Η ΕΕ για την Τουρκία: Εδώ κυρώσεις, εκεί κυρώσεις πουθενά οι κυρώσεις!

Τι κι αν οι σχέσεις ΕΕ-Κύπρου χρονολογούνται από το 1972 (υπογραφή Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΟΚ-Κύπρου); Τι κι αν οι σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας επηρεάζονται απ’ το Κυπριακό, όπως δηλώνει μονότονα ο Ύπατος Εκπρόσωπος Ζοζέπ Μπορέλ; Τι κι αν οι σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία βρίσκονται επί ξυρού ακμής σε μόνιμη βάση εξαιτίας του προσφυγικού, των στρατιωτικών επεμβάσεων και αυθαιρεσιών της στη Μεσόγειο και της καταστολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο έδαφός της;

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Και το αποτέλεσμα δείχνει ότι η σχέση τους είναι σχέση αγάπης και μίσους, σχέση αλληλεξάρτησης πολυκύμαντη και ατελεύτητη, αν και η Τουρκία είναι εκτός ΕΕ και η Κύπρος μέσα σ’ αυτήν. Το γεγονός αυτό ενδυναμώνει τους ισχυρισμούς των Ελλήνων (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων) ευρωσκεπτικιστών ότι η ένταξη στην Ευρώπη είναι πουκάμισο αδειανό για Ελλάδα και Κύπρο.

Αιτία των ειδικών σχέσεων της Ευρώπης με την εκτός ΕΕ Τουρκία είναι το γεγονός ότι –πέρα απ’ τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα– υπάρχουν και τα οικονομικά, καθώς η Τουρκία αποτελεί σημαντικό εμπορικό εταίρο της ΕΕ και τούμπαλιν. Οι τουρκικές εισαγωγές από την ΕΕ είναι της τάξης των 62,4 δισ., ενώ οι εξαγωγές 69,8 δισ. το 2020. Επιπρόσθετα, η Γερμανία (κυρίαρχη δύναμη στην ΕΕ και σύμμαχος της Τουρκίας από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) αποτελεί τον διαχρονικό γεωπολιτικό και εμπορικό εταίρο της τελευταίας (με στόχο την παρεμπόδιση της γαλλικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο), ενώ είναι και ο πιο σημαντικός ξένος επενδυτής στην Τουρκία.

«Τοιούτων δε όντων των πραγμάτων», όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, είναι μάταιο να αναμένουν Ελλάδα και Κύπρος σύγκρουση μεγάλης κλίμακας και, πολύ περισσότερο, οριστική ρήξη σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας ή ΗΠΑ-Τουρκίας. Ως εκ τούτου, η διελκυστίνδα για την επιβολή κυρώσεων στην Άγκυρα θα διαιωνίζεται. Μονίμως είναι ante portas, αλλά ποτέ δεν επιβάλλονται.

Συνεκδοχικά, μάλιστα, διακωμωδούνται το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (οι εκάστοτε προτάσεις για επιβολή κυρώσεων δεν είναι δεσμευτικές) και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που αγωνίζεται να συνταιριάξει τα παγιωμένα συμφέροντα πολιτικής και οικονομικής υφής της ΕΕ με την Τουρκία δια του Μηχανισμού Προενταξιακής Βοήθειας σ’ αυτήν. Τρανή απόδειξη αυτής της διακωμώδησης που έχει θύμα την Κύπρο είναι η υπερίσχυση του γερμανικού μπλοκ αποτροπής κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας στο τελευταίο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ (13/12/21).

Το πλεονέκτημα της Τουρκίας

Αν εξαιρέσουμε την μόνιμα υποστηρικτική στην Κύπρο θέση της Ελλάδας, μόνο οι Γαλλία, Αυστρία, Ιρλανδία και Λουξεμβούργο κράτησαν αλληλέγγυα στάση απέναντί της, τασσόμενες υπέρ της επιβολής ευρωπαϊκών κυρώσεων στην Τουρκία (ειδικά για τον εποικισμό των Βαρωσίων). Παράλληλα στήριξαν τις ενστάσεις του Κύπριου υπουργού Εξωτερικών Νίκου Χριστοδουλίδη για το ”έγγραφο επιλογών” (κυρίως για την παράγραφο 13 περί ΜΟΕ, με θέμα τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες).

Τώρα θα μου πείτε –συμμεριζόμενοι τις δηλώσεις Μπορέλ– ότι υπήρχαν και άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ τα οποία δια των εκπροσώπων τους «εξέφρασαν κατανόηση για την απογοήτευση που υπάρχει (στην Κύπρο)». Θα απαντήσω ότι όλα αυτά είναι “έπεα πτερόεντα” κι ότι αυτό που μετράει είναι η τελική διαπίστωση του Ύπατου Εκπροσώπου ότι δηλαδή «δεν υπάρχει ομοφωνία επί του παρόντος».

Συνελόντι ειπείν τα λόγια είναι κενά περιεχομένου, παραμυθίες… υψηλού επιπέδου που δίνουν χρόνο στην Τουρκία για επιβολή τετελεσμένων σε βάρος των συμφερόντων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί, όσο τα ευρωπαϊκά συμφέροντα παρεμποδίζουν με προσχηματικές αιτιάσεις την εφαρμογή κυρώσεων κατά της Τουρκίας για τις αυθαιρεσίες, τις προκλήσεις και τις παρανομίες της σε βάρος της κυριαρχίας της Κύπρου, τόσο ενισχύουν την άρνησή της να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της.

Παράλληλα, ο χρόνος τρέχοντας δίνει το πλεονέκτημα στην Τουρκία να παρουσιάζεται απενοχοποιημένη στο Κυπριακό, αφού αυτό έχει ήδη μετατραπεί από διεθνές θέμα εισβολής και κατοχής της ίδιας σε βάρος της κυπριακής κυριαρχίας σε θέμα διαφοράς μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού. Έτσι φτάσαμε στο σημείο (που είναι… μνημείο ντροπής για την Ευρώπη) να παραπέμπει η ΕΕ επί έξι μήνες προς συζήτηση το θέμα των κυρώσεων κατά της Τουρκίας στο Συμβούλιο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων κι από εκεί στην Επιτροπή Μονίμων Αντιπροσώπων και τούμπαλιν, χωρίς να καταλήγει πουθενά.

Η ποντιοπιλατική στάση της Ελλάδας

Πουθενά, παρά μόνο στην διαπίστωση ότι η αλληλεγγύη των παγκόσμιων Οργανισμών και των “μεγάλων” (με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ και τη Γερμανία) είναι προσχηματική. Παρά τις μεγαλοστομίες και τις ρητορείες τους περί στήριξης του Διεθνούς Δικαίου και των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας για την Κύπρο, η Τουρκία –με θεατή την άβουλη Ελλάδα– συνεχίζει επί 47 χρόνια τη δημιουργία τετελεσμένων σε βάρος της Μεγαλονήσου.

Ακούω να μου λέτε και πάλι ότι η Ελλάδα τόσα μπορεί τόσα κάνει, γιατί δοκιμάζεται και η ίδια αντιμετωπίζοντας το διττό αίτημα της Τουρκίας για κυπροποίηση της Θράκης μέσω της αναγνώρισης “τουρκικής” μειονότητας και για “συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου, όπως είχε αποδεχθεί ο σύμβουλος του πρωθυπουργού επί θεμάτων εθνικής ασφάλειας Θάνος Ντόκος (Φεβρουάριος 2020).

Θα διαφωνήσω μαζί σας για το “κάνει ό,τι μπορεί”, γιατί νομίζω ότι έχει αφήσει την Κύπρο στην τύχη της κρυπτόμενη πίσω απ’ το “Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται”, αφού με την ποντιοπιλατική στάση της (αλληλεγγύη στα λόγια) εμπεδώνει στον Ελληνισμό την γεωπολιτική δύναμη της πυγμής της Τουρκίας και τη δυνατότητα επιβολής της, κατά το δοκούν, στην ελεύθερη Κύπρο.

Οι “φύλακες του Ελληνισμού”

Αυτό της επιτρέπει να κάνει βήματα προσάρτησης του κατεχόμενου βόρειου τμήματος της Κύπρου, αφού –μετά την αναγγελία του εποικισμού των Βαρωσίων από τον “σουλτάνο” το Νοέμβριο του 2020– προχώρησε στο άνοιγμα του 3,5% περίπου της “περίκλειστης πόλης” της Αμμοχώστου. Όσο για τα περί… μανιφέστου Δένδια προς την Τουρκία (“Δεν δεχόμαστε τετελεσμένα, δεν υποκύπτουμε σε απειλές…”, δεν… δεν…), καθώς και τα “οφείλουμε να…” που λέει από το βήμα της Βουλής συχνά πυκνά, δεν έχουν νόημα εάν δεν σταματήσει να κρατά η Ελλάδα “άψογη στάση”.

Θα σταματήσει όταν ανταποκριθεί με υπευθυνότητα στον εθνικό ρόλο της και τον ρόλο της εγγυήτριας δύναμης, κινητοποιώντας τη διεθνή κοινή γνώμη για τις αυθαιρεσίες και τις παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της και ενεργοποιώντας το ξεχασμένο Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, το οποίο μπορεί να δώσει απάντηση στις τουρκικές προκλήσεις. Τρέχοντας ο χρόνος απενοχοποιεί την Τουρκία και θυματοποιεί τη Μεγαλόνησο. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν οι εκλεγμένοι “φύλακες του Ελληνισμού”, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου αποτελεί το κυπριακό κλαδί του…