Οι μύχιοι πόθοι Ερντογάν για την Κύπρο και ο ελληνικός μιθριδατισμός

Μιλώντας ενώπιον του 4ου σώματος στρατού στην Άγκυρα ο Ερντογάν διέβη τον Ρουβίκωνα και δήλωσε κυνικά ότι «ίσως μάλιστα αν είχαμε πιέσει προς τον Νότο, το λέω αυτό με τα σημερινά δεδομένα, δεν θα υπήρχε πλέον νότος και βορράς και η Κύπρος θα ήταν εντελώς δική μας». Απέναντι, δε, σε αυτήν την ιταμή πρόκληση του ΑΤΤΙΛΑ, η φοβική ελληνική κυβέρνηση απάντησε ψελλίζοντας μέσω διπλωματικών πηγών. Οι πραγματικοί στόχοι της Τουρκίας δεν μπορούν να κρυφθούν, όση προσπάθεια και αν επιχειρεί το φοβικό και συμπλεγματικό ελληνικό κατεστημένο.

Πέραν των σποραδικών δηλώσεων Ερντογάν και άλλων Τούρκων αξιωματούχων για τη γαλάζια πατρίδα και τη συνεχή υποβάθμιση της Κύπρου, βοηθούσης σε αυτό από τους απεσταλμένους του ΟΗΕ, όπου ο μεν Καναδός ειδικός αντιπρόσωπος Κόλινς Στιούαρτ πρότεινε ως βάση μιας νέας προσέγγισης τη παροχή δώρων προς την Τουρκία (!), η, δε, απεσταλμένη του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Κολομβιανή Μαρία Κουεγιάρ διείδε καταπίεση των Τουρκοκυπρίων, απαλείφοντας ακόμα και την υπόνοια στρατιωτικής κατοχής της Τουρκίας στο νησί, τα πάντα συντείνουν στην κατάδειξη των πραγματικών στόχων του τουρκικού κατεστημένου για τη παγκόσμια μεγέθυνση της Τουρκίας που βασική προϋπόθεση είναι η φινλανδοποίηση της χώρας μας.

Ανεξαρτήτως των πρόσκαιρων τακτικών αναδιπλώσεων της Τουρκίας όπως έχει πράξει το τελευταίο χρόνο σε επίπεδο ρητορείας και μη συνεχών παραβιάσεων προκειμένου να πετύχει τους βραχυπρόθεσμους στόχους της, που είναι η παραλαβή των F-16 από τις ΗΠΑ, αλλά και η ομαλή της οικονομική ανάκαμψη μετά τους καταστροφικούς σεισμούς στην Ανατολία ο Ελληνισμός της ευρύτερης περιοχής βρίσκεται σε κίνδυνο απέναντι σε μία χώρα που μετατρέπεται στρατιωτικά, δημογραφικά και διπλωματικά σε αυτόνομη ισχυρή περιφερειακή δύναμη, εκμεταλλευόμενη την παγκόσμια γεωπολιτική ρευστότητα και τον υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο.

Με βάση το ιδεολόγημα της Γαλάζιας Πατρίδας υποσκάπτει τα θεμέλια της εθνικής μας κυριαρχίας, αφού διεκδικεί με τον τρόπο αυτόν το μισό Αιγαίο, τεράστια τμήματα της ελληνικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, καθώς και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στα κατεχόμενα της μαρτυρικής μεγαλονήσου.

Η ανάπτυξη της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό δείγμα αυτών των μακροπρόθεσμων στοχεύσεων της Τουρκίας, την στιγμή μάλιστα που ο χρόνος δουλεύει υπέρ της λόγω της γιγάντωσης της σε σχέση με τη χώρα μας που έχει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα (χωρίς καμία πρόνοια από το εξαρτημένο και ελλιποβαρές πολιτικό προσωπικό), το γεγονός ότι συνεχίζεται αμείωτη η ενίσχυση και η άνοδος της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, η οποία κατέχει την 7η θέση σε παγκόσμιο επίπεδο με εξαγωγές πολεμικού υλικού αξίας 5 δις δολαρίων.

Παράλληλα προμηθεύει μεγάλες ποσότητες στρατιωτικού υλικού στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, ενισχύοντας έτσι και την αυτονομία τους. Ιδιαίτερα, πρέπει να επισημανθεί η γιγαντιαία ενίσχυση του τουρκικού ναυτικού με κατασκευή από τουρκικά ναυπηγεία πολλών φρεγατών και κορβετών, υποβρυχίων, αλλά και επιθετικών drones και κατευθυνόμενων πλοίων, προκειμένου στο άμεσο μέλλον να είναι σε θέση να διεκδικήσει με αξιώσεις τις παράνομες απαιτήσεις της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Τέλος, αποκαλυπτικά στοιχεία αποτελούν οι τεράστιες παραγγελίες πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, καθώς και το συστηματικό πρόγραμμα παραγωγής βαλλιστικών πυραύλων, που αντικειμενικά μόνο τη χώρα μας έχει ως στόχο, δεδομένου ότι καμία άλλη γειτονική της χώρα δεν αποτελεί στρατιωτικό κίνδυνο για αυτήν εν σχέσει με τις βλέψεις και αναθεωρητικές επιδιώξεις της. Αντίθετα, στην Ελλάδα έχουμε τη μείωση της αναγκαίας ενίσχυσης του ελληνικού ναυτικού με πρόσχημα την προσωρινή νηνεμία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με συνέπεια να πάει στις καλένδες η προμήθεια 4 κορβετών και να μην παραγγελθεί η τέταρτη belharra όπως είχε δικαίωμα η χώρα.

Μάλιστα αυτή θα έπρεπε να γίνει από κοινού με την Κύπρο για να τεθεί στην ευρύτερη υποστήριξη της άμυνας της Μεγαλονήσου, η οποία υστερεί δραματικά έναντι του τεράστιου κατοχικού τουρκικού στρατού στη Μεγαλόνησο που παραμένει εξοπλισμένος ως αστακός, υλοποιώντας έτσι κατ’ ελάχιστο αναγκαίο το ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδος – Κύπρου.

Το Κυπριακό και το σύνδρομο του “ενδοτισμού”

Το Κυπριακό αποτελεί αναμφισβήτητα τη χαρακτηριστική περίπτωση της πολιτικο-διπλωματικής και στρατιωτικής αδυναμίας της Ελλάδος στη Νεότερη Ιστορία της. Το δίκαιο και νόμιμο αρχικό αίτημα της Ένωσης ενταφιάστηκε για πάντα από τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, με την αναγνώριση της Τουρκίας ως εγγυήτριας δύναμης και με ένα ανεφάρμοστο Σύνταγμα, που αποτέλεσε το «διάδρομο» για την διχοτομική κατάληξη του νησιού.

Αποτελεί, αναμφισβήτητα, στρατηγική ήττα του πολιτικού κατεστημένου της Χώρας και της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, τους οποίους χαρακτηρίζει διαχρονικά το σύνδρομο του «ενδοτισμού». Με τις πολιτικές τους, αφού αποδέχθηκαν τη de facto διχοτόμηση της Μεγαλονήσου, στην συνέχεια μετέτρεψαν ένα κορυφαίο διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής, σε ένα διμερές εσωτερικό Ελληνοτουρκικό πρόβλημα, νομιμοποιώντας έτσι έμμεσα την τουρκική κατοχή. Υποδόρια και συστηματικά καλλιεργήθηκε από τις κατώτερες των περιστάσεων ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (Ανδρέας Παπανδρέου και Τάσσος Παπαδόπουλος), η αποδοχή της ήττας.

Είναι τόσο βιωματικά ριζωμένη αυτή η αντίληψη, που δεν άλλαξε στο παραμικρό ακόμα και στις ιδιαίτερες συνθήκες, που προκάλεσε η ρωσική εισβολή την Ουκρανία, η οποία ενεργοποίησε τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους με βασική σημαία την εναντίωση τους στον αναθεωρητισμό εντός της Ευρώπης. Και ενώ η κατοχή της Κύπρου αποτελεί τον πρώτο ακρωτηριασμό ευρωπαϊκού κράτους, η Ελλάδα και η Κύπρος δεν το προέβαλαν αυτό με έντονο τρόπο συνδέοντας το κυπριακό με το ουκρανικό ζήτημα.

Αντιθέτως, η Τουρκία μέσω των ανατολικών παζαριών με τη Δύση λειτουργεί ανενόχλητη λαμβάνοντας και σχετικά «δώρα», μεταξύ των οποίων ήταν και η απάλειψη της Κύπρου από τους νατοϊκούς χάρτες και η αναφορά της μόνο με συντεταγμένες, καθώς και η απροκάλυπτη παράβαση της ΑΟΖ της Κύπρου και τη μεγέθυνση της στρατιωτικής της παρουσίας στη Μεγαλόνησο, χωρίς καμία ουσιαστικά αντίδραση!

Ερντογάν και εθνική στρατηγική

Πριν την ολοκλήρωση της καταστροφής της Κύπρου, κάτι που θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα του Ελληνισμού, απαιτείται η άμεση και πλήρης αλλαγή της πολιτικής μας στο Κυπριακό ζήτημα. Χρειάζεται η συγκρότηση και η εφαρμογή μιας νέας εθνικής στρατηγικής, που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:

Πρώτον, την επιθετική διεθνοποίηση του Κυπριακού προβλήματος, αξιοποιώντας όπως προαναφέρθηκε τον πόλεμο στην Ουκρανία και την άμεση σύνδεση της ρωσικής κατοχής στη χώρα αυτή με την τουρκική κατοχή στη Κύπρο. Πρώτιστος στόχος θα πρέπει να είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής από τη Κύπρο.

Δεύτερον, την πολύπλευρη διπλωματική πολιτική προς όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τις δυνάμεις, που μπορεί να έχουν αμιγώς στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή. Τόσο η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και οι αραβικές χώρες έχουν μεταξύ άλλων άμεσα ζωτικά συμφέροντα να παραμείνει η Κύπρος έξω από τον έλεγχο της Τουρκίας και αυτό πρέπει να μεταφραστεί διπλωματικά και στρατιωτικά σε πράξη επί του πεδίου.

Τρίτον, την κατάθεση δήλωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας (σε συνεννόηση με την Ελλάδα) στον ΟΗΕ, που θα αναφέρει ότι μετά την επιμονή της Τουρκίας περί δύο ανεξάρτητων κρατών, η Βόρεια Κύπρος τελεί υπό τουρκική κατοχή και ο στόχος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η πλήρης ανάκτηση της κυριαρχίας της επί του βορείου κατεχόμενου τμήματος.

Τέταρτον, την άμεση υλοποίηση του ενιαίου αμυντικού δόγματος Ελλάδος – Κύπρου, που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 από τον Ανδρέα Παπανδρέου και εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια μετά την ακύρωση της εγκατάστασης των S-300 στη Κύπρο, κάτι που δίνει την αίσθηση στην Τουρκία ότι μπορεί να δρα ανενόχλητα στη Μεγαλόνησο.

Η πραγματική στόχευση του Ερντογάν

Η αμυντική προστασία της Κύπρου, αλλά και οι δυνατότητες αποκατάστασης της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας σε όλο το νησί, πρέπει να αποτελέσει κυρίαρχο στοιχείο της συνολικής ελληνικής αποτρεπτικής στρατιωτικής ισχύος της στην ευρύτερη περιοχή. Σήμερα, έχουμε οδηγηθεί σε πλήρες τέλμα και υποβάθμιση του κυπριακού ζητήματος, αφού η χώρα μας ουσιαστικά αποσυνδέει τη λύση του κυπριακού από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις .

Οι δηλώσεις Ερντογάν δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας των πραγματικών μακροπρόθεσμων στόχων της Τουρκίας, αφού ο νεο-οθωμανικός ισλαμικός παντουρκισμός, που αποτελεί την ιδεολογική βάση και τη πολιτική στόχευση του καθεστώτος Ερντογάν είναι η συνέχεια του προηγούμενου καθεστώτος εξουσίας του κεμαλικού αυταρχισμού των προηγούμενων δεκαετιών, αποτελώντας τις δύο όψεις του ιδίου αυταρχικού – επιθετικού νομίσματος.

Το αφήγημα της γαλάζιας πατρίδας και ο συνεχής υπερεξοπλισμός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων δεν επιτρέπουν σε καμία περίπτωση τη ραθυμία και τις ψευδαισθήσεις του ελληνικού προσωπικού εξουσίας στο οποίο κυριαρχεί το φοβικό σύνδρομο και η ατελέσφορη και λανθασμένη αντίληψη περί κινήσεων για εξημέρωση του θηρίου μέσω της μη ανάδειξης και διεκδίκησης των νομίμων εθνικών δικαίων της χώρας.