Από την δική μας Πλατεία στο Καπιτώλιο ένας Τραμπ δρόμος

Η εισβολή στο Καπιτώλιο δεν πρέπει να εξέπληξε όσους θυμούνται τη δική μας Πλατεία να κραυγάζει «να καεί, να καεί… η Βουλή». Η Πλατεία μας έμαθε ότι οι άναρχοι διαδηλωτές εντυπωσιάζουν, αλλά δεν ρίχνουν κυβερνήσεις και καθεστώτα. Εκτός αν είναι δήθεν άναρχοι, εντολοδόχοι προγράμματος καταρτισμένο από “αρμόδιες” υπηρεσίες για “έγχρωμες επαναστάσεις” και κάθε “αραβική Άνοιξη”.

Γνήσιοι ή κίβδηλοι οπαδοί του Τραμπ, οι εισβολείς πρόσφεραν το επιχείρημα ότι καταλύθηκαν οι θεσμοί. Πρόσφεραν επίσης την εικόνα ότι τη Δημοκρατία ελέγχουν μια χούφτα δισεκατομμυριούχοι που έκλεισαν στον Τραμπ, ακόμα Πρόεδρο των ΗΠΑ, την πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Έσωσαν άραγε τη δημοκρατία ή έδειξαν ότι μας κυβερνά ένα κακόβουλο φάντασμά της; Σε κάθε περίπτωση επιβεβαίωσαν ότι “δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται”.

Το “φλας” στο Καπιτώλιο ήταν στιγμιαίο, αλλά η κρίση είναι βαθιά. Όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σε όλη την “πολιτισμένη Δύση”, όπως έλεγαν παλιά οι αποικιοκράτες. Το αξεπέραστο πρόβλημα της Δύσης είναι ακριβώς αυτό: Έπαψε να είναι η μοναδική “πολιτισμένη” περιοχή του πλανήτη. Και ως συνήθως ο μαθητής (π.χ. Κίνα) ξεπερνάει το δάσκαλο.

Το πρώτο δείγμα κρίσης των ΗΠΑ φάνηκε από την ήττα στο Βιετνάμ, μόλις τριάντα χρόνια μετά τη νίκη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης απόδειξε μόνο ότι στους “απέναντι” η κρίση ήταν χειρότερη και ξέσπασε νωρίτερα. Ο Μπρζεζίνσκι βρήκε (δεκαετία του 1990) την ευκαιρία να προφητεύσει (“Μεγάλη Σκακιέρα”) ότι η κυριαρχία των ΗΠΑ θα κρατούσε γύρω στην εικοσαετία και τα γεγονότα τον δικαιώνουν.

Ταξικός διχασμός

Η ασήμαντη και παραπλανητική όψη είναι το δίλημμα “Τραμπ ή Μπάϊντεν”. Το κρίσιμο είναι ότι η κυρίαρχη ελίτ, πολιτική, οικονομική, πνευματική, είναι ενωμένη και εξακολουθεί να πιστεύει στο νεοφιλελευθερισμό, στην παγκοσμιοποίηση, στην υπεροχή της λευκής Αμερικής. Η ελίτ νίκησε. Μόλις το 1% των Αμερικανών έχει μεγαλύτερο πλούτο από το υπόλοιπο 99%. Ούτε ένας από τους υψηλούς εισοδηματίες δεν συντάχθηκε με τον Τραμπ ενώ τον έχουν ψηφίσει τουλάχιστον 73 εκατομμύρια Αμερικανοί. Τυχαίο ή όχι, μυρίζει βαθύ ταξικό αλλά, κυρίως, διανοητικό διχασμό.

Ο πρώτος κανόνας που μας διδάσκει η Ιστορία είναι ότι οι αυτοκρατορίες σαπίζουν από μέσα. Οι ελίτ για να το αποφύγουν έστρεφαν την προσοχή του κόσμου σε κάποιο πραγματικό ή φανταστικό εχθρό, με διπλό κέρδος: Εδραίωναν την εξουσία τους στη χώρα και στον πλανήτη και κρατούσαν υπό έλεγχο τους ανθρώπους, μαύρους, λευκούς, λατίνους.

Τα τανκς και τα κανόνια 

Οι εξοπλισμοί τροφοδότησαν, κυριολεκτικά έσωσαν, την οικονομία για αρκετό καιρό, αλλά εδώ και πολλά χρόνια είναι σκουλήκι που ροκανίζει την κοινωνία. Οι αμυντικές δαπάνες των ΗΠΑ είναι μεγαλύτερες από το άθροισμα των αμυντικών προϋπολογισμών 10 χωρών: Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Σαουδικής Αραβίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, Ιαπωνίας, Νοτίου Κορέας και Βραζιλίας, όπως αναφέρει ο J. St Clair εκδότης του αμερικανικού περιοδικού counterpunch στις 11-12-20.

Πολλά τα λεφτά, πενιχρά τα αποτελέσματα: Το ΝΑΤΟ πάσχει από εγκεφαλικό (Μακρόν). Οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την εγκατάσταση των Ρώσων στη Συρία ούτε να ανατρέψουν τον Άσαντ. Απέτυχαν να ανατρέψουν τον Ερντογάν (πραξικόπημα 2016) και τώρα τους εμπαίζει. Όπως, άλλωστε, κοροϊδεύει και τους μικρόμυαλους Ευρωπαίους ηγέτες που χάσκουν ενώπιον του Ερντογάν ενώ η υποτίθεται σπουδαία Μέρκελ παρακαλάει τον Πούτιν για συμπαραγωγή του εμβολίου “Σπούτνικ”.

Οι ΗΠΑ τα μαζεύουν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Δολοφόνησαν χωρίς αποτέλεσμα τον Καντάφι μετατρέποντας τη Λιβύη σε “μαύρη τρύπα”. Στα οικονομικά η Κίνα είναι ήδη τόσο ισχυρή ώστε να μπορεί να τις αντιμετωπίσει χωρίς να φοβάται κανενός είδους αντίποινα και κυρώσεις. Οι ΗΠΑ ούτε με πόλεμο μπορούν να απειλήσουν την Κίνα χωρίς να φοβούνται ανταπόδοση.

Αμερικανική κυριαρχία

Ο Τραμπ πίστευε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να μαζευτούν “οίκαδε” για να ανασυγκροτηθούν, “μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά”. Ο Μπάιντεν, διακηρύσσει (Foreign Affairs, Μάιος 2020) ότι θα ξανακάνει τις ΗΠΑ παντοδύναμες. Δηλαδή, όξυνση διεθνώς και ένταση μεταξύ των Συμμάχων. Ο Ομπάμα είχε αναθέσει, φεύγοντας, στη Μέρκελ, την ηγεσία του Δυτικού Κόσμου. Τώρα φεύγει η Μέρκελ, αλλά, άραγε, ο διάδοχός της θα παραδώσει χωρίς αντίρρηση την ηγεσία;

Οι εγχώριοι προχειρολόγοι εξαγγέλλουν (ανοήτως) αμερικανικό εμφύλιο αλλά, καλού κακού, γλείφουν ξεδιάντροπα τον Μπάϊντεν μπας και τους πέσει κανένα κόκαλο. Ο Μπάιντεν έχει αξιολογήσει συνολικά την ελληνική ελίτ από την εποχή που ο Τσίπρας είχε ζητήσει (2016) να τον συναντήσει. Τότε ο Μπάιντεν είχε πει –θυμίζω– ότι όποιος έρχεται (από την Αθήνα) να με δει, “μου γλείφει τα παπούτσια”. Το γλείψιμο πολλοί αγάπησαν, οι γλύφτες τρώνε κλωτσιές.

Οι Αμερικανοί για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, καλούνται να σκεφτούν τι τους συμβαίνει, χωρίς τον μπαμπούλα του “κομμουνισμού”. Ο μακαρθισμός αποδείχθηκε τουλάχιστον ισάξιος των Σοβιετικών, εξόντωσε κυριολεκτικά κάθε ίχνος ελεύθερης διανόησης στις ΗΠΑ, εξαφάνισε συγγραφείς, ποιητές, φιλοσόφους, εδώ και δεκαετίες.

Η έννοια της Πολιτικής εμπεριέχει τη νόμιμη βία του Κράτους, αλλά και της ανατροπής του. Πολιτικό πρόγραμμα, πέραν του δικομματισμού, με στόχους και κίνητρα, ανεξάρτητα από την άσκηση ή όχι βίας, έχει να φανεί στις ΗΠΑ από την εποχή του “Μάλκολμ Χ”, της οργάνωσης “Μαύροι Πάνθηρες” που εξοντώθηκαν ως τον τελευταίο, πριν από περίπου έξη δεκαετίες.

Όπως εξοντώθηκε και το ειρηνικό κίνημα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Το πιο πιθανό είναι ότι το Σύστημα θα ελέγξει τις εξελίξεις, αν έχει ακόμα στοιχεία ζωτικότητας, ικανότητα λογικής σκέψης και δεν κυριαρχηθεί από τυχοδιώκτες. Αν με δυο λόγια δεν είναι τόσο σάπιο όσο ήταν η ΕΣΣΔ όταν παραδόθηκε από έναν ανόητο που λεγόταν Γκορμπατσώφ και ένα μέθυσο με το όνομα Γέλτσιν. Οψόμεθα.