Τουρκία: Θα πιαστεί από την μύτη ο “επιτήδειος ουδέτερος”;

Η Ελλάδα, δεν διεκδίκησε ποτέ τίτλους “μετρ” στην Εξωτερική Πολιτική. Εκτός από την περίοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου όπου, όμως, τα πράγματα κατέληξαν σε καταστροφή το 1922. Για την σημαντικότερη πράξη της νεότερης Ιστορίας μας, την Επανάσταση του 1821 απέναντι στην Τουρκία, ο ήρωας στρατηγός Καραϊσκάκης δήλωσε υπερήφανα ότι ρώτησε «τον μπούτζον του» για να ξεκινήσει την Επανάσταση με το γνωστό, τελικά, αποτέλεσμα: να εκκαθαριστούν οι αγωνιστές και μας καθίσουν στο σβέρκο όλες οι γνωστές τότε Μεγάλες Δυνάμεις και να δολοφονηθεί ο σπουδαιότερος πολιτικός ηγέτης της Εποχής, ο Καποδίστριας.

Από τότε και ως σήμερα αυτό που “πουλάμε” στους ξένους (προστάτες) είναι η ακλόνητη πίστη μας σ’ αυτούς, ότι κι αν τραβάμε για χάρη τους. Για την ακρίβεια η κυρίαρχη τάξη της χώρας, (το αθηναϊκό κατεστημένο) επιστρέφει διαρκώς στους ξένους κυρίαρχους τη χάρη που του έκαναν να το εγκαταστήσουν στην Εξουσία. Οι ιθύνοντες προσφέρουν στη Δύση μια πατρίδα που δεν τη νιώθουν αίμα τους, δική τους πατρίδα. Αντίθετα τα υποκείμενα κοινωνικά στρώματα δεν έχουν άλλο καταφύγιο παρά αυτήν εδώ τη χώρα. Και θυσιάζονται γι’ αυτήν.

Δείγμα η Παιδεία. Θα έλεγα, καθ’ υπερβολήν, ότι οι γόνοι της “αριστοκρατίας” σπουδάζουν στο Κολλέγιο και μετά συνεχίζουν στο εξωτερικό παρά το ότι τα ελληνικά ΑΕΙ είναι τουλάχιστον ίσα (πχ Ιατρική, Πολυτεχνείο). Αυτά, για να είναι σαφείς οι αιτίες, οι ρίζες, του πατριωτισμού. Δεν πρόκειται για ξεκάρφωτες ιδέες, φτερό στον άνεμο, αλλά για ισχυρή κοινωνική, οικονομική και τελικά υπαρξιακή βάση που αν απειληθεί προκαλεί αντιδράσεις που προκαλούν φόβο στους ιθύνοντες αν επιχειρήσουν να την αγνοήσουν.

Με αυτή την έννοια ο ΥΠΕΞ κ. Γεραπετρίτης δήλωσε ότι σκέπτεται να κάνει «κάτι» κι ας τον πούνε και προδότη αλλά από τότε ψάχνει καταφύγιο στην στενή αυλή πρωθυπουργού – επιδιώκοντας τη μοιρασιά της ευθύνης. Και με αυτή την έννοια “αναστήθηκαν” πολιτικά και απειλούν οι κ.κ. Καραμανλής και Σαμαράς. Θα δούμε πόσο μπορούν να αντέξουν με δεδομένο ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η εμπροσθοφυλακή του Ηγεμόνα που ποτέ δεν κουράζεται να μας ζητάει θυσίες – και απέναντι στην Τουρκία.

Οι ΗΠΑ και η Τουρκία

Όλοι καταλαβαίνουν ότι οι αμερικανικές εκλογές θα είναι δείκτης για το άμεσο μέλλον. Τώρα, λοιπόν, οι ΗΠΑ (ανεξαρτήτως πρόεδρου) φαίνεται να έχουν επιλέξει ότι στον παρόντα ελληνικό χώρο πρέπει να εισαχθεί, πάλι με δική μας θυσία, ο παράγων της γεωπολιτικής ισορροπίας με την Τουρκία, ώστε να ικανοποιηθούν, ονομαστικά τουλάχιστον, οι δηλωμένες επιθυμίες επέκτασης της τουρκικής επιρροής, όπως τις διατυπώνει ο Ερντογάν. Παντού αλλού οι φιλοδοξίες αυτές έχουν προσκρούσει σε ισχυρές αντιστάσεις και αποκρούονται στη Δύση και την Ανατολή. Μέσα στη δίνη των αλλαγών το «επιτήδειος ουδέτερος» θα μπορούσε να γίνει «αδέξιος προπέτης».

Υπόδειγμα των ανεκπλήρωτων τουρκικών βλέψεων είναι η Κύπρος, όπου οι ΗΠΑ επέτρεψαν την εισβολή- κατοχή, αλλά δεν επιτρέπουν στην Τουρκία να νομιμοποιήσει τα κέρδη της. Διότι ο σκοπός του Κίσινγκερ δεν ήταν να κάνει ισχυρή την Τουρκία αλλά να εξισορροπήσει την επιρροή με την Ελλάδα καθιστώντας και τις δυο χώρες ζήτουλες των ΗΠΑ. Ο Ερντογάν βλέπει τις αδυναμίες των ΗΠΑ και επιχειρεί την επιδέξια αποστασιοποίησή του. Λίγο αν η Ελλάδα κινηθεί με φρονιμάδα και επιδεξιότητα θα μπορούσε (ίσως) να αποκαταστήσει κάποιες ζημίες, το ελάχιστο. Αλλά για το σημερινό πολιτικό προσωπικό αυτό είναι μάλλον πολύ μακρινό όνειρο-αν όχι εφιάλτης. Επειδή απαιτεί ψυχικό σθένος, είδος εν ανεπαρκεία ενθάδε.