Άρχισε η κατεδάφιση του αφηγήματος για τον Ζελένσκι από αμερικανικά ΜΜΕ

Όπως γράφει ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζον Μακλίον στον The Hill: «Τι γίνεται αν αυτό το αφήγημα είναι εντελώς ψευδές; Αν ο Ζελένσκι, αντί να είναι ο ήρωας αυτού του αφηγήματος, είναι στην πραγματικότητα ο άνθρωπος που δεν επιτρέπει να τελειώσει ο πόλεμος – όχι για το καλό του λαού του, αλλά επειδή η ειρήνη θα σήμαινε τη δική του πτώση από την εξουσία;». Με λίγα λόγια, ο Ζελένσκι κατηγορείται σαν στυγνά πολεμοχαρής, που θεωρεί ότι η δύναμή του εξαρτάται μόνο από τον πόλεμο. Ο Μακλίον παρατηρεί: «Καθώς οι προοπτικές της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης χειροτερεύουν, οι στρατιώτες λιποτακτούν και η αναγκαστική επιστράτευση οδηγεί σε κάτι που μοιάζει με απαγωγή, ο Ζελένσκι επέκτεινε για άλλη μια φορά τον στρατιωτικό νόμο. Όχι εκλογές. Όχι ειρηνευτικές συνομιλίες. Γιατί αν τελειώσει ο πόλεμος, τελειώνει και η προεδρία του…»

Και να σκεφτεί κανείς ότι, μέχρι πρόσφατα, για τα συστημικά ΜΜΕ τα πράγματα ήταν τόσο απλά όσο και στα παραμύθια με τα όμορφα βασιλόπουλα και τους κακούς δράκους: Ο Πούτιν ήταν ο “δράκος” και ο Ζελένσκι ήταν το “βασιλόπουλο”! Οτιδήποτε ξέφευγε έστω και ελάχιστα από αυτό το δυαδικό σενάριο για τα συστημικά  ΜΜΕ ήταν “φιλορωσική προπαγάνδα”. Ωστόσο, όπως τονίζει ο Αμερικανός αρθρογράφος: «Ο Ζελένσκι δεν είναι κάποιος πολεμιστής-άγιος που υπερασπίζεται τη δημοκρατία. Στην πραγματικότητα, η Ουκρανία δεν μοιάζει καθόλου με δημοκρατία. Ο Ζελένσκι έχει απαγορεύσει πολλά κόμματα της αντιπολίτευσης και ορισμένα ΜΜΕ και ανέβαλε τις εκλογές. Οι πολίτες ζουν κάτω από επ’ αόριστον στρατιωτικό νόμο. Ο Ζελένσκι έχει καταφύγει στο κυνήγι ανδρών στους δρόμους. Ουκρανοί νέοι σέρνονται από καφετέριες και ρίχνονται σε φορτηγά σαν εγκληματίες. Αυτή είναι η συμπεριφορά ενός απελπισμένου καθεστώτος που προσπαθεί να συγκρατηθεί με τη βία».

Σε δυσχερή θέση ο Ζελένσκι 

Είναι αλήθεια ότι η Ουκρανία βρίσκεται σε απελπιστική θέση. Οι απώλειες της είναι καταστροφικές και το ανθρώπινο δυναμικό της εξαντλείται. Παρόλα αυτά ο Ζελένσκι επιμένει. Γι’ αυτό, ο αρθρογράφος τον παρομοιάζει με τους χειρότερους δικτάτορες: «Ο Σαντάμ Χουσεΐν διατήρησε τη δικτατορία του, κυβερνώντας μια κατεστραμμένη χώρα αντί να παραιτηθεί. Ο Ρόμπερτ Μουγκάμπε λεηλάτησε τη Ζιμπάμπουε ενώ ο λαός του λιμοκτονούσε, έως ότου ακόμη και το ίδιο το κόμμα του δεν μπορούσε πλέον να ανεχθεί τα συντρίμμια». Σε κάποιο σημείο, ο αρθρογράφος φαίνεται να προειδοποιεί τον Ζελένσκι για την άσχημη τύχη που πιθανόν τον περιμένει: «Ο Μουαμάρ Καντάφι θα μπορούσε να είχε ζητήσει άσυλο και να γλιτώσει τη Λιβύη από μια αιματηρή κατάρρευση, αλλά ο εγωισμός του απαιτούσε να πολεμήσει μέχρι τέλους, έως ότου τελικά τον έσυραν στο δρόμο και τον εκτέλεσαν.»

Ο εν λόγω Αμερικανός αρθρογράφος είναι πολύ χαρακτηριστικός, αλλά δεν είναι ο μόνος. Όλο και περισσότεροι αναλυτές αντιλαμβάνονται ότι ο πόλεμος είναι το μόνο πράγμα που κρατά τον Ζελένσκι στην εξουσία. Ο Ζελένσκι δίνει προτεραιότητα στη δική του ευημερία έναντι της ευημερίας του λαού του. Ο αρθρογράφος του “The Hill” χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά του Ζελένσκι: «Μια παθολογική μορφή εγωισμού, όπου η αυτοσυντήρηση επικρατεί με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες ακόμη γυναίκες και παιδιά θα πεθάνουν. Αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι η Ουκρανία χάνει και ο Ζελένσκι φροντίζει να συνεχίσει να χάνει». Με άλλα λόγια, είναι μια χαρακτηριστική μορφή κοινωνιοπάθειας, που, όπως είχαμε συζητήσει σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress, χαρακτηρίζει πολλούς σύγχρονους κυβερνήτες.

Φανταστείτε ένα τόσο σκληρό άρθρο κατά του Ζελένσκι, και συνολικά κατά του αφηγήματος για την Ουκρανία, να είχε γραφεί στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ – μάλλον θα ψάχναμε τον αρθρογράφο στα μπουντρούμια της “Ιεράς Εξέτασης” του Κομισάριου Λογοκρισίας της ΕΕ, όπως ο διαβόητος Τιερί Μπρετόν. Κάτι ξέρει επ’ αυτού ο Αμερικανός αντιπρόεδρος, Τζέι Ντι Βανς, που σε πρόσφατη ομιλία του παρατήρησε (Times Now): «Φοβάμαι ότι στη Βρετανία και σε όλη την Ευρώπη, η ελευθερία του λόγου είναι σε υποχώρηση». Και τα φώτα έσβησαν πάνω από την Ευρώπη…

Όμως, ό,τι και να κάνουν οι κομισάριοι της ΕΕ –όπως τους αποκάλεσε στην ομιλία του ο Βανς, πιθανόν κατά το πρότυπο των Σοβιέτ– και οι κατά τόπους πραιτωριανοί τους, το ρήγμα στο “φράγμα του εκφοβισμού” ξεκίνησε ήδη, γίνεται όλο και μεγαλύτερο, και η ολοκληρωτική κατάρρευση του “φράγματος” είναι πια θέμα χρόνου. Ο αναγνώστης ίσως αναρωτηθεί τι είναι αυτό που οδήγησε στην κατασκευή ενός κωμικοτραγικού αφηγήματος που μετέτρεψε ένα μέτριο θεατρίνο σε ένα “Μεγάλο Ηγέτη”. Ίσως η αλήθεια να βρίσκεται στη ρήση του Αμερικανού προέδρου Χάρι Τρούμαν: «Ακολουθήστε την πορεία του παρά!»

Σε κάθε περίπτωση, πρώτες οι ΗΠΑ, που ήταν το μεγαλύτερο στήριγμα της Ουκρανίας, άρχισε να μειώνει την υποστήριξη της, ενώ όλο και περισσότερα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων και της κυβέρνησης Ντόναλντ Τραμπ αποδέχονται ότι η “ολική νίκη” της Ουκρανίας, για την οποία γινόταν πολύς λόγος και εμφανιζόταν σαν σχεδόν δεδομένη, δεν μπορεί να είναι πλέον ο στόχος. Που σημαίνει ότι τώρα πια ισχύει το “κάθε κατεργάρης στο πάγκο του”…