Εθνική ασφάλεια και πολλαπλασιαστής ισχύος

Πάντοτε φταίνε οι άλλοι. Δεν υπάρχει πουθενά το ίχνος της δικής μας, της δικής μου προσωπικής ευθύνης. Η νοοτροπία αυτή αποτελεί την πιο εύκολη και προσχηματική αντίδραση μας στο σοβαρό υπαρξιακό και αξιακό εθνικό και κοινωνικό πρόβλημα μας. Δεν μπορεί, όμως, να αποτελέσει τον οδηγό, την λύση για την έξοδο της Ελλάδας από τον αξιακό γκρεμό. Αντίθετα, αποτελεί την επιτομή του ψυχολογικού και κοινωνικού αδιέξοδου, στο οποίο βρισκόμασθε. Αυτοαπαξίωση και αυτοταπείνωση. Εν συνεχεία, δίνουμε το δικαίωμα στους άλλους.

Η εναλλαγή κυβερνήσεων και κομμάτων δεν αποτελεί πλέον συνθήκη αναγκαία και ικανή για να εμπεδωθεί η αντίληψη ότι έχουμε μια πραγματική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Δεν αρκεί πια. Αν τούτο δεν εμπεδωθεί ούτε τώρα, τότε εμείς οι ίδιοι προετοιμάζουμε το έδαφος για την ενίσχυση και στην Ελλάδα εκείνων των δυνάμεων που είναι οι χειρότεροι αντίπαλοι της πολιτικής που υπηρετεί τον πολίτη.

Όλοι μας έχουμε μια κοινή προσδοκία. Που συχνά ολοένα και εντονότερα μετατρέπεται σε μία σταθερή παρότρυνση. Εν τέλει μια εντολή. Πού έχει γίνει τόσο επιτακτική, αναγκαία και απαραίτητη στα χρόνια αυτά της βαθιάς κρίσης. Επιτέλους, ας συνεννοηθούμε, προτάσσοντας το γενικό συμφέρον, το εθνικό, το μείζον, το όλον αντί των μικρών, εφήμερων, αμφίβολων και αποσπασματικών.

Πρώτον και κυριότερο στην ιεράρχηση των λεγομένων εθνικών θεμάτων είναι η επιστροφή της Ελλάδας και των Ελλήνων στην ομαλότητα. Προτιμώ τον όρο αυτό από την λέξη κανονικότητα. Συνεπώς συμφωνούμε ότι επικρατούσαν και εν μέρει επικρατούν συνθήκες μη-ομαλότητας. Ομαλότητα σημαίνει αποκατάσταση συνθηκών προβλέψιμης ασφάλειας πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής εν τέλει εθνικής.

Αυτές οι συνθήκες είναι οι όροι της πραγματικής και όχι μίας εικονικής εξόδου από την βαθιά κρίση, την απαξίωση και αυτό-απαξίωση. Αν εμείς δεν αλλάξουμε, αν εμείς δεν αναλάβουμε –με την αυτογνωσία που επιβάλλεται– τις ευθύνες που μας αναλογούν ως θεσμικά υποσύνολα και ως κανονικό εθνικό σύνολο, η οριστική έξοδος από την κρίση των θεσμών και το τέλμα των αξιών δεν θα επέλθει. Η έξοδος από τα μνημόνια ήταν ένα μεγάλο βήμα, αλλά δεν είναι έξοδος από την κρίση.

Η εθνική ασφάλεια προϋποθέτει πολιτική ασφάλεια

Δεν υπάρχει αποτελεσματική Εθνική Πολιτική Ασφάλειας έξω από συνθήκες ομαλής πολιτικής και οικονομικής ασφάλειας. Ως “πολιτική ασφάλεια” εννοώ την συνταγματική, νομοθετική, πολιτισμική ειρηνική επανάσταση που δεν έχει γίνει. Αυτή είναι η επανάσταση που θα ξαναφέρει την εμπιστοσύνη του πολίτη προς τους πολιτικούς θεσμούς, Βουλή, κόμματα και πολιτικούς. Αυτή είναι η επανάσταση που θα ξαναβάλει τον πολίτη στο κέντρο και όχι ως τίτλο της πολιτικής. Αυτή είναι η επανάσταση που θα οδηγήσει στην αποκατάσταση ενός σταθερού πλαισίου πολιτικού σχεδιασμού και δράσεων που θα χαρακτηρίζονται από την μεγαλύτερη δυνατή συνέχεια.

Θεμέλιο της συνέχειας είναι η ύπαρξη ενός σταθερού πλαισίου λειτουργικής και θεσμικής ασφάλειας στην καθημερινή μας ζωή, στους ορίζοντες και στα οράματα των νέων, στο επιχειρείν, στη δημιουργία. Αυτό περιμένει ο πολίτης από το πολιτικό σύστημα. Το ανταποδίδει, επιβραβεύει ή αντίθετα αποδοκιμάζει με την ψήφο του. Η συνέχεια στην πράξη δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην γνώση. Στην γνώση των πολλών και όχι στην γνώμη και στην δογματική έπαρση του ενός. Παλιότερα, αλλά και πρόσφατα, ο αποκλεισμός της συνέχειας και της γνώσης και η επικράτηση του δογματισμού έφεραν οδύνη και ήττες. Όχι σπάνια, τις βαφτίσαμε νίκες.

Η πλήρης επιστροφή στην ομαλότητα αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση χάραξης, άσκησης και ελέγχου υλοποίησης της Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας. Η Εθνική Στρατηγική, η Πολιτική Συνοχή και η Αποτροπή δεν είναι λέξεις κενές περιεχομένου, ούτε ρομαντική προσδοκία. Η πολιτική συνεννόηση και συνοχή αποτελούν για την Ελλάδα –ειδικά στην κατάσταση που είναι σήμερα– τον πολλαπλασιαστή δύναμης και εθνικής ισχύος που τόσο έχουμε ανάγκη. Είναι ο απόλυτα απαραίτητος εθνικός εξοπλισμός μηδενικού κόστους και πολλαπλών ανταποδοτικών οφελών, που στηρίζεται αποκλειστικά σε ελληνικά χέρια και σε ελληνικά μυαλά. Η πολιτική ετοιμότητα είναι εξίσου σημαντική με την αμυντική ετοιμότητα. Αποτελεί ουσιαστικό συστατικό στοιχείο της αποτροπής.

Η βαθύτερη από συστάσεως κρίση της ΕΕ

Η κατάσταση σε ολόκληρη την περιοχή μας είναι ανησυχητική και ρευστή. Οι περισσότερες γειτονικές χώρες παράγουν προβλήματα και εξάγουν αβεβαιότητα και αστάθεια. Αν δει κανείς την μεγάλη εικόνα, μπορεί να διαπιστώσει ότι στην πραγματικότητα είμαστε στην πιο ευμετάβλητη και απρόβλεπτη περιοχή της Ευρασίας. Η ΕΕ είναι σε όλα τα μεγάλα μέτωπα και δράσεις ανέτοιμη και διηρημένη. Θυμίζω ότι τα κράτη-μέλη της στο πλαίσιο του ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ ή αυτόνομα, στήριξαν και πρωτοστάτησαν στις επεμβάσεις ή στην εξάπλωση του χάους (Λιβύη και Συρία). Ξεχάσαμε, όμως, συνειδητά να προβλέψουμε τις επιπτώσεις.

Η Λιβύη και η Συρία είναι το δικό μας Ιράκ και Αφγανιστάν. Ολοκληρωτική αποτυχία και ανθρωπιστική καταστροφή. Η συνειδητή κακοδιαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού είναι ενδεικτική της βαθύτερης και μακρύτερης κρίσης που η ΕΕ έχει γνωρίσει από συστάσεώς της. Η Ένωση ή θα αλλάξει και θα προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις των καιρών και των διεθνών προκλήσεων, ή θα μείνει στο περιθώριο των εξελίξεων και της ιστορίας.

Η απώλεια κύρους, ενότητας και αξιοπιστίας της ΕΕ είναι σημαντική για όλα τα κράτη-μέλη. Είναι, όμως, ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα. Αφορά στην καρδιά των μεταπολεμικών εθνικών μας επιλογών και της σταθερότητας μας. Είναι το μόνο ασφαλές λιμάνι για το πλοίο “Ελλάς” που κλυδωνίζεται από τα επανειλημμένα σφάλματα πορείας και έλλειψη ευστάθειας.

Σε κρίσιμο σταυροδρόμι η Ελλάδα

Η Ελλάδα, όπως είναι εδώ και αρκετά χρόνια, δεν έχει την ισχύ και διαπραγματευτική δυνατότητα να επηρεάσει σημαντικά την διαμόρφωση της νέας ΕΕ. Η Ελλάδα, αν δεν συνέλθουμε και αν δεν συνεννοηθούμε, κινδυνεύει να μείνει έξω από τον πυρήνα των δικών της ζωτικών συμφερόντων στην υπό διαμόρφωση νέα Ένωση, παρά την συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη και στην Συνθήκη Σένγκεν.

Στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα μόνον η σύγκλιση, η σύνεση και η συνεννόηση του πολιτικού συστήματος μπορεί να μας δώσει μεγαλύτερα περιθώρια ισχύος και καλύτερες δυνατότητες διαπραγμάτευσης. Η Ελλάδα, δυστυχώς, είναι εσωστρεφής και αδύναμη. Μας λείπει η αυτογνωσία και η δύναμη της αυτοκριτικής. Νιώθουμε ανασφάλεια και ρίχνουμε το φταίξιμο πάντοτε στους άλλους. Η συνεννόηση μπορεί να ξεκινήσει από τα θέματα Εθνικής Ασφάλειας. Εκτιμώ ότι έτσι ευκολότερα θα απλωθεί σε όλα εκείνα τα θέματα που προσδιορίζουν την εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια, αλλά και την οικονομία.

Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν τώρα στην ανάγκη εκσυγχρονισμού του θεσμικού πλαισίου χάραξης, συζήτησης, συνεννόησης και εφαρμογής πολιτικής με την συνταγματική σύσταση ενός Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης όρισε Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας και αναπληρωτή του, αλλά το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας είναι κάτι ευρύτερο και ουσιαστικότερο.

Αλλά κι αυτό που έγινε είναι ένα βήμα που δείχνει ότι επιτέλους, έστω και καθυστερημένα, ωριμάζει η σκέψη σε ό,τι αφορά στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας. Σημασία δεν έχει το όνομα. Σημασία δεν έχει αν πρόκειται για νέο θεσμό, ή αν θα οδηγήσει σε νομοθετικό εκσυγχρονισμό του ΚΥΣΕΑ και του ξεπερασμένου από τις προκλήσεις και ανάγκες Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής. Να μιλάμε και εμείς για πρόληψη, σχεδιασμό, ανάλυση και εφαρμογή πολιτικής, αντί για διαχείριση κρίσεων και προβλημάτων.

Η συνέχεια της γνώσης και όχι η περιστασιακή γνώμη είναι αυτή που επιτρέπει ασφαλή πρόγνωση, ορθή διάγνωση, και ζυγισμένες αποφάσεις. Αλλιώς, οδηγούμαστε στην ανασφάλεια και στην απόγνωση. Η πολιτική συνεννόηση και συνεργασία, κοντά στην σύνεση, είναι η μεγάλη πατριωτική υπέρβαση για να γίνει η Ελλάδα μια ομαλή και κανονική χώρα, αλλά και για την αποτελεσματική προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων. Η συνεργασία είναι ο αναγκαίος και τόσο απαραίτητος πατριωτισμός.