Η ατάκα Μητσοτάκη για το παγκόσμιο και εθνικό συμφέρον που λέει πολλά…

Η παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής “Για το μέλλον” που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στη Νέα Υόρκη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση διαφόρων διεθνών προκλήσεων (πείνα, οικονομία, γεωπολιτικές αντιπαλότητες, κλιματική αλλαγή κ.α.) πέρασε στα ψιλά από τα ελληνικά ΜΜΕ, μιας και –ως γνωστόν– οι προτεραιότητές τους είναι άλλες. Στους χθεσινούς ομιλητές επί του σχεδίου “Για το μέλλον” της ανθρωπότητας, που συνέταξαν από κοινού η Γερμανία και η πρώην αποικία της Ναμίμπια (η Γερμανία συνέταξε και το περίφημο “Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη μετανάστευση“) ήταν και ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο της ομιλίας του νεοφιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η αποστροφή: «το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών». Μια φράση που προφανώς σηκώνει πολύ συζήτηση και κυρίως προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Ποιο είναι άραγε το “παγκόσμιο συμφέρον”, ποιους αφορά και ποιος θα είναι ο υπερασπιστής του σ’ ένα μεταβαλλόμενο, άκρως ανταγωνιστικό και ρευστό κόσμο σαν τον σημερινό όπου δεν αποκλείεται πλέον ακόμα και ένας νέος μεγάλος πόλεμος;

Μπορεί τελικά ο ΟΗΕ να “αναβαθμιστεί” μεθοδικά σ’ ένα είδος παγκόσμιας διακυβέρνησης σε μια εποχή μάλιστα που τα έθνη-κράτη «ως το αποκορύφωμα της πολιτική νομιμότητας… θα παραμείνουν οι πιο ισχυροί παράγοντες στις παγκόσμιες υποθέσεις»; Τυπικά, θα μπορούσε απλά ο ΟΗΕ να κάνει “επίσημες συστάσεις”, αλλά που θα μεταμορφώνονται σιγά-σιγά όλο και περισσότερο σε “άτυπα διατάγματα”, μέσω πολλαπλών και πολλών μορφών πιέσεων, εκβιασμών κλπ.

Ποιος ορίζει το παγκόσμιο συμφέρον;

Το ακόμη πιο ανησυχητικό είναι η συνεχιζόμενη συστηματική υποχρηματοδότηση του ΟΗΕ. Η μείωση των εισφορών των κρατών-μελών έχει κάνει τον ΟΗΕ να εξαρτάται τα τελευταία χρόνια πλήρως από τις δωρεές μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών και από “εθελοντικές συνεισφορές” μεγάλων κρατών-μελών. Σήμερα ο ΟΗΕ είναι ουσιαστικά “ξεδοντιασμένος” οικονομικά και πολιτικά. Απλά κατέχει θέση παρατηρητή πολέμων, όπως στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή ή στο Σουδάν ή ανέχεται κατοχές όπως στην Κύπρο.

Επομένως –λένε κάποιοι “κακεντρεχείς” ή και “ψεκασμένοι”– ο φόβος είναι υπαρκτός ότι μια οιωνοί παγκόσμια “κυβέρνηση του ΟΗΕ” θα εξυπηρετούσε πρωτίστως τα συμφέροντα όσων τον χρηματοδοτούν. Πόσο «μη δεσμευτικές» είναι όμως οι υποτιθέμενες συστάσεις του ΟΗΕ; Καθόλου, αν δούμε για παράδειγμα το αμφιλεγόμενο “Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη μετανάστευση“, που από μη δεσμευτικό έγινε τελικά επίσημη πολιτική της οργανωμένης και ασφαλούς μετανάστευσης των “ανοιχτών συνόρων” σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Αποτέλεσμα, το μεταναστευτικό, σε συνδυασμό με την ασφάλεια των πολιτών, να είναι σήμερα το σημαντικότερο ευρωπαϊκό πρόβλημα. Μια πραγματικότητα που αποτυπώνεται ήδη σε εκλογικά αποτελέσματα, με την συνεχή ενίσχυση των δύο πολιτικών “άκρων” και την υποχώρηση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων. Αλήθεια, όμως, πόσο μπορεί να υπερασπίζεται απρόσκοπτα το εθνικό συμφέρον ένας “δεδομένος” πρωθυπουργός ενός έθνους-κράτους όταν κατά την άποψή του αυτό υπολείπεται του “παγκόσμιου συμφέροντος”, που προφανώς θα το ορίζουν κάποιοι ισχυροί του κόσμου;