Καλές οι προειδοποιήσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αλλά χρειάζονται και έργα

Χωρίς αμφιβολία ήταν έκπληξη για όσους από εμάς παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια την φιλοτουρκική στάση της Ουάσιγκτον, η προχθεσινή ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ -ως απάντηση σε ερώτηση του Hellas Journal και του καναλιού OPEN- για την εισβολή της Τουρκίας στα χωρικά ύδατα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ, που κατά τα άλλα παραμένει όμηρος του Ταγίπ Ερντογάν λόγω της περίεργης και ανεξήγητης στάσης του Αμερικανού προέδρου, απαίτησε από την Τουρκία να τερματίσει άμεσα τις παράνομες δραστηριότητές της και να απομακρύνει το γεωτρύπανο Yavuz από τα χωρικά ύδατα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ήταν πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες φορές και προκάλεσε μεγάλη εντύπωση ο τόνος της ανακοίνωσης, καθώς χρέωσε την κατοχική δύναμη Τουρκία για την ένταση που έχει προκληθεί στην ανατολική Μεσόγειο και με παράνομες ενέργειες.

Και η αλήθεια είναι ότι καμία άλλη χώρα στην περιοχή δεν δημιουργεί «πολεμικό πυρετό». Αντίθετα επιδεικνύουν μία καλή συμπεριφορά και ο βαθμός συνεργασίας είναι στον ύψιστο βαθμό. Ακόμα και μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου, που έχουν σοβαρές διαφορές που πηγάζουν από το Παλαιστινιακό. Είναι το προκλητικό βήμα της Τουρκίας, μέσω του Yavuz, που «δημιουργεί εντάσεις στην περιοχή», αναφέρει χαρακτηριστικά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ που προχώρησε πολλά βήματα μπροστά τονίζοντας ότι «μόνο η Κυπριακή Δημοκρατία, ενεργώντας μέσω της κυβέρνησής της, μπορεί να συναινέσει σε δραστηριότητες όπως η γεώτρηση εντός των χωρικών της υδάτων».

Ανύπαρκτη η ΕΕ

Το θέμα, βέβαια, και το βασικό ερώτημα παραμένει: Γιατί η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί και να απειλεί μία χώρα κράτος-μέλος του ΟΗΕ και της ΕE. Σε ότι αφορά τον ΟΗΕ παίζει εσχάτως -περισσότερο από κάθε άλλη φορά- ένα βρώμικο ρόλο. Ενώ σε κάθε ευκαιρία κατηγορεί το Ισραήλ για τη δική του κατοχή της Παλαιστίνης, στο θέμα της Κύπρου θεωρεί θύτες τους Ελληνοκύπριους και θύματα -αν είναι δυνατόν- τους Τούρκους. Πρόκειται για εξωφρενική τακτική και πρακτική και ευθύνονται πάνω απ’ όλα οι Κύπριοι πολιτικοί που δέχθηκαν (και έκαναν) σοβαρότατες υποχωρήσεις.

Για την ΕΕ τα είπαμε πολλές φορές. Είναι μία ανύπαρκτη ένωση διαφορετικών κρατών και πολιτισμών, που σπαράσσεται από τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά, και η οποία άγεται και φέρεται από άνομα συμφέροντα. Η αλληλεγγύη των κρατών-μελών και των λαών είναι ένα όνειρο απατηλό. Αρκετοί αναλυτές εντοπίζουν σημάδια διάλυσης, που δεν είναι ορατά ακόμα δια γυμνού οφθαλμού. Η ΕΕ έχει εγκαταλείψει την Κύπρο και οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι όσοι την απομυζούν. Μιλούν για …υπερδύναμη και ξεχνούν να προσθέσουν ότι διαθέτει πήλινα πόδια.

Οι Αμερικανοί είναι μία άλλη ιστορία. Ενώ ο πρόεδρος τους κολακεύεται από τον Ερντογάν, το λεγόμενο «βαθύ κράτος» αντιλαμβάνεται την ανάγκη άλλων συμμαχιών, που θα χρησιμοποιήσουν οι ΗΠΑ για να προωθήσουν τα στρατηγικά συμφέροντά τους. Η Τουρκία έχει χαθεί για την Αμερική, η οποία θα το πληροφορηθεί τελευταία, όπως την απατημένη σύζυγο. Βεβαίως η Ουάσιγκτον είναι και τυχερή στην ατυχία της. Διότι θα μπορέσει να «πατήσει» στους γνήσιους συμμάχους της στη Μεσόγειο και να σταθεί στα πόδια της. Είναι καλή η δύναμη των κανονιοφόρων, αλλά χρειάζονται και πραγματικοί φίλοι.