Αντισημιτισμός στην Ελλάδα – Μια ανταπάντηση στον Βίκτωρ Ελιέζερ

Προειδοποιώ ότι το κείμενο αυτό τελειώνει με Λόρενς Ολίβιε. Το παρόν άρθρο είναι ουσιαστικά μια απάντηση/απολογία/κριτική στο άρθρο του δημοσιογράφου κ. Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ. Ο κ. Ελιέζερ καθώς φαίνεται ενοχλήθηκε από προηγούμενη δημοσίευσή μου σχετικά με την αντίδραση εβραϊκών οργανώσεων στους πρόσφατους βανδαλισμούς σε εβραϊκά μνημεία στην Ελλάδα.

Θεωρεί ότι “εξαπέλυσα επίθεση” τόσο εναντίον του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος όσο και του Παγκοσμίου Εβραϊκού Συνεδρίου. Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλα κράτη στην Ανατολική Μεσόγειο, λειτουργούν κάποιες βασικές αρχές που εμπεριέχουν το δικαίωμα της κριτικής/άποψης. Αυτό απέχει από την “εξαπόλυση επίθεσης”.

Πρώτον: Επί της αρχής ο κ. Ελιέζερ παίρνει θέση και αναφέρει ότι είναι “απέναντι σε όσους ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι αντισημιτική χώρα“.

Δεύτερον: Ο κ. Ελιέζερ αναφέρει ότι έγραψα ότι “Οι βανδαλισμοί εβραϊκών νεκροταφείων στην Ελλάδα και η παρουσία της Χρυσής Αυγής στο ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν είναι παρά ‘πεζοδρομιακές γραφικότητες'”. Πουθενά στο κείμενό μου δεν κατέταξα τη Χρυσή Αυγή σε πεζοδρομιακή γραφικότητα. Υποστήριξα ότι γίνεται διαχείριση της παρουσίας της, ώστε να την “κουμπώσουν” στα πρόσφατα περιστατικά βανδαλισμού. Είναι ένα συνειρμικά αυθαίρετο άλμα εκ μέρους του κ. Ελιέζερ. Επαναλαμβάνω ότι η εκλογική επιρροή της Χρυσής Αυγής δεν οφείλεται στον δεδομένο αντισημιτισμό της, αλλά σε άλλες αιτίες, που συνδέονται με την οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό. Διαφορετικά θα είχε παρόμοια με τα σημερινά ποσοστά και πριν τα Μνημόνια. Τότε, όμως, είχε ποσοστό μηδέν κάτι.

Τρίτον: “Ο συγγραφέας του κειμένου επιχειρεί να υποβαθμίσει και να απενοχοποιήσει τους βανδαλισμούς […] Ενοχλήθηκε ο κ. Γεωργίου από τον συμβολισμό στη διατύπωση της ανακοίνωσης του ΚΙΣΕ […] Δεν ηχεί όμορφα μια τέτοια διατύπωση στα αυτιά ανθρώπων που υποτιμούν τη σημασία των βανδαλισμών για να αποδείξουν ότι στην Ελλάδα, τάχα, δεν υπάρχει αντισημιτισμός”.

Υπάρχει μια παρανόηση καθότι αυτό που συνέβη δεν ήταν υποβάθμιση των βανδαλισμών, αλλά υπερεκτίμηση/κεφαλαιοποίησή τους (γίνεται έρανος) και σύνδεσής τους με έξαρση του φαινομένου. Με ενοχλούν οι συμβολισμοί που στερούνται πραγματολογικής υπόστασης. Αν μετουσιωνόταν αυτομάτως η βεβήλωση εκατοντάδων μνημείων σε αποφασιστικής σημασίας πολιτική πράξη σήμερα δεν θα υπήρχαν κράτη!

Πουθενά στο άρθρο μου δεν αρνούμαι την ύπαρξη αντισημιτισμού στην Ελλάδα. Αντισημιτισμός όμως υπάρχει παντού όπως υπάρχουν και άλλα πολλά αντί. Το “προνόμιο” της μοναδικότητας του θύτη που μαρκετάρουν οι εκστρατείες κάποιων εβραϊκών κοινοτήτων αλλοιώνουν το μήνυμα της συμβίωσης, δημιουργώντας έτσι μια εβραιοκεντρική αίσθηση που διαιρεί τον κόσμο σε Εβραίους και Άλλους.

Συνεργοί των Ναζί

Τέταρτον: “Δηλαδή θα πρέπει να υπάρξουν θύματα για να κατανοήσουν κάποιοι τους κινδύνους που εγκυμονούν από τους ‘καλλιτέχνες’ των ‘πεζοδρομιακών γραφικοτήτων'”. Φυσικά και δεν πρέπει να υπάρξουν θύματα. Ωστόσο, χρησιμοποιείτε βαριοπούλα για να σκοτώσετε μύγα. Στην Ελλάδα έχει ξεσηκωθεί όλη η κοινωνία, όπως και με την δολοφονία Φύσσα, για να μην υπάρχουν θύματα από νεοναζί. Στο Ισραήλ, που υπερασπίζεται ο κ. Ελιέζερ, μετατρέπουν τις δολοφονίες ακόμα και παιδιών σε ηρωικό πατριωτικό αφήγημα χρόνια τώρα.

Πέμπτον: Ο κ. Ελιέζερ μίλησε για “τη θλιβερή στάση τοπικών αρχών και παραγόντων που συνεργάστηκαν, ή στην καλύτερη περίπτωση παρέμειναν θεατές της εξόντωσης των Εβραίων της Θεσσαλονίκης“. Πράγματι σε όλες τις υποταγμένες χώρες συνεργάστηκαν τοπικές αρχές με τους Ναζί. Αλλά για να είναι ολοκληρωμένη η αποτύπωση της ιστορικής αλήθειας -ειδάλλως παραπέμπει σε διαφήμιση προϊόντος χαμηλού μπάτζετ- πολλοί Εβραίοι επίσης συνεργάστηκαν με τους Ναζί.

Τα πολωνικά εβραϊκά συμβούλια με τη διαβόητη εβραϊκή αστυνομία “Judenrat” συνέταξαν με καταπληκτική ευλάβεια τις λίστες των δύσμοιρων Εβραίων που θα έπαιρναν τον δρόμο των κρεματορίων. Επίσης, τη ναζιστική Γερμανία υπηρέτησαν χιλιάδες Εβραίοι από διάφορα πόστα. Κοινώς η δυσοσμία του συνεργάτη διαχύθηκε παντού ακόμα και μέσα στις ίδιες τις εβραϊκές κοινότητες.

Αντίθετα, στην Ελλάδα λειτούργησε ένα δίκτυο διάσωσης των Εβραίων από τον ΕΛΑΣ, αλλά και από απλούς ανθρώπους που έθεσαν σε κίνδυνο τις οικογένειές τους. Έτσι οι κοινότητες της Αθήνας, του Βόλου, της Χαλκίδας, της Λάρισας και των Τρικάλων κατέγραψαν -σχετικά πάντα- “μικρές απώλειες στο Ολοκαύτωμα“.

Επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος

Έκτον: “Και βεβαίως, στο πλαίσιο μιας τέτοιου είδους επίθεσης, το κράτος του Ισραήλ δεν θα μπορούσε να μείνει στο περιθώριο! […] Άψογος συνδυασμός του κλασικού στερεοτύπου του ‘φιλάργυρου Εβραίου’, δηλαδή του παραδοσιακού αντισημιτισμού, με ‘τα εγκλήματα του Εβραϊκού κράτους’».

Eδώ είναι το πιο αδύναμο μέρος της επιχειρηματολογίας του κ. Ελιέζερ. Με κατηγορεί ουσιαστικά για έκφραση παραδοσιακού αντισημιτισμού. Αγαπητέ συνάδελφε είναι μια αποτυχημένη ανίχνευση προθέσεων λες και σκηνοθέτησα το “Jud Süß” του 1940. Απλά ανέφερα δύο πραγματικά παραδείγματα συλλογής χρημάτων εκ μέρους της εβραϊκής κοινότητας.

Στο δε τελευταίο ο φορέας ζητάει έως και 1.000 ευρώ δωρεές(!) για να αντιμετωπιστεί το βάψιμο κοιμητηρίων στην Ελλάδα! Είναι θεμιτό να συγκεντρώνονται χρήματα, αλλά όχι εις βάρος της φήμης ενός κράτους που, όπως λέει και ο κ. Ελιέζερ, δεν είναι αντισημιτικό. Μπορούν οι αναγνώστες να δουν την ανακοίνωση του Παγκόσμιου Συμβουλίου.

Αλήθεια γιατί τόσα χρήματα για μια εβραϊκή κοινότητα που χαίρει προστασίας και σεβασμού από το κράτος που ανθεί; Εάν επιθυμεί πραγματικά να βοηθήσει το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο και όχι απλά να μαρκετάρει θόρυβο περι ανόδου του αντισημιτισμού, μπορεί να βοηθήσει πραγματικά τα θύματα του Ολοκαυτώματος.

Στις ΗΠΑ, όπου βρίσκονται τα κεντρικά του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου, το 1/3 των περίπου 100.000 επιζησάντων Εβραίων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η εξαθλίωση αυτών των ανθρώπων είναι ο πραγματικός αντισημιτισμός και ο πλέον επικίνδυνος. Στο δε Ισραήλ, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Jerusalem Post από τους 200.000 ηλικιωμένους επιζώντες του Ολοκαυτώματος, περίπου το 1/4 ζει σε συνθήκες φτώχειας. Αυτό το κράτος υπερασπίζεται με τόσο πάθος ο κ. Ελιέζερ. To κράτος που σέρνει ανήλικους Παλαιστίνιους στους δρόμους; Που αφήνει τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος να πεινάνε; Που διώκει με νομοθεσίες τις οργανώσεις βετεράνων του ισραηλινού στρατού που αντιδρούν στο καθεστώς των Κατεχόμενων;

Ο κύριος Ελιέζερ βαπτίζει την κριτική αντισημιτισμό. Εξαιρετικά αντιδημοκρατική και επικίνδυνη στάση που εξ αντιδιαστολής ρίχνει νερό στον μύλο του αντισημιτισμού.

Το δικαίωμα του εβραϊκού κράτους να υπάρχει και να ευημερεί -όπως κάθε κράτος- ουσιαστικά παραβιάζεται από την ίδια την πολιτική του, από το γεγονός ότι η ένοπλη βία έχει καταστεί εξαρτημένο αντανακλαστικό, ότι στην όποια βία των Παλαιστινίων αντιδρά με ασύμμετρα αντίποινα. Ίσως να δούνε ή να ξαναδούν την ταινία τα “Παιδιά από τη Βραζιλία” και να παίξουν στο replay τον τελευταίο διάλογο της ταινίας. Ήταν τα λόγια της νοσοκόμας προς τον κυνηγό Ναζί (Λώρενς Ολίβιε): “Κύριε Λίμπερμαν αν μπορέσατε να ξεφύγετε από το Μπούχενβαλντ και από τις σφαίρες τότε μερικά τσιγάρα δεν θα σας βλάψουν“.