Μόνο για το πετρέλαιο απειλεί ο Τραμπ την Βενεζουέλα;

Παραδόξως, ενώ (New York Times) «ο Μαδούρο πρόσφερε στις ΗΠΑ τον εθνικό πλούτο της Βενεζουέλας για να αποφύγει τη σύγκρουση», ο Τραμπ απέρριψε τη πρόταση του, και απειλεί να εισβάλει στρατιωτικά στη Βενεζουέλα. Μάλλον επιθυμεί να εγκαθιδρύσει μια κυβέρνηση-μαριονέτα που θα του εκχωρήσει τους πόρους της Βενεζουέλας με αποικιοκρατικό τρόπο. Όπως έγινε, για παράδειγμα, στο Ιράκ, όπου «η Ουάσιγκτον διατηρεί τον έλεγχο των εσόδων από το ιρακινό πετρέλαιο από την παράνομη εισβολή του 2003 – είναι μια χρηματοπιστωτική και οικονομική υποδούλωση της χώρας».

Ωστόσο, η απειλή του Τραμπ κατά της Βενεζουέλας δεν έχει μόνο οικονομικό, αλλά και τριπλό γεωπολιτικό στόχο:

• Να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα ότι «οι ΗΠΑ επιβάλλουν το Δόγμα Μονρόε του 21ου αιώνα στη Λατινική Αμερική» που απαγορεύει σε Ρωσία και Κίνα να καλλιεργούν στενές σχέσεις με τη Βενεζουέλα.
• Να κάνει επίδειξη δύναμης με ευκαιριακό θύμα τη Βενεζουέλα, ιδιαίτερα τη στιγμή που τα πράγματα δε πάνε καλά στην Ουκρανία.
• Να σκιαγραφήσει την εικόνα ενός πολυπολικού κόσμου που δεν είναι ενωμένος και αλληλέγγυος, όταν οι ΗΠΑ επιτίθενται στη Βενεζουέλα.

Αυτή η εικόνα προωθείται μέσω των ΜΜΕ (Washington Post): «Καθώς οι ΗΠΑ εντείνουν την πίεση, η Βενεζουέλα ζητά βοήθεια από Μόσχα και Πεκίνο», που όμως δε φαίνεται. H εφημερίδα εκφράζει το κατεστημένο της Ουάσιγκτον και ανήκει σε εταιρεία του μεγιστάνα Τζεφ Μπέζος που (σύμφωνα με τον The Guardian) «χειρίζεται άκρως απόρρητα δεδομένα της CIA και αναλαμβάνει πρόγραμμα του Πενταγώνου αξίας 10 δισ. δολαρίων». Μέσω της Washington Post, η CIA περνάει το μήνυμα ότι οι μεγάλες δυνάμεις του πολυπολικού κόσμου αδυνατούν να βοηθήσουν τη Βενεζουέλα, όταν τις χρειάζεται, επιδιώκοντας έτσι να σπείρει την αμφιβολία και δυσπιστία στον Παγκόσμιο Νότο.

Μοτίβο βίας και επιθετικότητας

Η Βενεζουέλα απέχει περίπου 2.000 χιλιόμετρα από την πλησιέστερη αμερικανική ακτή, αλλά οι ΗΠΑ τη θεωρούν “αυλή” τους, όπως και όλη τη Λατινική Αμερική. Μιλώντας για τις ανατινάξεις πλοιαρίων στη Θάλασσα της Καραϊβικής, που υποτίθεται ότι διακινούσαν ναρκωτικά, ο Τραμπ ήταν ειρωνικός και ταυτόχρονα κυνικός (People): «Απλά, τους σκοτώνουμε. Ας πούμε, είναι σαν νεκροί». Ωστόσο, σύμφωνα με το αμερικανικό δίκτυο MSNBC «το Πεντάγωνο παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει ποιοι σκοτώθηκαν στις επιθέσεις κατά των πλοιαρίων» και πως «η σύζυγος ενός άνδρα που σκοτώθηκε ενώ ψάρευε, αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με εμπόριο ναρκωτικών»

Το περιστατικό θυμίζει έντονα συμβάντα του παρελθόντος (Human Rights Watch): «Γάμος που έγινε κηδεία: Επίθεση αμερικανικού μη επανδρωμένου αεροσκάφους σε γαμήλια πομπή στην Υεμένη», που πίστευε λανθασμένα ότι ήταν ομάδες ανταρτών. Με παρόμοιο τρόπο (PBS) «το Πεντάγωνο παραδέχθηκε το λάθος του στην επίθεση που σκότωσε 10 αμάχους στο Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανομένων επτά παιδιών», που πίστευε ότι ήταν μαχητές του Ισλαμικού Κράτους. Είτε πρόκειται για Βενεζουέλα, είτε για Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράκ, το μοτίβο της βίας είναι το ίδιο: “Πυροβολήστε πρώτα, κάντε ερωτήσεις αργότερα.”

Στο ίδιο μοτίβο και η Γερουσία των ΗΠΑ. Βάσει του Συντάγματος, η Γερουσία είναι ένας σημαντικός παράγοντας διαμόρφωσης της εξωτερικής πολιτικής που δεν επιτρέπει στην εκτελεστική εξουσία να είναι ανεξέλεγκτα επιθετική. Ωστόσο, στη πράξη, αντί να λειτουργεί ανασταλτικά, η Γερουσία ωθεί τον Πρόεδρο σε επιθετικές ενέργειες. Δεδομένης της στελέχωσης της (Γκράχαμ, Μακόνελ, Κότον κλπ), η Γερουσία δεν θα εμποδίσει τον Τραμπ από το να διεξάγει μια πολεμική επιχείρηση στη Βενεζουέλα. Η επιθετικότητα είναι ένα επαναλαμβανόμενο δομο-στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής της σημερινής Γερουσίας.

Η αλλαγή καθεστώτος ως διακομματική πολιτική

Στην επιχείρηση κατά της Βενεζουέλας συμμετέχουν, όπως πάντα, και οι υπηρεσίες που δρουν στο σκοτάδι (Associated Press): «Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες αποπειράθηκαν να στρατολογήσουν τον πιλότο του Προέδρου Μαδούρο, στα πλαίσια συνωμοσίας για την απαγωγή του». Παρεμπιπτόντως, η επιχείρηση απαγωγής σχεδιάστηκε από τον Μπάϊντεν και συνεχίστηκε από τον Τραμπ. Αυτό δείχνει, για άλλη μια φορά, ότι οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά οι βρώμικες επιχειρήσεις (αλλαγή καθεστώτος, ανομία, περιφρόνηση της κυριαρχίας του άλλου) είναι πλήρως διακομματικές.

Φυσικά, δεν είναι μόνο ο Μαδούρο στόχος των μυστικών υπηρεσιών. Ο Αμερικανός πρέσβης στο ΝΑΤΟ, Γουίτακερ στοχοποίησε ανοιχτά τον Πούτιν: «Σήμερα συναντήθηκα με τον Διευθυντή της CIA Ράτκλιφ στις Βρυξέλλες και μιλήσαμε για πολλές άλλες επιλογές κατά του Προέδρου Πούτιν που έχει στη διάθεσή του ο Πρόεδρος Τραμπ». Η CIA καθοδηγεί τις τακτικές ανταρτοπόλεμου της Ουκρανικής υπηρεσίας ασφαλείας στο εσωτερικό της Ρωσίας, ελπίζοντας στην ανατροπή του Πούτιν, λόγω της δυσαρέσκειας της ρωσικής κοινωνίας (New York Times, “Πώς η CIA βοηθά κρυφά την Ουκρανία να υπονομεύσει τον Πούτιν”.

Άλλος σημαντικός στόχος είναι ο Ινδός πρωθυπουργός Μόντι (Reuters): «Το Κόμμα Μπαράτιγια Τζανάτα (BJP) του Μόντι κατηγόρησε το Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών ότι προσπαθεί να αποσταθεροποιήσει την Ινδία». Η CIA οργανώνει, μέσω ΜΚΟ, βίαιες ταραχές στο εσωτερικό της Ινδίας. Επιχειρήσεις φθοράς οδήγησαν το 2025 σε “Αλλαγή καθεστώτος από τη CIA σ΄όλες τις γειτονικές περιοχές της Ινδίας”, όπως η πτώση των φιλο-ινδικών κυβερνήσεων του Μπαγκλαντές και του Νεπάλ.

Παρόμοιες επιχειρήσεις σχεδιάζονται κατά της ιρανικής ηγεσίας (Foreign Affairs, “Ο σωστός δρόμος για την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν”. Είναι ενδεικτικό των αμερικανικών προθέσεων ότι στο στόχαστρο τους είναι τρεις μεγάλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες, που όλες τους έχουν διασυνδέσεις με τους BRICS: Ιράν, Βενεζουέλα, Νιγηρία (NBC: “Ο Τραμπ καλεί το Υπουργείο Πολέμου να προετοιμαστεί για πιθανή δράση στη Νιγηρία”).

Οι χρηματιστηριακοί δείκτες ψηφίζουν πόλεμο

Σύντομα θα διαπιστώσουμε ποια θα είναι η τελική απόφαση του Τραμπ για τη Βενεζουέλα. Το σίγουρο είναι ότι η επιθετική τακτική του εντάσσεται στην προσπάθεια των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Επειδή δεν παίρνουν αυτό που θέλουν, αναζητούν πιο έμμεσους τρόπους για να επαναβεβαιώσουν την κυριαρχία τους. Βασικός τους στόχος είναι να απομονώσουν τον αναπτυσσόμενο πολυπολικό κόσμο, πριν αμφισβητήσει αμετάκλητα την ηγεμονία τους.

Η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι άκαμπτη, υπερβολικά επικεντρωμένη σε στρατιωτικές λύσεις και υπερβολικά εξαρτημένη από τον οικονομικό καταναγκασμό. Τα οικονομικά συμφέροντα πίσω από τον Τραμπ κερδοσκοπούν μέσω των πολεμικών προετοιμασιών και της προπαγάνδας που πείθει τους φορολογούμενους να πληρώνουν. Από τότε που “ο Πρόεδρος της Ειρήνης” ανέλαβε τα καθήκοντά του, ο μέσος χρηματιστηριακός δείκτης απόδοσης μετοχών των εταιρειών όπλων παγκοσμίως έχει αυξηθεί κατά 121%, ενώ ο δείκτης των εταιρειών του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο έχει αυξηθεί πάνω από 50%. Αυτά τα νούμερα μετράνε αποφασιστικά στη λήψη αποφάσεων, και ψηφίζουν πόλεμο.

Εκείνο που, επίσης, μετράει είναι ότι ο Τραμπ δεν μπορεί να ρισκάρει μια ήττα. Δεν αντέχει καμία υποχώρηση τύπου Σαϊγκόν ή τύπου Καμπούλ, που αναγκάστηκαν να κάνουν ο Νίξον το 1975 και ο Μπάϊντεν το 2021. Συνεπώς, αυτό που αποτρέπει την επιθετικότητα είναι μόνο η αποτελεσματική αντίσταση και όχι τα λόγια, ειδικά όχι η φράση “κόκκινη γραμμή.”

Η γνώμη πολλών ειδικών είναι ότι μια αποτελεσματική αντίσταση στον θαλάσσιο αποκλεισμό της Βενεζουέλας είναι οι τελευταίας τεχνολογίας υπερηχητικοί πύραυλοι (Oreshnik, Kinzhal, CJ-1000 κ.α.) που αμφισβητούν πλέον ανοιχτά την αμερικανική ισχύ στη θάλασσα (USΝΙ: “Η Αμερικανική Υπηρεσία Πυραυλικής Άμυνας πιστεύει ότι τα αεροπλανοφόρα τώρα κινδυνεύουν από υπερηχητικούς πυραύλους”)…