Δεν είναι η ενσάρκωση του Θεού ο Γκουτέρες

Με βάση αυτή τη λογική, δεν θα πρέπει- για παράδειγμα- να αξιολογεί και να τοποθετείται η Κυπριακή Δημοκρατία, διά του υπουργείου Εξωτερικών, στις εκθέσεις του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ και τις “Καλές Υπηρεσίες”, που αφορούν το Κυπριακό. Και γιατί; Επειδή, όπως εξηγούν, δεν πρέπει “να ανοίγουμε μέτωπο” με τον κ. Αντόνιο Γκουτέρες.

Και δεν θα πρέπει να ανοίγουμε μέτωπο με τον κ. Γκουτέρες επειδή ενδέχεται- κατά το αφήγημα τους- να θυμώσει, να θιχτεί και τούτο να έχει επιπτώσεις στο Κυπριακό! Να αφήνεται, δηλαδή, ο εκάστοτε εκπρόσωπος του ΟΗΕ, στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Κόλιν Στιούαρτ, που είναι ο συντάκτης των εκθέσεων, να παραποιεί την πραγματικότητα και να παραπλανεί με αναφορές του χωρίς να υπάρχει σε όλα αυτά απάντηση.

Να παρουσιάζει μια εικόνα ως και ο διαχωρισμός να είναι  αποτέλεσμα ακραίου καιρικού φαινομένου, ενός για παράδειγμα σεισμού και όχι της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Αυτό που προτείνουν και το διατυπώνουν ευθέως, λοιπόν,  είναι να μην υπάρχει αντίδραση. Θεωρούν πως τα Ηνωμένα Έθνη είναι στο απυρόβλητο. Κάποτε θεωρούν πως “προσεκτικά”, για να μην ενοχληθεί η κατοχική πλευρά, πρέπει να είναι στάση και έναντι της Άγκυρας! Η μη αντίδραση, ο μη σχολιασμός, σημαίνει αποδοχή των όσων παρουσιάζονται στις εκθέσεις και με τα οποία υπάρχει διαφωνία από τη Λευκωσία.

Η πολιτική του “καλού παιδιού” δεν απέδωσε. Οι συνομιλίες όπως διεξάγονται εδώ και πέντε δεκαετίες δεν απέδωσαν, αντίθετα εδραιώνονται τα κατοχικά δεδομένα. Η εύκολη οδός είναι η επανάληψη του τροπαρίου με τις ατάκες- κλισέ. Τώρα είναι το πλαίσιο Γκουτέρες το νέο… ευαγγέλιο και η συνέχιση των συνομιλιών “από το σημείο από το οποίο σταματήσαμε στο Κραν Μοντανά“, χωρίς ξέρει κανείς ποιο είναι. Γιατί προφανώς και υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές και για το Πλαίσιο και για το σημείο εκκίνησης.

Που σταματήσαμε και που πάμε;

Είναι ξεκάθαρο πως το γεγονός ότι εδραιώνεται η κατοχή δεν τους ενοχλεί, μόνο διλήμματα ξέρουν να θέτουν: Είτε (όποια) λύση είτε διχοτόμηση. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο, θα πρέπει να είναι η απάντηση. Γιατί πέντε δεκαετίες και μετά από τόσες πρωτοβουλίες, διαδικασίες διαπραγματεύσεων, είναι προφανές πως η λύση για να αντέξει πρέπει να διασφαλίζει τα αυτονόητα, που ισχύουν σε όλες τις δημοκρατικές χώρες.

Με την πολιτική του “καλού παιδιού” χάθηκε και ο προσανατολισμός και η πυξίδα είναι εκτός λειτουργίας. Ο πήχης χαμήλωσε συζητώντας τους διάφορους δείκτες, ιδέες και σχέδια, τα οποία παραπέμπουν σε μερική ή πλήρη αναγνώριση των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Οι συζητήσεις δεν θα πρέπει να διεξάγονται με τρόπο ώστε πώς θα ικανοποιούνται οι “ανησυχίες” της κατοχικής πλευράς και δεν θα έχουν σχέση με το προφανές. Την άρση, δηλαδή, της κατοχής, που είναι το μείζον.

Θα πρέπει, με βάση αυτή την προσέγγιση της μη αντίδρασης, να υπάρχει σιωπητήριο. Να μην αντιδρά η Λευκωσία. Να μην ασχολείται το υπουργείο Εξωτερικών με την προσπάθεια που καταβάλλεται και διά των εκθέσεων, ότι υπάρχουν δυο οντότητες στο νησί και πως το πρόβλημα στη νεκρή ζώνη είναι οι “ξεροκέφαλοι” Ελληνοκύπριοι γεωργοί και όχι η προέλαση του Αττίλα.