισθηματική του συγκρότηση και ο πολιτισμός μας για μερικές χιλιάδες χρόνια.

Υπάρχει ασφαλώς χώρος σε μια δημοκρατική Πολιτεία για όσους δεν θέλουν να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο και θέλουν να έχουν μια διαφορετική ζωή. Πρέπει να προστατεύονται πλήρως και αποτελεσματικά από τυχόν διακρίσεις. Αλλά δεν είναι δυνατόν να θέλουν να επιβάλλουν τον τόνο στην ανθρωπότητα και την εξέλιξή της. Στην πραγματικότητα, ούτε αυτό συμβαίνει. Χρησιμοποιούνται στην πραγματικότητα για τους δικούς του σκοπούς από ένα ισχυρότατο λόμπυ στην καρδιά του δυτικού καπιταλισμού.

Ποια κοινωνία θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα αν επικρατήσουν αυτές οι ιδέες; Ποια δύναμη θα κυριαρχήσει σε αυτόν τον “Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο” συγχυσμένων και μπερδεμένων ατόμων, χωρίς στέρεη ταυτότητα, που σημαίνει χωρίς ιστορία και χωρίς σχέδιο για το μέλλον;

Πηγή: https://www.konstantakopoulos.gr/