Ο Αστερίξ, η “πέτρα του λαδιού”, η Μέση Ανατολή και η Ελλάδα

Σε μία από της περιπέτειές του ο Γαλάτης Αστερίξ, στο διάσημο κόμικς των Coscinny και Uderzo, πηγαίνει στη Μέση Ανατολή για να βρει την “πέτρα του λαδιού” που χρειάζεται ο Δρυίδης Getafix, ώστε να φτιάξει το μαγικό ζωμό που δίνει για λίγο χρόνο υπεράνθρωπη δύναμη σε όποιον τον πιει. Μαζί του και ο Οβελίξ, έτοιμος να βοηθήσει ή να ανατρέψει κάθε προσπάθεια του εφευρετικού φίλου του.

Στη διάρκεια του ταξιδιού τους στην έρημο βρίσκονται αντιμέτωποι με διάφορους λαούς που πολεμούν ο ένας τον άλλον. Γλυτώνουν από όλους και φέρνουν πίσω την “πέτρα του λαδιού”, δηλαδή το πετρέλαιο, για να φτιαχτεί το μαγικό ελιξίριο. Η περιοχή που διέσχισε ο Αστερίξ τα τελευταία 5000 χρόνια βρίσκεται σε συνεχή συγκρουσιακή κατάσταση: πολιτική, πολιτιστική, θρησκευτική. Έναν συνεχή πόλεμο, εισβολές και καταστροφές, απάνθρωπες σφαγές και δηώσεις.

Μετά τους Έλληνες του Αλέξανδρου εμφανίστηκαν οι Ρωμαίοι, ακολούθησαν οι Πάρθοι, οι Βυζαντινοί, οι Άραβες, οι Σταυροφόροι, οι Μογγόλοι, οι Τούρκοι, οι Ευρωπαίοι και τελευταίοι οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι. Οι Ευρωπαίοι, πριν αποσυρθούν, έστειλαν τους εναπομείναντες Εβραίους από το Ολοκαύτωμα να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη και εκεί να προκύψει ένας νέος πόλος συνεχών πολέμων.

Η “πέτρα του λαδιού” που αναζητούσε ο Αστερίξ υπήρξε ένα μέσο φωτισμού, ή κατασκευής του υγρού πυρός, ή ένα μυθικό ελιξίριο, μέχρις ότου η βιομηχανική επανάσταση την έκαναν απαραίτητη για να λειτουργήσουν οι θαυματουργές μηχανές των δυτικών. Και ω του θαύματος βρέθηκε στη νέα γη της Αμερικής και εκεί άρχισε η ευρεία χρήση της. Η “πέτρα του λαδιού” άρχισε να αποκτά ζωτικά χαρακτηριστικά, τα οποία κατέληγαν σε νέα πηγή οικονομικής απογείωσης.

Οι αλχημείες των δυτικών

Μετά τον παρανοϊκό και αυτοκτονικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο επήλθε η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από την οποία δημιουργήθηκαν διάφορα κρατικά μορφώματα, τα οποία οι δυτικοί φαντάστηκαν ότι μπορούσαν να βαπτίσουν εθνικά κράτη. Προσδοκούσαν να καταργήσουν την ιστορία της περιοχής, κόβοντας κομμάτια από εδώ, συνενώνοντας από εκεί, κάνοντας αλχημείες σε μια περιοχή, η οποία αποτελείτο από φυλές, σέκτες, και διάφορους μη αραβικούς πληθυσμούς.

Η “πέτρα του λαδιού” που βρέθηκε να πλημμυρίζει την περιοχή έκανε Βεδουίνους εκατομμυριούχους και βασιλείς βοσκούς. Με τα χρήματα που έπαιρναν από το πετρέλαιο, όσοι το είχαν άφθονο, έχτιζαν πόλεις μαγικές. Οι δυτικοί βέβαια τους πουλούσαν όπλα για να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο με πιο αποτελεσματικό τρόπο. Από φυλές ποιμένες και νομάδες οι δυτικοί θέλησαν να κατασκευάσουν πολίτες, πολιτική και δημοκρατίες!

Ο Χένρυ Φορντ είχε πει «η ιστορία είναι μπούρδες», ο Γουίλιαμ Φόκνερ αντίθετα είπε: «Το παρελθόν δεν είναι απόν, μάλιστα είναι πάντα παρόν». Και τα δύο ισχύουν. Για τον τεχνολόγο, επιχειρηματία, εφευρέτη η ιστορία δεν έχει κανένα νόημα, εφόσον στόχος του είναι να την υπερβεί, να αντικαταστήσει το παρελθόν με το μέλλον. Ο Φόκνερ από την άλλη μας αποκαλύπτει μια αλήθεια που έχει την έδρα της στο βιολογικό φαινόμενο της μνήμης, την ανάγκη διάρκειας της συνείδησης της εμπειρίας αλλά και των εννοιών στο χρόνο.

Όταν όμως κάνεις πολιτική, όταν αποκτάς σχέσεις με άλλους λαούς, κουλτούρες, θρησκείες, γλώσσες, έθιμα, αξίες, ως απόστολος του Φορντισμού, με την ευρεία έννοια, πρέπει να μπορείς να ισορροπείς ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο αλήθειες. Οι ΗΠΑ παίρνουν ως αξίωμα τα λόγια του Φορντ. Η αποκαλυπτική δήλωση Τραμπ: «Οι Κούρδοι δεν μας βοήθησαν στη Νορμανδία» αποτελεί την ταφόπλακα του δυτικού πολιτισμού.

Οι ανιστόρητοι Ευρωπαίοι

Το παρελθόν δεν καθορίζει πια την ταυτότητά μας. Ψάχνουμε να αποκτήσουμε κάποια ψήγματα νομιμοποίησής της σε κινήματα και δράσεις. Όπως έγραφε σε επιστολή του ο ιστορικός Norman Stone στους Times την εποχή των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί στερούνται πλέον βασικών ιστορικών γνώσεων, λόγω της ελλιπούς παιδείας τους.

Στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, κυριαρχούσε η σύγκρουση και η μετακίνηση πληθυσμών. Ο Ιμπν Χαλντούν μας παρουσίασε μια κοινωνιολογική ερμηνεία της πτώσης των αυτοκρατοριών από τις φυλές της περιφέρειας που έχουν ισχυρή ασαμπίγια. Η θεωρία της ασαμπίγια, της κοινωνικής συνοχής, περιγράφει πως οι φυλές της περιφέρειας, έχοντας σημαντική συνοχή ως κοινωνίες, καταλύουν τις αυτοκρατορίες, οι οποίες την έχουν χάσει.

Στη σημερινή κατάσταση, ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά πως κάθεται πάνω σε ένα πολύτιμο οικόπεδο. Η Μικρά Ασία είναι σημαντικό έπαθλο και για τους Αμερικανούς και για τους Ευρωπαίους και για τους Ρώσους και τώρα πια και για τους Κινέζους. Δεν έχει καμιά διάθεση να νοικιάζει το οικόπεδο φτηνά. Κάνει τα πάντα για να κάνει πράξη τις ενατενίσεις του Νταβούτογλου για το νεοοθωμανισμό.

Ο εθνικισμός, άλλωστε, στην Τουρκία είναι παράγων αύξησης της κοινωνικής συνοχής. Όσοι έφυγαν από την αγκαλιά του Χαλιφάτου, Σύριοι, Αιγύπτιοι, Ιρακινοί, Παλαιστίνιοι, Άραβες της Χερσονήσου, και άλλοι, μετά τη δημιουργία δικών τους κρατών δεν έδειξαν ικανοί να τηρήσουν τα προσχήματα ευνομούμενου και οργανωμένου κράτους. Και με τη βοήθεια των “Αστερίξ” διαλύθηκαν σε φυλές, σέκτες, και αγεφύρωτα συμφέροντα, για την “πέτρα του λαδιού”.

Η Τουρκία δεν θα φύγει ποτέ

Τώρα, οι Τούρκοι, το μήλο της έριδος μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, χρησιμοποιούν τους ανίκανους πολιτικά Κούρδους για να εγκαθιδρύσουν την πρώτη φάση της νεοοθωμανικής κυριαρχίας πάνω στον αποτυχημένο αραβισμό. Και το κάνουν με κάλυψη της Ρωσίας. Η Συρία, το Ιράκ, η Λιβύη, η Υεμένη, η Σομαλία, το Σουδάν δεν υπάρχουν ως συντεταγμένα κράτη. Είναι μωσαϊκά από φυλές και σέκτες του Ισλάμ και ελαχίστων χριστιανών, όσων επέζησαν από τα πογκρόμ εναντίον τους.

Η Αίγυπτος έχει μια οικονομία που δεν σώζεται και πίσω από όλους ενεδρεύει το πνεύμα του Μπιν Λάντεν και της ρομαντικής αντίληψης για επαναφορά του πρωτόγονου Χαλιφάτου. Εδώ με το Ισλαμικό Κράτος ας ξανασκεφτούμε τη ρήση του Φόκνερ. Τώρα ενεδρεύει το φάντασμα που σηκώθηκε από τον τάφο της ιστορίας να μας θυμίσει πως δεν υπάρχει μόνον το δυτικό “κακό”, ο Χίτλερ και ο Στάλιν, αλλά κι άλλα, που νομίζαμε ανίσχυρα και ξεχασμένα.

Από την ιστορία των Οθωμανών γνωρίζουμε πως η Τουρκία δεν θα φύγει ποτέ από τη Συρία, το βόρειο Ιράκ και την Κύπρο. Αυτή είναι μια καίρια κίνηση να επαναφέρει το δικό της Χαλιφάτο και να εκτοπίσει τους αυτοδιαλυόμενους και αυτοτιμωρούμενους Ευρωπαίους από την περιοχή και την ιστορία. Είναι ξεκάθαρο πως κανείς δεν θα βοηθήσει τον Ελληνισμό, εκτός αν συμβεί ένα νέο Ναβαρίνο είτε για λόγους ουσιωδών οικονομικών συμφερόντων των μεγάλων παικτών, είτε γιατί οι δύο πρωταγωνιστές στην περιοχή, το Ισραήλ και οι Πέρσες, θα θέσουν βέτο στα σχέδια της Τουρκίας με μία σύγκρουση μαζί της.

Βέβαια, υπάρχει και άλλος παίκτης στο αντιτουρκικό στρατόπεδο, η Σαουδική Αραβία, η οποία θεωρεί την Τουρκία ότι απειλεί τη θέση της ως θεματοφύλακα του Ισλάμ. Αυτή, όμως, είναι ανίσχυρη στρατιωτικά, έχοντας παντελώς διαφθαρεί από το χρήμα του πετρελαίου,  αλλά και ηθικά, ιδιαίτερα μετά τον απάνθρωπο πόλεμο κατά των Υεμενιτών. Μόνον η απειλή της ακύρωσης της παραγωγής πετρελαίου μπορεί να εκβιάσει Ευρώπη και Αμερική ώστε να επέμβουν κατά της Τουρκίας.

Η Ελλάδα αυτοκτόνησε

Οι Έλληνες, έχοντας αυτοκτονήσει προ πολλού, ηθικά, πολιτιστικά και οικονομικά, είμαστε ανίκανοι από την εισβολή στην Κύπρο και την κρίση των Ιμίων, να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας. Ούτε ως λαός, ούτε ως πολιτική οντότητα δείχνουμε διάθεση για αντίσταση στην θλιβερή αποποίηση της κληρονομιάς μας, πλην ευχολόγιων και προσευχών. Η φινλανδοποίηση και η μετατροπή μας σε προτεκτοράτο του νεοοθωμανισμού, πλην τυχαίων παρεμβάσεων του Θεού των Ελλήνων, έχει ιστορικά προεξοφληθεί.

Ο Αστερίξ έψαχνε για την “πέτρα του λαδιού”, ώστε να διατηρήσει η φυλή του την ανεξαρτησία της και τον τρόπο ζωής της. Για εμάς τους Έλληνες το πετρέλαιο της ερήμου, μας έκανε ήδη να χάσουμε ανεξαρτησία. Η ιστορία και η φαντασία γίνονται το πιο ειρωνικό δίδυμο για να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα, η οποία πλέον ξεπέρασε τους πίνακες του Νταλί και οδεύει προς της άρνηση και του χρώματος και του σχήματος.

Ακόμα και η πιθανότητα να έχουμε κάποιες ποσότητες υδρογονανθράκων στην υφαλοκρηπίδα μας, θα μας κάνει να υποταχτούμε ακόμα πιο πολύ και ντροπιαστικά στη θέληση του νεοοθωμανικού Αρμαγεδώνα, εφόσον δεν έχουμε το ψυχικό σθένος να υπερασπιστούμε όχι μόνο τα συμφέροντά μας, αλλά και την εθνική μας υπόσταση.