Η μεταφυσική πίστη στην εξ Ευρώπης σωτηρία – Η εξάρτηση ως ιδεολογία

Πριν από λίγο καιρό έφτασε στα αυτιά μου από αξιόπιστες πηγές μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Η Ελλάδα –δια του υπουργείου Εξωτερικών– εφαρμόζοντας πιστά τις κυρώσεις που επέβαλε η ΕΕ κατά της Ρωσίας, αρνείται να χορηγήσει άδεια εισόδου σε κατοίκους της Κριμαίας που έχουν ρωσικό διαβατήριο. Όπως είναι γνωστό η Κριμαία είναι σήμερα τμήμα της Ρωσίας και ετούτο το μέτρο ισοδυναμεί με απαγόρευση εισόδου στην χώρα μας όλων των κατοίκων της Κριμαίας.

Το ζήτημα θα μπορούσε να είναι αδιάφορο για το Λουξεμβούργο ή το Βέλγιο, καθότι, τα δυτικά αυτά κράτη έχουν ελάχιστα να τα συνδέουν με τη ρωσική χερσόνησο. Για την Ελλάδα, όμως, δεν είναι το ίδιο. Υπάρχει στην Κριμαία μια ανθηρή και πολυάνθρωπη ελληνική κοινότητα, της οποίας τα μέλη, πέφτοντας θύματα των περίφημων αυτών κυρώσεων, δεν δικαιούνται πλέον να ταξιδεύσουν στην Ελλάδα! Να σημειώσω ότι –όπως μαθαίνω από εκεί ακαδημαϊκούς συναδέλφους– δεν συναντούν το πρόβλημα αυτό σε άλλες χώρες που είναι αξιότιμα μέλη της ΕΕ.

Το παραπάνω παράδειγμα, ένα ανάμεσα σε πολλά (θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε τις εξαγωγές ροδάκινων), ενισχύει την γενική διαπίστωση: Η Ελλάδα είναι ίσως το μόνο κράτος της ΕΕ που εφαρμόζει με θρησκευτική περίπου προσήλωση την οποιαδήποτε οδηγία, μέτρο, κύρωση ή οτιδήποτε άλλο αποφασίζεται κατά καιρούς στην Βρυξέλλες. Νομίζω, επίσης, ότι παραμένει το μόνο μέλος της Ένωσης που εξακολουθεί να πιστεύει και να προωθεί το “ευρωπαϊκό μέλλον” της Τουρκίας!

Η θρησκευτική αυτή προσήλωση μάλλον δεν προέρχεται από τα όσα έχει ως τώρα προσφέρει η ΕΕ στην χώρα μας. Η Ελλάδα έχει ζήσει περισσότερα από τα μισά χρόνια από την ένταξή της στον “σκληρό πυρήνα” της Ένωσης, στην Ευρωζώνη (2002), στην ανατροφοδοτούμενη κρίση με τα καταστροφικά Μνημόνια και την αόρατη κατάληξη.

Η κρίση και οι πολιτικές “θεραπείας” που εφάρμοσαν οι εταίροι, ωφέλησε πολύ λίγους, εξαθλίωσε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, κατέστρεψε την παραγωγική βάση της χώρας, υποθήκευσε δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο, ξεπούλησε υποδομές στρατηγικής σημασίας και παρασέρνει –παρά τις αναλαμπές– τη χώρα και το λαό σε άδηλου προορισμού ρεύματα. Ουδείς θα αισθανόταν ευγνωμοσύνη για όλα αυτά.

Η μεταφυσική πίστη

Παρά την πρόδηλη πραγματικότητα η προσήλωση των ιθυνόντων στο “ευρωπαϊκό ιδεώδες” τρομάζει. Πρόκειται για κάτι το μεταφυσικό, καθώς μάλιστα το μόνο άξιο λόγου επιχείρημα κινείται επί του φαντασιακού: τι θα ήταν η Ελλάδα σήμερα χωρίς την ΕΕ; Φυσικά ουδείς μπορεί να απαντήσει τέτοιου είδους ερώτημα, διότι οι άνθρωποι μπορούν να δουν αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν, αλλά όχι εκείνα που θα μπορούσε, σε ένα άλλο σύμπαν, να συμβούν.

Τα γεγονότα στην γειτονική Κύπρο και την γειτονική Συρία, δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που “θα μπορούσαν να συμβούν”, αλλά στην αντίστοιχη εκείνων που συμβαίνουν. Η ανυπαρξία της ΕΕ, η αμφισημία των πολιτικών όλων των συμμαχιών ή δυνάμεων, πάνω στις οποίες εδράζεται η ελληνική αμυντική πολιτική, η πέρα από κάθε πρόβλεψη ρευστότητα των σχέσεων μεταξύ των εμπλεκομένων, είναι στοιχεία ορατά που δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.

Και πάλι όμως. Η δραματική πλοκή της πραγματικότητας δεν φαίνεται να ταράζει σε τίποτε τους ιθύνοντες της Αθήνας. Μπροστά στις επερχόμενες απειλές η προσήλωση στην πεπατημένη άλλων εποχών, εκπλήσσει. Παραχωρήσεις επί παραχωρήσεων, διπλωματικές δεσμεύσεις για παραγγελίες ακριβών όπλων, χωρίς ειρμό και λογική, ελπίζεται ότι θα θωρακίσουν την χώρα. Κι αυτό, την ώρα που το διεθνές δίκαιο καθίσταται έννοια διεθνώς αναξιόπιστη, στη δική μας περίπτωση επιστρατεύεται ως ξόρκι. Θα έπιανε, ίσως, στην περίπτωση που μας απειλούσαν δαιμόνια! Είναι αμφίβολο, όμως, αν έχει την ίδια ισχύ πάνω σε μελετημένες στρατηγικές επιδιώξεις “φίλων και συμμάχων”.

Η εξάρτηση και η σκιά του Εμφυλίου

Λέγεται ότι η Τουρκία έχει εισαγάγει τη θρησκεία ως στοιχείο της πολιτικής της. Για την ακρίβεια έχει υποτάξει τη θρησκεία στις ανάγκες της πολιτικής. Έχοντας από καιρό επιλέξει τη στρατιωτική επιλογή ως στοιχείο προώθησης της πολιτικής της, επιστράτευσε (κυριολεκτώ) τη θρησκεία ως αναγκαίο συμπλήρωμα. Ο ισλαμισμός προσφέρεται άριστα ως λάβαρο πολέμου, ειδικά όταν στον πόλεμο αυτό πρέπει να στείλεις αναλώσιμους στρατιώτες. Κάτω δε από αυτό μπορούν άνετα να κρυφτούν οι πολιτικοί στόχοι και να αμβλυνθούν τυχόν εσωτερικές αντιδράσεις.

Στη δική μας περίπτωση, φυσικά, δεν υπάρχει ανάγκη για λάβαρα πολέμου, είτε θρησκευτικής, είτε κοσμικής υφής. Η θρησκευτικού χαρακτήρα, όμως, προσήλωση και πίστη στις πεπατημένες που διαμορφώθηκαν σε άλλες εποχές, δίνει μια εξίσου, αν όχι μεγαλύτερη, μεταφυσική χροιά στις πολιτικές επιλογές – στην εμμονή θα ήταν η καλύτερη έκφραση. Διακρίνει κανείς την σκιά του Εμφυλίου και του συνακόλουθου Ψυχρού Πολέμου πίσω από ετούτες τις εμμονές.

Η μεταφορά, όμως, στην τρέχουσα πολιτική σκηνή, πολιτικών προτύπων από άλλες ιστορικές εποχές, που έχουν από καιρό χαθεί στο βάθος της ιστορίας, ενδέχεται να κρύβει εκπλήξεις. Ενδέχεται δηλαδή να αποδειχθεί ότι οι πολιτικές επιλογές βρίσκονται απλά εκτός τόπου και χρόνου και είναι αναντίστοιχες των προβλημάτων και των προκλήσεων που η πραγματικότητα τοποθετεί μπροστά στην Ελλάδα.

Στην περίπτωση αυτή, τον δογματισμό και την φανατική προσήλωση των ιθυνόντων (της άρχουσας τάξης) θα τον πληρώσει η Ελλάδα ακριβά: ο λαός της, οι κάτοικοί της προπαντός. Αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να αναρωτιούνται εάν, μπροστά στα επερχόμενα, υπάρχει κάποιο “Σχέδιο Β’”. Να ελπίσουμε δε σε κάτι πιο σοβαρό από τις γραφικότητες της άνοιξης του 2015…