Οι ήττες του Ελληνισμού εκκινούν από την Αθήνα

Πριν από την Επανάσταση του 1821 ο ελληνικός κόσμος δεν καθηγεμονεύεται από τους προύχοντες. Υπόκεινται σε συσχετισμούς, στους οποίους οι κοινωνίες των κοινών, συντεταγμένες ως επί το πλείστον σε δήμους, παίζουν έναν σημαντικό πολιτικό ρόλο. Γι’ αυτό και η σφραγίδα του κοινού είναι κομμένη σε τόσα κομμάτια όσοι είναι οι προύχοντες, οι οποίοι εκλέγονται, ανακαλούνται από τον λαό ή από τους εκπροσώπους του.

Μεταξύ των προυχόντων ισχύει η αρχή της ομοφωνίας. Τι σημαίνει ομοφωνία; Να μην αποκτούν τέτοια εξουσία ώστε να αγνοούν και να αφήνουν στην άκρη τον Δήμο, τη μάζωξη. Ο καθένας, λοιπόν, κατέχει ένα κομμάτι της σφραγίδας, οπότε για να υπάρξει απόφαση στο κοινό έπρεπε να συμφωνήσουν όλοι, να φέρουν το κομμάτι της σφραγίδας ώστε να συμπληρωθεί εντέλει πλήρως το κυκλικό της σχήμα. Στην Επανάσταση διαλύθηκαν όλα αυτά, όπου επικράτησε, γιατί διαλύθηκε η έννοια του κοινού.

Με τη δημιουργία ενός απολυταρχικού προτεκτοράτου επί Όθωνα, ήταν φυσικό η μεν κοινωνία να περιέλθει στο περιθώριο, η δε πολιτεία να μεταλλαχθεί σε φαυλοκρατική κομματοκρατία. Εφεξής το πολιτικό σύστημα καλεί τους ομοίους του στην εξουσία. Στελεχώθηκε από αυτούς που δεν ήθελαν τη μεγάλη πνευματική και αστική τάξη του Ελληνισμού. Ήταν εκείνοι που δεν ήθελαν να δημιουργηθούν εσωτερικά οικονομικές πρωτοβουλίες εκφεύγουσες από τον έλεγχό τους.

Ας διερωτηθούμε γιατί η καθολική ψήφος, που είχε περιεχόμενο αυτοκυβέρνησης πριν, δεν καταργήθηκε στην Ελλάδα, όταν την ίδια περίοδο στην Αγγλία μόλις το 7% είχε δικαίωμα ψήφου. Μήπως βόλευε την κομματοκρατία; Την αποδόμηση του κοινωνικού ιστού για να μην έχει συμπαγή αναφορά απέναντι στην εξουσία; Πώς αυτοί οι άνθρωποι που είναι ξένο σώμα προς την κοινωνική συλλογικότητα θα επεξεργασθούν πολιτικές κοινού συμφέροντος;

Ευθύνη του κράτους

Το κράτος, όπως δομήθηκε, έχει ευθύνη για την καταστροφή του μείζονος Ελληνισμού. Πώς θα ήταν το ελληνικό κράτος εάν θα είχε δημιουργηθεί γύρω από ένα μεγάλο αστικό κέντρο, όπως η Θεσσαλονίκη, η Σμύρνη, η Κωνσταντινούπολη, όπου θα υπήρχαν οι κοινωνικές δυνάμεις που θα επέβαλαν μια ισόρροπη σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής; Θα ήταν τελείως διαφορετικό.

Ποια ήταν εντέλει η άρχουσα τάξη που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα με το κράτος του Όθωνα; Οι κλεφταρματολοί και οι κοτζαμπάσηδες, εκείνοι που απελευθέρωσαν τη χώρα. Αλλά, εάν συγκρίνουμε αυτούς με την άρχουσα τάξη του μείζονος Ελληνισμού, που είναι ανώτερη από κάθε άρχουσα τάξη εκείνης της εποχής σε Δύση και Ανατολή, τότε καταλαβαίνουμε γιατί μιλάμε και ποια είναι η πραγματικότητα της Ελλάδας σήμερα.

Το πολίτευμα που επέβαλαν στην Ελλάδα οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής ήταν στην πρώτη φάση η απολυταρχία και στη δεύτερη η αιρετή μοναρχία, πολιτεύματα ξένα προς τον Ελληνισμό. Τίθεται, όμως, ένα ερώτημα: Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε μια εσωτερική άρχουσα τάξη, η οποία πήρε στα χέρια της τη διακυβέρνηση του νέου ελληνικού κράτους, πώς εξηγείται ότι η ίδια υπονόμευσε τον Ελληνισμό; Τι συνέβη και οι ήττες του οργανώνονταν στην Αθήνα;

Εάν παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της σχέσης μεταξύ ελληνικού κράτους και μείζονος Ελληνισμού, θα διαπιστώσει ότι στην Αθήνα αναπτύσσεται μια πρωτοφανής εχθρότητα εναντίον του. Δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε ότι όποιο κακό προκάλεσε ο εξωτερικός εχθρός συνέβη χάρη στην υπονόμευση του εσωτερικού μετώπου των Ελλήνων. Έτσι εξηγείται η μεγάλη συζήτηση για το εθνικό κέντρο, την Κωνσταντινούπολη ή την Αθήνα.

Φταίει η Αθήνα

Η Μικρασιατική Καταστροφή είναι αρκούντως διδακτική. Το μικρασιατικό εγχείρημα δεν έγινε εφικτό, διότι η Ελλάδα άλλαξε στρατόπεδο και συντάχθηκε με τους αντιπάλους των συμμάχων που το υποστήριξαν. Πέραν αυτού, το εγχείρημα ανατέθηκε σε ανίκανα άτομα και η διαχείρισή του απεδείχθη εγκληματική. Ο ελληνικός στρατός ήταν από κάθε άποψη υπέρτερος του κεμαλικού. Οι διάδοχοι του Βενιζέλου είχαν καταπολεμήσει τη μικρασιατική εκστρατεία, δεν πίστευαν σ’ αυτή, διακήρυσσαν το δόγμα της “μικράς πλην εντίμου Ελλάδας”.

Ο Βενιζέλος διέπραξε πολλά λάθη, ειδικά μετά το 1928. Όμως, το κατεξοχήν λάθος του υπήρξε η επιλογή του υπέρ της αναθεωρητικής, γιατί επέτρεψε στις δυνάμεις του παλαιοκομματισμού να ανασυνταχθούν και να οδηγήσουν στην εθνική καταστροφή. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μιας μακροχρόνιας ανασφάλειας της Ελλάδας.

Αφήνοντας στην Τουρκία ολόκληρη τη Μικρά Ασία θέσαμε τις βάσεις της συνύπαρξής μας με έναν μελλοντικό γίγαντα. Αναλογισθείτε ότι λίγο πριν την επανάσταση του 1821 ο Ελληνισμός αντιπροσώπευε έναν πληθυσμό μεγαλύτερο από εκείνον της Αγγλίας, σχεδόν ίσο (ίσως και λίγο μεγαλύτερο) με τον τουρκικό. Η μη εθνική ολοκλήρωση, η συντριπτική συρρίκνωση του Ελληνισμού έγινε δια χειρός των Αθηνών. Αρκεί να θυμηθούμε το Κυπριακό και πιο πρόσφατα τα Ίμια.