Ψηλά στο γκρίζο συννεφάκι του το υπουργείο Εξωτερικών…

Το υπουργείο Εξωτερικών, υπό την παρούσα ηγεσία του, απέσυρε τις κυρώσεις από το οπλοστάσιό του και πρόταξε με επιμονή και εμμονή τα ΜΟΕ. Ακόμη και μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όταν η ΕΕ έσπευσε χωρίς άλλη συζήτηση να υιοθετήσει κυρώσεις κατά του εισβολέα, στη Λευκωσία ζούσαν στο… γκρίζο συννεφάκι των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Στις 22 Ιουλίου, ο υπουργός Εξωτερικών, Γιαννάκης Κασουλίδης, απέστειλε εγκύκλιο επιστολή, προς το διπλωματικό προσωπικό με αφορμή και τη συμπλήρωση 48 χρόνων από την εισβολή της Τουρκίας. Παρά το γεγονός ότι αρχικά αναδεικνύει τον παραλληλισμό των όσων συμβαίνουν στην Ουκρανία με την Κύπρο, αργότερα επανέρχεται στην πεπατημένη. Αναφέρει πως «οι ίδιες αρχές και διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου, που παραβιάζονται στην περίπτωση της Ουκρανίας, παραβιάζονται συστηματικά για 48 συναπτά έτη από την Τουρκία στην περίπτωση της Κύπρου. Η πολιτική των ίσων αποστάσεων και των double standards δεν αποτελεί πολιτική στάση που περιποιεί τιμή για όποιους την εφαρμόζουν. Είτε αυτοί είναι κράτη, είτε Οργανισμοί». Αν και πρόκειται για εσωτερικό, το έγγραφο δεν κατονομάζει αυτούς στους οποίους αναφέρεται. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Η συνέχεια είναι που έχει ενδιαφέρον.

Πρώτο, καλεί τους διπλωμάτες να υπενθυμίζουν τους άμεσους συνομιλητές τους ότι «αναμένουμε ταυτόσημες και αντίστοιχες αντιδράσεις τόσο σε διακηρυκτικό αλλά και κυρίως σε πρακτικό επίπεδο». Αν και ο υπουργός τους μιλά με κωδικούς “αντικατασκοπείας” και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, εννοεί προφανώς τις κυρώσεις, τις οποίες όμως ακύρωσε ως επιλογή. Για να «φτιάξει», όπως αναφέρθηκε τότε που αναλάμβανε, το κλίμα, το οποίο «χάλασε» ο προκάτοχός του. Ο γνωστός προκάτοχός του, Νίκος Χριστοδουλίδης, που λίγο-πολύ ευθύνεται, κατά το αφήγημα των πολιτικών του αντιπάλων, για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα!

Η σκοπιμότητα της εγκυκλίου

Θέλει ο κ. Γιαννάκης Κασουλίδης κυρώσεις αλλά το λέει εμμέσως; Και δεν αναφέρεται ευθέως στις κυρώσεις επειδή στο μυαλό και στη σκέψη του είναι τα ΜΟΕ; Εκφράζει λύπη, που η τουρκοκυπριακή πλευρά απέρριψε τις προτάσεις του Προέδρου και αναγνωρίζει το προφανές ότι η τουρκοκυπριακή ηγεσία «απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον στόχο της λύσης του Κυπριακού εντός του συμφωνημένου πλαισίου, προτάσσοντας την απαράδεκτη θέση για λύση δύο κρατών, αλλά και το προαπαιτούμενο αναγνώρισης καθεστώτος κυριαρχικής ισότητας των Τ/κ ως προϋπόθεσης για έναρξη διαπραγματεύσεων επίλυσης του Κυπριακού». Και παρά τη διαπίστωση αυτή, επικαλείται τον Πρόεδρο για να επισημάνει πως «η πλευρά μας θα εξετάσει προσεκτικά τις προτάσεις των Τ/κ στο πλαίσιο μίας “καλή τη πίστει” (σ.σ. τι σημαίνουν τα εισαγωγικά;) προσέγγισης, έτσι ώστε να διαπιστωθεί κατά πόσο υπάρχει περιθώριο περαιτέρω συζήτησης των προτάσεων των δύο πλευρών».

Πώς μπορούν να συζητηθούν «καλή τη πίστει», οι τουρκικές αξιώσεις για δύο κράτη; Μία τέτοια τοποθέτηση, που γίνεται στα πλαίσια της πολιτικής του… καλού παιδιού, προδήλως μπορεί να εκληφθεί από κάποιους ότι ικανοποιείται σιωπηρά ο τουρκικός όρος για αποδοχή χωριστής ίσης κρατικής οντότητας, για να ξεκινήσει διαπραγμάτευση. Γιατί εάν εισέλθει στη συζήτηση η ελληνική πλευρά με αυτούς τους όρους, μπορεί κανείς να υπολογίσει πώς θα εξέλθει…

Και κάτι άλλο: Τόσα χρόνια στο Κυπριακό και στις διεργασίες, παρασκηνιακές κι άλλες, ο υπουργός Εξωτερικών βλέπει πως «η Διεθνής Κοινότητα επιχειρεί να κρατά ίσες αποστάσεις, με μία προσεκτική μεν, εμφανή δε, προσπάθεια επιμερισμού της ευθύνης του αδιεξόδου και στις δύο πλευρές». Δεν είναι ίσες αποστάσεις που τηρεί η λεγόμενη Διεθνής Κοινότητα. Θα έπρεπε να γίνει κατανοητό, ύστερα από τόσα χρόνια, ότι η τακτική που επιλέγεται είναι η συγκάλυψη της κατοχικής Τουρκίας. Ακόμη και εκεί, που η ατάραχη και ενίοτε σε βαθύ ύπνο Λευκωσία, θεωρεί πως τηρούνται ίσες αποστάσεις, η πραγματικότητα είναι ότι λειτουργούν εναντίον μας και υπέρ της Τουρκίας.