Οι εκλεκτικές συγγένειες της Γερμανίας με τον τουρκικό επεκτατισμό

Τα περί διαπραγμάτευσης με την νεοοθωμανική Τουρκία και μάλιστα με την “φιλοδίκαιη και ευγενική” γερμανική παρότρυνση, αν όχι επιδιαιτησία, αποτελούν πια θέμα της καθημερινής προσπάθειας εθισμού μας. Εθισμού στην προοπτική και τελικά στην αποδοχή ενός ταπεινωτικού συμβιβασμού με τους νέο-Οθωμανούς σε ολόκληρο το μέτωπο από το Αιγαίο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο.

Ενός συμβιβασμού που οι νέο-Οθωμανοί επιμένουν να τον επιβάλουν και μάλιστα αμαχητί, εν όψει του εορτασμού των 200 χρόνων από το 1821. Η κοσμοϊστορική ηρωική επανάσταση ουσιαστικά κατέλυσε την Μετερνίχεια Ιερή Συμμαχία, επανέφερε τον Ελληνισμό στο προσκήνιο της ιστορίας, άλλαξε την πορεία των ευρωπαϊκών εξελίξεων και σήμανε την αρχή του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ενός ταπεινωτικού, για τον Ελληνισμό, συμβιβασμού που οι νέο-Οθωμανοί τον επιδιώκουν (με στόχους και εκτός των ουσιαστικών γεωπολιτικών-γεωοικονομικών τους συμφερόντων) εν όψει των δικών τους εορτασμών για τα 950 χρόνια από την νίκη τους στην μάχη του Ματζικέρτ εναντίον των Βυζαντινών. Εορτασμούς που έχουν πομπωδώς καθιερώσει για την προώθηση του “οθωμανικού μεγαλείου”.

Ο αποδεδειγμένος γερμανικός οικονομικός εθνικισμός, εμφανίζεται με το σχισμένο προσωπείο του δίκαιου διαμεσολαβητή. Τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, όταν η ιστορία δεν γίνεται συνείδηση επαναλαμβάνεται. Η γερμανική εξωτερική πολιτική στηρίζει τους παραδοσιακούς προπολεμικούς συμμάχους της και σχεδόν αταβιστικά τιμωρεί όσους πολέμησαν το ναζιστικό της πρόσωπο.

Η γερμανική στήριξη της νέο-οθωμανικής Τουρκίας δεν μπορεί να προβάλλεται ούτε ως διαμεσολάβηση, ούτε ως προσπάθεια συγκράτησης του “τουρκικού λύκου” στο δυτικό μαντρί. Αποτελεί στήριξη στην τουρκική –χωρίς περιστροφές– απαίτηση για την επιστροφή της Τουρκίας στην προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου θέση της. Μήπως η γερμανική στήριξη του τουρκικού αναθεωρητισμού αποτελεί έμμεσο αλλά σαφέστατο γερμανικό ρεβανσισμό;

Η Γερμανία στηρίζει Ερντογάν 

Γεγονός είναι, πάντως, ότι ο ουσιαστικά αντιευρωπαϊκός γερμανικός οικονομικός εθνικισμός στηρίζει εμμέσως πλην σαφώς την αναβίωση του οθωμανισμού στην Τουρκία και την επιστροφή των νέο-Οθωμανών στα σύνορα της “καρδιάς τους”. Θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι για τους Γερμανούς, παλαίμαχους διδασκάλους της γεωπολιτικής, αυτή η επιλογή δεν είναι στρατηγική, αλλά πρόσκαιρη εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμων και στενά οικονομικών συμφερόντων.

Βέβαια η Γερμανία δεν είναι μόνη σε αυτήν την πολιτική. Διαθέτει και την δική της αυλή των προθύμων. Τι, όμως, μπορεί να εξυπηρετεί η επιβίωση και η εδραίωση ενός καθεστώτος ηθικά διεφθαρμένου, πολιτικά αυταρχικού και επιθετικού σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή με θρησκευτικοφανατική πανοπλία; Τι ευαγγελίζεται ένα καθεστώς που επιδιώκει την ηρωική αναβίωση ενός γενοκτονικού παρελθόντος, που σήμερα καταπιέζει βάρβαρα, μέχρι εξοντώσεως τις εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες της χώρας του με χαρακτηριστικότατα παραδείγματα τους Κούρδους αλλά και τους Αλεβίτες; Ασφαλώς δεν ευαγγελίζεται σχέσεις ειρηνικής συμβίωσης και καλής γειτονίας.

Τι ευαγγελίζεται ένα καθεστώς που καταργεί και φυλακίζει μαζικά εκλεγμένους Κούρδους δημάρχους. Που αγνοεί απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου από το 2014, υπέρ των διωκομένων Αλεβιτών της Τουρκίας; Που κλείνει ΜΜΕ και φυλακίζει μαζικά δημοσιογράφους. Στο όνομα ποιων αρχών, ποιων αξιών, και ποιας προοπτικής Ευρωπαίοι στηρίζουν με την απροθυμία τους το καθεστώς Ερντογάν;

Η επεκτατική Τουρκία

Ακόμα και το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών σε υπόμνημα του περιγράφει την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην Τουρκία στα θέματα της ελευθερίας του Τύπου (DW-30/9/2020). Αυτό το καθεστώς της παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανεξιθρησκίας, δημοκρατίας και ελευθεροτυπίας στηρίζει η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης, η Γερμανία. Είναι προφανές, από την νέο-οθωμανική πολιτική στην Συρία, στο Ιράκ στη Λιβύη, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, ότι η Τουρκία δεν καλεί γείτονες σε διάλογο.

Αν η Γερμανία επιλέγει να στηρίζει αυτήν την πολιτική δεν νομιμοποιείται ούτε να την βαφτίζει ευρωπαϊκή, ούτε να βαφτίζει τον εαυτό της διαμεσολαβητή. Οι Έλληνες ποιο συμφέρον, άμεσο, έμμεσο, ή έστω μακροπρόθεσμο έχουν να αποδεχτούν την ανοικτά πλέον εκδηλούμενη γερμανική πίεση, που υποκρύπτει το δίδυμο του τουρκικού επεκτατισμού και του ανομολόγητου γερμανικού ρεβανσισμού.

Υπενθυμίζουμε ότι η προσκαλούσα σε διάλογο Τουρκία αμφισβητεί με όλους τους τρόπους την ακεραιότητα της Ελλάδας, συμπεριφέρεται σε ολόκληρο τον περίγυρο της με θρασύτητα, αμετροέπεια και ανοιχτά πολεμική επεκτατική πρακτική. Όταν συνοδεύει την πολεμική πρακτική και ρητορική του με συνεχείς εξοπλισμούς, είναι προφανές ότι χρησιμοποιεί την πρόφαση του διαλόγου για να επιβάλλει και να νομιμοποιήσει τις αξιώσεις της με την αποδοχή τους εκ μέρους της Ελλάδας. Κατά συνέπεια η μόνη ασφαλής και αξιοπρεπής επιλογή που απομένει στην Ελλάδα είναι να αριστοποιήσει την αποτρεπτική της ισχύ.

Από την εποχή του Ομήρου μας παραδίδεται η σημασία και της ισχύος στην διαπραγμάτευση. Ο Όμηρος μας παραδίδει ένα υπέροχο και διαχρονικό μάθημα διαπραγμάτευσης, περιγράφοντας την αντιπροσωπεία των Αχαιών στον θυμωμένο Αχιλλέα. Σε αυτήν μετείχαν ο πολυμήχανος Οδυσσέας, ο επονομαζόμενος κάστρο των Αχαιών, ακατανίκητος  Αίαντας και ο σεβάσμιος και αγαπητός στον Αχιλλέα και διδάσκαλος του ο Φοίνικας ο Θεσσαλός. Νομίζω ότι η περιγραφή δεν χρειάζεται σχόλια.