Θα γεννήσει η γενοκτονική πρακτική του Ισραήλ νέο αντισημιτισμό;

Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου. Παρουσιάστηκε και στην Ελλάδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παντού αντιμετωπίστηκε με αποτροπιασμό. Δεν είναι εύκολο να αποφύγει κανείς τον συνειρμό με τα ναζιστικά σχέδια εποικισμού του “ζωτικού χώρου” της Ανατολικής Ευρώπης. Σε προχθεσινή της ανακοίνωση η εταιρεία “έβαλε τα πράγματα στη θέση τους”, λέγοντας ότι επρόκειτο απλώς για ένα «αστείο» και δεν φαντάζονταν ότι θα κυκλοφορούσε εκτός του Ισραήλ και θα γινόταν πιστευτό. Μόνο που έτσι, η καλή εταιρεία έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα!

Προφανώς, δεν θα σκεπτόταν να κάνει τέτοιο “αστείο”, αν δεν ένιωθε πως απευθύνεται σε κοινό που είναι έτοιμο να γελάσει με τέτοια πράγματα. Και σωστά το υπολόγισε. Μια κοινωνία όμως που έχει τέτοια αίσθηση του χιούμορ νοσεί βαθύτατα. Και τι παρακμή, αν θυμηθεί κανείς την υπέροχη παράδοση του πικρού, ευφυέστατου και αυτοσαρκαστικού εβραϊκού χιούμορ! Να προκαλεί γέλιο η σκέψη ότι θα πας να κάνεις τις διακοπές στο εξοχικό σου που θα είναι κτισμένο πάνω σε πτώματα αμάχων, ακόμα και νηπίων!

Η απέχθεια προς τον εχθρό, φυσική σε κάθε πολεμική σύγκρουση, εδώ φαίνεται πως έχει περάσει σε επίπεδο παθολογικού μίσους, που δεν διαφέρει από το μίσος του τρομοκράτη προς τον απανθρωποποιημένο εχθρό, παρά μόνον ως προς το ότι ο τρομοκράτης έχει ξεγράψει και τη δική του ζωή. Και εδώ είναι ένα από τα σημαντικά πλεονεκτήματά του έναντι των πάνοπλων στρατιωτών του Ισραήλ, που καθιστούν ακόμα και την στενά στρατιωτική τους επιτυχία λίαν αμφίβολη, όπως όλο και περισσότεροι στρατιωτικοί παρατηρητές εντός και εκτός Ισραήλ επισημαίνουν.

Η ανταλλαγή αιχμαλώτων έφερε στο φως το γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό των φυλακισμένων Παλαιστινίων είναι ανήλικα παιδιά. Οι αφηγήσεις τους, αλλά και το τρομοκρατημένο βλέμμα τους διέφεραν πολύ από τα αντίστοιχα των απελευθερωμένων Ισραηλινών ομήρων. Τόσο πολύ μάλιστα, ώστε η μηχανή της –απίστευτα πρόχειρης– ισραηλινής προπαγάνδας επιχείρησε να διαδώσει πως η Χαμάς είχε χορηγήσει ψυχοφάρμακα στους ομήρους για να φαίνονται ευχαριστημένοι και άνετοι! Τι να πει κανείς! Μήπως έδωσαν και στους Παλαιστινίους άλλα φάρμακα για να φαίνονται τρομαγμένοι; Αποκαλύφθηκε πλέον και διεξάγεται ήδη σχετική εισαγγελική έρευνα, ότι από την 7η Οκτωβρίου έχουν βρεθεί νεκροί στα κελιά τους έξι φυλακισμένοι Παλαιστίνιοι. Στα σώματά τους υπήρχαν σημάδια βασανισμού…

Εγκλήματα και κατακραυγή

Το τι συμβαίνει στις ισραηλινές φυλακές είναι το δεύτερο μεγάλο έγκλημα. Το τρίτο είναι το διαρκές πογκρόμ που διεξάγουν οι έποικοι με την κάλυψη του στρατού στη Δυτική Όχθη. Πληθαίνουν οι μαρτυρίες πρώην στρατευμένων που καταγγέλλουν την αλόγιστη, απρόκλητη και συστηματική βία, με δηλωμένο σκοπό “να δηλώνουν τη συνεχή παρουσία τους” και να μην αφήνουν σε ησυχία όλο το 24ωρο τους Παλαιστινίους που δεν έχουν ακόμα εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό συλλήψεων αφορά ανήλικα παιδιά και γίνεται τις μικρές νυχτερινές ώρες, με καθημερινές εισβολές στα σπίτια.

Όλα αυτά χωρίς να κυβερνά η Χαμάς την περιοχή και επί πολλά έτη πριν η Χαμάς κάνει ό,τι έκανε την 7η Οκτωβρίου σε εντελώς άλλη περιοχή, Και με την ευκαιρία αξίζει να ερευνηθεί και διεθνώς πόσοι σκοτώθηκαν από τη Χαμάς, πόσοι από φίλια πυρά, αν υπήρξαν βιασμοί κι αν η καταγγελία για αποκεφαλισμούς παιδιών τεκμηριώνεται. Για πρώτη φορά στις ΗΠΑ αρχίζει να αρθρώνεται λόγος επικριτικός κατά της μεγάλης επιρροής που έχουν στον πολιτικό κόσμο εβραϊκές οργανώσεις, όπως η AIPAC, η οποία σύμφωνα με δημοσιογραφική έρευνα που παρουσιάστηκε στην αμερικανική τηλεόραση, κατέχει την 15η θέση μεταξύ των οργανισμών που χρηματοδοτούν τις προεκλογικές καμπάνιες των υποψηφίων! Αρχίζουν να θυμούνται πολλοί Αμερικανοί την θέση του Τζον Κένεντι ότι η οργάνωση αυτή θα πρέπει να τεθεί υπό απαγόρευση, ως πρακτορεύουσα συμφέροντα ξένης δύναμης.

Όσο μαίνεται ο πόλεμος και πολλαπλασιάζονται τα εγκλήματα που διαπράττει ο ισραηλινός στρατός, η παγκόσμια κατακραυγή μεγαλώνει και έχει ήδη φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα. Είναι διαπιστωμένο ότι οι Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι είναι αγαπημένοι στόχοι του ισραηλινού στρατού. Από την αρχή του πολέμου –σε διάστημα μόλις δύο μηνών– φονεύθηκαν 100 δημοσιογράφοι (όλοι Παλαιστίνιοι κατά σύμπτωση!), ενώ στα 20 χρόνια του πολέμου στο Βιετνάμ σκοτώθηκαν 63 και σε ολόκληρη τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν σκοτωθεί μόνον 67, όλων των εθνικοτήτων και σε όλα τα μέτωπα αθροιστικά!

Ηθική ήττα του Ισραήλ

Όμως δεν είναι οι Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι ή το Αλ Τζαζίρα από όπου μαθαίνουμε τα κατορθώματα των εισβολέων. Τα λένε οι ίδιοι. Στο Τικ-Τοκ μπορεί κανείς να δει αισχρά φιλμάκια που ανεβάζουν οι στρατιώτες του Ισραήλ, θεωρώντας τα αστεία και διασκεδαστικά. Έχουμε δει τους πανηγυρισμούς για την ανατίναξη ολόκληρων κτιριακών συγκροτημάτων, μετά αφιερώσεως σε συγγενικά τους πρόσωπα.

Έχουμε δει στρατιώτη να αφοδεύει σε νάιλον σακούλα, την οποία μετά πετάει στους δεμένους και γονατιστούς γυμνούς αιχμαλώτους. Έχουμε θαυμάσει το λεπτό χιούμορ άλλου στρατιώτη που χτυπάει μια πόρτα και προσποιείται πως απορεί που δεν απαντά κανείς· μετά καθώς η κάμερα κάνει zoom out, αποκαλύπτεται πως πρόκειται για μια είσοδο κτιρίου που έχει γκρεμιστεί και είναι σωρός ερειπίων, με τους κατοίκους θαμμένους από κάτω προφανώς, ενώ έχει απομείνει όρθια μόνον η πόρτα. Ακούγονται γέλια.

Οι εκπρόσωποι τύπου του IDF θα μας πουν για «παράπλευρες απώλειες» και για ευθύνη της Χαμάς που τους “αναγκάζει” να χτυπήσουν αμάχους κοκ. Κανένα καταναγκασμό δεν βλέπουμε όμως στις αναρτήσεις τους! Βλέπουμε ασυγκράτητη ηδονή. Και βλέπουμε το γνωστό φρικαλέο χιούμορ του ενόπλου που παίζει με το θύμα του, που απολαμβάνει την προσωρινή ισχύ του και γίνεται μια μικρή απομίμηση θεού που ελέγχει τη μοίρα του κατώτερου άλλου. Βλέπουμε τα αστειάκια που έκαναν οι Ναζί σε βάρος των προγόνων αυτών των νεαρών επίστρατων.

Αυτή είναι μεγάλη ηθική ήττα του Ισραήλ. Σε θέα όλης της ανθρωπότητας, σχεδόν σε απευθείας μετάδοση διαπράττεται γενοκτονία, με χαρά και αγαλλίαση και πανηγυρισμούς. Το κύμα κατακραυγής και αποστροφής που σηκώνεται ακόμα και από χθεσινούς φίλους, θα εκτραπεί άραγε σε φυλετική απέχθεια; Θα έχουμε αναζωογόνηση του αντισημιτισμού, ο οποίος υπήρξε και η αρχική αιτία της σημερινής τραγωδίας; Δεν μπορούμε να το προδικάσουμε. Η απώλεια του μέτρου είναι μεταδοτική.

Ο φόβος του αντισημιτισμού 

Σίγουρα πάντως το Ισραήλ, μετά από αυτό το έγκλημα πολέμου, θα πορευτεί με λιγότερους συμμάχους και συμπαθούντες. Επίσης ο εύκολος στιγματισμός του “αντισημιτισμού” που εκτοξεύει εναντίον της παραμικρής κριτικής τρομοκρατεί πολύ λιγότερους πλέον. Η συνήθης, αυτόματη απάντηση σε κάθε κριτική προς την πολιτική του Ισραήλ είναι πως πρόκειται για “αντισημιτισμό”.

Γίνονται όμως πλέον εμφανή τα όρια αυτού του αυτοματισμού, ακόμα και στην Αμερική. Εξ’ ου και η εσπευσμένη προσπάθεια των μεγάλων σιωνιστικών οργανώσεων εκεί, της American Israeli Public Affairs Committee, και της Antidefamation League να επιτύχουν να ταυτιστεί επισήμως ο Σιωνισμός με τον Ιουδαϊσμό και να κηρυχτεί παράνομη η κριτική του Σιωνισμού, θεωρώντας την ταυτόσημη με τον αντισημιτισμό.

Θα πρέπει κάποτε να αποφασίσουν οι πολιτικές ηγεσίες του, να γίνει το Ισραήλ “κανονική” χώρα, το οποίο μεταξύ άλλων σημαίνει και να αντιμετωπίζουν την κριτική της πολιτικής τους, χωρίς να αποδίδουν ρατσιστική προκατάληψη σε όποιον τολμήσει να την ασκήσει. Για να αποκλειστεί ενδεχόμενη απόπειρα σπίλωσης τέτοιου τύπου, όλα όσα γράφηκαν σε αυτό το κείμενο στηρίχθηκαν αποκλειστικά σε εβραϊκές πηγές, εντός και εκτός Ισραήλ.

Δεν είναι λογικό Εβραίοι να κατηγορηθούν για αντισημιτισμό, παρόλο που και για την περίπτωσή τους, υπάρχει σε χρήση ο επίσης εύκολος χαρακτηρισμός self-hating Jew (αυτομισούμενος Εβραίος). Διότι υπάρχουν στον παγκόσμιο Εβραϊσμό εξαιρετικοί άνθρωποι, θρησκευόμενοι και μη, που υψώνουν ανάστημα απέναντι στο έγκλημα και φωνάζουν «not in my name» (όχι στο όνομά μου).

Υπάρχουν και ακούγονται κι αυτοί ενσαρκώνουν σήμερα την ηθική συνείδηση ενός πανάρχαιου, μαρτυρικού λαού, ο οποίος αναγνωρίζει τον εαυτό του στην αποστολή να είναι «το φως εν μέσω των εθνών» και όχι η φωτιά που καίει τους “ξένους”. Αυτοί είναι και η μόνη ελπίδα να μην κατρακυλήσουμε πάλι στον αντισημιτισμό. Όχι σε αυτό που το Ισραήλ ψευδώς καταγγέλλει ως “αντισημιτισμό”, αλλά στο αληθινό μίσος για τους Εβραίους, για το οποίο, πλέον και για πρώτη φορά στην ιστορία, θα φέρουν ευθύνη και οι ίδιοι.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουν και οι εντός του Ισραήλ δυνάμεις της ανθρωπιάς και της ελευθερίας, ότι από τους ίδιους κυρίως εξαρτάται η υπερνίκηση του αντισημιτισμού. Μόνον αυτοί μπορούν να σώσουν και το Ισραήλ και την ανθρωπότητα από την υποτροπή της φονικής πανώλης που κόστισε εκατομμύρια θύματα και σπίλωσε ανεπανόρθωτα τον δυτικό πολιτισμό και την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας όλης. Το “ποτέ ξανά” ισχύει για όλους και παντού ή δεν ισχύει καθόλου, αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να ξαναφέρουμε την κόλαση επί της γης. Όπως δείχνει η ιστορία, δεν είναι δύσκολο να το ξανακάνουμε, όλοι μας, ακόμα –αν όχι κυρίως– και αν είμαστε τα χθεσινά θύματα.