Τι μας ξημερώνει στα ελληνοτουρκικά μετά τις εκλογές

Κάθε προγνωστικό για τις μετεκλογικές εξελίξεις στην Τουρκία είναι ακροσφαλές. Ευχάριστες εκδοχές δεν υφίστανται. Μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, το αείποτε καίριο ειδικό γεωπολιτικό βάρος της Τουρκίας πολλαπλασιάστηκε, παρέχοντας στον Ερντογάν τις ανάλογες ευκαιρίες εκμετάλλευσης στρατηγικών διόδων. Η διαύγαση των προθέσεων των “συμμάχων” μας, όμως, δεν αποτελεί ιδιαίτερα δυσχερή πρόκληση.

Λυδία λίθος της στρατηγικής τους είναι η απομάκρυνση του Ερντογάν με δημοκρατικές διαδικασίες, έτσι ώστε η άνοδος του άχρωμου και άοσμου παλαιοκεμαλιστή Κιλιτσντάρογλου να επιτρέψει εκ νέου τη στρατηγική πρόσδεση της Τουρκίας στο πολιτικοστρατιωτικό δίκτυο της Δύσης και να αναζωπυρωθεί ο εισέτι σφαλερός ευρωτουρκικός διάλογος, αρχικά για ζητήματα όπως η οικονομική αλληλεξάρτηση και η ισχύς των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όμως επέκεινα για την εφιαλτική προοπτική package deal των ελληνοτουρκικών με κέντρο βαρύτητας τη νέο-Ανανική διευθέτηση του Κυπριακού.

Τότε θα προσγειωθεί στην Αθήνα ο Τόνι Μπλίνκεν, φιλομειδής και στωμύλος, για να συγχαρεί τις πολιτικές ηγεσίες Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου για το «γενναίο όραμά τους» να «θάψουν τα μίση του παρελθόντος» και ούτω καθεξής. Φυσικά, όπως συμβαίνει συνήθως με τους αμβλύνοες neocons των δεξαμενών σκέψης της Ουάσιγκτον, πλανώνται πλάνην οικτράν. Η στρατηγική αμφιρρέπεια που υιοθέτησε ο Ερντογάν δεν είναι ούτε δυνατόν, ούτε συμφέρον, να εγκαταλειφθεί για χάρη μιας επιστροφής στη “χρυσή εποχή” του ατλαντιστικού στρατοκρατικού κεμαλισμού.

Ό,τι και να γίνει οι αμπώτιδες δεν πρόκειται να σταματήσουν. Το σενάριο “φυγής προς τα εμπρός” με πρόκληση ελληνοτουρκικού επεισοδίου αποτελεί ασφαλώς πραγματοκρατικό ενδεχόμενο. Αντικειμενικά όμως, μας συμφέρει να παραμείνει στην εξουσία ο Ερντογάν, ιδανικά με αμφισβητούμενη νίκη λόγω βίας και νοθείας, με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Τόσο οι κεμαλιστές όσο και οι ερντογανικοί ισλαμιστές αποτελούν κίνδυνο για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνισμού.

Οι ισλαμιστές, όμως, αρδεύουν ισχύ από την οργανική ύλη της τουρκικής λαϊκής ιδιοσυστασίας. Οι κεμαλιστές, αντίθετα, συνιστούν φορείς μιας ολοκληρωτικής ιδεολογίας, η οποία υπήρξε πρότυπο για πλείστους τυράννους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Αδόλφο Χίτλερ. Η εξόντωση Ελλήνων, Αρμενίων και Κούρδων ως καθημερινό εργαλείο πολιτικής και η συντριβή και εκρίζωση των τουρκικών λαϊκών παραδόσεων στο όνομα ενός αστάθμητου και χιμαιρικού “εξευρωπαϊσμού” ήταν φυσικό ότι θα οδηγούσε στον αιματοβαμμένο τουρκικό 20ό αιώνα.

Η μορφή των διαβουλεύσεων

Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε και επιθυμούμε είναι η επανέναρξη ανούσιων διαβουλεύσεων που θα νομιμοποιήσουν έτι περαιτέρω αλγεινά τετελεσμένα, θα συντηρήσουν νοσηρά ιδεολογήματα σχεδιασμένα στις όχθες του Ποτόμακ και θα προσφέρουν άλλη μία ευκαιρία για το πατροπαράδοτο τουρκικό πλιάτσικο.

Ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε οι εκλογές σε Ελλάδα και Τουρκία να συμπέσουν. Δυστυχώς, η αλκή και η εμβρίθεια της συγκαιριανής ελλαδικής πολιτικής τάξης δεν εντυπωσιάζουν. Επισημαίνεται συχνά το ενδεχόμενο “Πρεσπών του Αιγαίου”, όμως ο κίνδυνος είναι δηλονότι σπουδαιότερος, καθώς μία λύση-πακέτο θα συνιστούσε ταφόπετρα για την αυθυποστασία του Ελληνισμού, περιορίζοντάς μας γεωστρατηγικά και πολιτισμικά σε παραπληρωματική απόφυση, σε ανθυποσύστημα ενός υποσυστήματος ελέγχου του Ευρωμεσογειακού χώρου.

Πως λάμνει ο Ελληνισμός; Η Ανατολική Μεσόγειος, από το Στενό του Υδρούντα έως την Καρπασία, αποτελεί το ζωτικό μας χώρο. Αναπνέουμε από αυτήν τη θάλασσα. Μια εθνικά υπεύθυνη ηγεσία, με συνείδηση του ρόλου και της ιστορικής αποστολής μας, απαγορεύεται να παραδώσει έστω και ένα πολλοστημόριο των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε αυτό το τεκτονικό γεωστρατηγικό σταυροδρόμι.

Η προσκόλληση σε ξεπερασμένα πολιτικά και πνευματικά εργαλεία και η έλλειψη σθένους χαρακτηρίζει, δυστυχώς, τα ηγετικά επιτελεία των τριών μεγαλύτερων κομμάτων. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν οικεία βουλήσει μετατραπεί σε κάτοπτρα του λίμπεραλ καλειδοσκοπίου του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος, ακριβώς τώρα που το λίμπεραλ κοσμοσύστημα κλονίζεται συθέμελα. Θετικές εκπλήξεις είναι δυσχερές να εντοπιστούν, παρά τον πατριωτισμό που χαρακτηρίζει κάποια στελέχη των τριών κομμάτων.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση

Η ΝΔ άγγιξε την αυτοδυναμία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε μία αδιαμφισβήτητη νίκη, τούτο όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι περιστοιχίζεται από ορισμένους ενδοτικούς συμβούλους, οι οποίοι αδυνατούν (;) να εννοήσουν ότι μέλλον δεν υπάρχει κανένα για τον Ελληνισμό όταν οικειοθελώς αναλαμβάνουμε ρόλο κομπάρσου ως απόφυση και ανθυποσύστημα με μοναδικό σκοπό τη φαλκίδευση των Ευρασιατικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Ιστορία τρέχει και κάποιοι έχουν μείνει στα σχήματα και ολισθήματα της δεκαετίας του ’90. Μας τελείωσαν αυτά, τα έχει τερματίσει η ίδια η ρέουσα πραγματικότητα του πολυκεντρικού, πλέον, κόσμου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταβαραθρώθηκε. Απέτυχε να συνειδητοποιήσει ότι δεν υφίσταται τίποτα προοδευτικό, δημοκρατικό και απελευθερωτικό στη βίαιη επιβολή της άνωθεν εισαγωγής νέων πληθυσμών στην ελληνική κοινωνία με στόχο τη διάσπαση του κοινωνικού ιστού και την άλωση των εργασιακών δικαιωμάτων, στην εξοντωτική υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, στην εμμονική προσκόλληση σε ελληνοκτόνες πολιτικές και στην καταφρόνηση του λαϊκού πολιτισμού. Και φυσικά, η Μακεδονία τιμωρεί.

Το διψήφιο ποσοστό του ΠΑΣΟΚ γέννησε ελπίδες στα ηγετικά στελέχη του, αλλά τα διαπορήματα αιωρούνται. Χρειάζεται περισσότερος πατριωτισμός και λιγότερος δικαιωματισμός. Η έμφοβη δήλωση Ανδρουλάκη, την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής εκστρατείας, ότι για την Εύα Καϊλή θα κάνει τη δουλειά της η βελγική δικαιοσύνη, σίγουρα δεν ακτινοβολεί αρχηγική πυγμή. Όσο δύσκολες (για να το θέσουμε με ευπρέπεια) κι αν είναι οι σχέσεις Ανδρουλάκη-Καϊλή, μπορεί κάποιος να φανταστεί πως θα είχε αντιδράσει ο Ανδρέας Παπανδρέου σε ανάλογη περίπτωση προσβολής της Ελλάδας;

Πλέον γνωρίζουμε ότι το περίφημο “Κατάργκεϊτ” ενορχηστρώθηκε από συγκεκριμένο αγλαό κέντρο, το οποίο εκμεταλλεύθηκε τον οιηματία και βελεσσιχαρή ανακριτή Κλεζ. Η ολιγωρία των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων στο “Κατάργκεϊτ” (σε αντίθεση με τις ιταλικές…) διευκόλυνε τον παλιάτσο Έντι Ράμα προχωρήσει στην ιταμή σύλληψη του Φρέντη Μπελέρη, όταν είδε ότι χαμηλόβαθμοι Βέλγοι αστυνομικοί μπορούν να φυλακίζουν και να χτυπούν Έλληνες πολιτικούς χωρίς καμία αντίδραση ή συνέπεια. Δώσε θάρρος στο χωριάτη…