Η “ρεπουμπλικανική επανάσταση” του Τραμπ

Ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι ένας «μοναχικός λύκος», όπως πολλοί και ισχυροί του διεθνούς κατεστημένου του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού, υποστηρικτές του «τέλους των εθνών», ήθελαν και θέλουν να τον παρουσιάζουν. Ο κ. Τραμπ παραμένει ιδιαίτερα ισχυρός στο εσωτερικό των ΗΠΑ, παρά τη λυσσώδη αμφισβήτησή του.

Αμφισβήτηση αφ’ ενός από δυνάμεις του «βαθέος κράτους», που έχουν τη βάση τους στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ στις καθοδηγούμενες από αυτό μυστικές υπηρεσίες (CIA) και στις ομοσπονδιακές υπηρεσίες εθνικής ασφαλείας, αλλά και από τη Γουόλ Στριτ των πολυεθνικών, από το Χόλυγουντ και τη βιομηχανία του θεάματος, αλλά και από το καρτέλ των διεθνών Μίντια. Παραμένει ισχυρός ενόψει των ενδιάμεσων εκλογών του Οκτωβρίου και αρκούντως εντυπωσιακός στους ομολογουμένως μη συμβατικούς διεθνείς χειρισμούς του.

Σε μια δομημένη προσπάθεια να «αποκρυπτογραφηθεί» το τελευταίο ταξίδι του στην Ευρώπη με τρεις σταθμούς, τις Βρυξέλλες (έδρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ) το Λονδίνο (έδρα της Κοινοπολιτείας του Ηνωμένου Βασιλείου) και το Ελσίνκι (συνήθης πρωτεύουσα διεθνών συναντήσεων όπως αυτή Τράμπ-Πούτιν) θα μπορούσαμε να σημειώσουμε τα εξής:

Πρώτον, με το δόγμα της προεδρίας America first, έτσι όπως αυτό αναλύθηκε στη δημοσιοποιημένη τον Δεκέμβριο 2017 «Στρατηγική εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ», στη βάση τεσσάρων αρχών, η Ουάσιγκτον προκρίνει μια επιστροφή στις ρεπουμπλικανικές αξίες της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1791 για το Αμερικανικό Έθνος. Ταυτόχρονα, κηρύσσει το τέλος του «Ατλαντισμού» στη βάση της στρατηγικής συμφωνίας Ρούσβελτ-Τσόρτσιλ που καθόρισε την διεθνή πολιτική στις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η στρατηγική αυτή, που και σήμερα ακολουθείται με απόλυτο σεβασμό από το κόμμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, από το οποίο προερχόταν και ο Ρούσβελτ, επηρεάζει κεντρικές επιλογές των «Ευρωπαίων συμμάχων» αλλά και τα διεθνή δρώμενα. Η στρατηγική αυτή προέκρινε την συμμαχία των ΗΠΑ με τη Βρετανική Αυτοκρατορία για να καθορίζουν τις διεθνείς εξελίξεις.

Ο Ψυχρός Πόλεμος με τη Ρωσία και η εκ νέου απόπειρα δημιουργίας παρόμοιων συνθηκών -έστω και με υβριδικό τρόπο- στη βάση του ΝΑΤΟ και της ανάδειξης της μεγάλης «απειλής» από τη Ρωσία, αποτέλεσε κεντρικό «όπλο» εμπέδωσης αυτής της στρατηγικής, με κεντρικό «παίκτη» τη Βρετανία. Συμβολικά, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν ακολούθησε το πρωτόκολλο να ακολουθήσει την Βασίλισσα της Αγγλίας κατά την επίσημη επίσκεψη του στο Λονδίνο, αλλά προηγήθηκε αυτής ως φιλοξενούμενος ηγέτης.

G to G

Δεύτερον, οι κεντρικές πολιτικές που προκρίνει η προεδρία Τράμπ και οι διεθνείς δυνάμεις που εκφράζει, επιζητούν την επιστροφή στον παραγωγικό καπιταλισμό αντί του χρηματοοικονομικού. Αντιμετωπίζουν τις ΗΠΑ σαν μια κεντρική κυρίαρχη «μεγάλη δύναμη» που βρίσκεται σε ανταγωνισμό με άλλες διακριτές «μεγάλες δυνάμεις», μεταξύ αυτών η Ρωσία και η Κίνα. Οι ΗΠΑ, όμως, δεν έχουν την «πλανητική ευθύνη». Κύριος στόχος του Λευκού Οίκου είναι «η προστασία του αμερικανικού λαού, της πατρίδας και του τρόπου ζωής», η εμπέδωση της ευημερίας για τους πολίτες, η ισχύς του στρατού και η διεύρυνση των συμμαχιών των ΗΠΑ.

Ο Τραμπ κονιορτοποιεί τελικά με την τακτική του την δομή του «παγκόσμιου χωριού» που βασίσθηκε στις οικονομικές ζώνες όπως και η ΕΕ (με ηγεμονία της Γερμανίας), ή σε συμφωνίες όπως αυτή για την «κλιματική αλλαγή» (κεντρική στρατηγική της Γαλλίας) και λειτούργησε στη βάση της «χρηματοοικονομικής πίστωσης» πέρα από τα σύνορα. Ενθαρρύνει αντί αυτών το ελεύθερο εμπόριο μέσα από διμερείς συμφωνίες στη βάση των αμοιβαίων ωφελημάτων και σε μια διάταξη government to government (G to G) και «win- win”, αλλάζοντας την κίνηση της ιστορίας από την πλευρά της Δύσης.

Η επερχόμενη παγκόσμια σύγκρουση

Τρίτον, μέσα στα επόμενα χρόνια θα γίνει αντιληπτή σε πλήρη έκταση η σύγκρουση σε θεωρητικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο ανάμεσα στις δυνάμεις της «παγκοσμιοποίησης» όπως συντονίζονται από το περίφημο ίδρυμα Open Society του Τζορτζ Σόρος με τις δυνάμεις του «εθνικού αναθεωρητισμού» που –μεταξύ των άλλων- θα βρουν ενεργητική στήριξη από το εμφανιζόμενο πλέον και με γραφεία στις Βρυξέλλες, ίδρυμα The Movement του πρώην συμβούλου στρατηγικής του Τραμπ, Στιβ Μπάνον.

Ήδη, η φερόμενη εμπλοκή του τελευταίου στα πολιτικά παρασκήνια της Ιταλίας έχει προκαλέσει πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα. Η πρόσφατη επίσκεψη του Ιταλού πρωθυπουργού Κόντε στην Ουάσιγκτον και η διμερής στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ, μετά από μια ένθερμη συνάντηση με τον Τραμπ, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, δείχνει την ταραχώδη προοπτική της Ευρώπης.

Ενδεικτική της νέας στρατηγικής των ΗΠΑ στο πεδίο αυτό ήταν και η αμφισβήτηση από την πλευρά του Αμερικανού προέδρου, δημόσια, της τακτικής της Βρετανίδας πρωθυπουργού Τερέζας Μέι για “μαλακό Brexit” και τα πολύ ενθουσιώδη σχόλια για τον απελθόντα πλέον υπουργό Εξωτερικών, κύριο υποστηρικτή της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, Μπόρις Τζόνσον.

Σε διεθνές επίπεδο ισχυροί και έμπειροι παράγοντες προέβλεπαν ότι ο Τραμπ θα έχει τύχη ανάλογη με τους Κένεντι (δολοφονία), ή με του Νίξον (Γουοτεργκέιτ). Στην περίπτωση Τραμπ έγινε προσπάθεια να στηθεί η υπέρ του ρωσική εμπλοκή στις αμερικανικές εκλογές. Μέχρι τώρα αυτού του είδους οι προβλέψεις δεν επιβεβαιώθηκαν.