Αλικανιώτης και Τσιαμούρας: Δυο νέοι ήρωες στα χνάρια των προγόνων τους

Το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη αποτελεί μια εθνική τραγωδία, για την οποία υπάρχουν πολλές ευθύνες. Όμως αξίζει να σταθούμε σε δύο νέους που κατάφεραν να σώσουν  συνανθρώπους τους από τον θάνατο, απεγκλωβίζοντας συνεπιβάτες τους από τον συρμό του θανάτου. Δύο νέους που στάθηκαν αντάξιοι των προγόνων τους. Είναι ο Ανδρέας Αλικανιώτης και ο Άγγελος Τσιαμούρας.

«Αν και ο ουρανός γέμισε σήμερα από αγγέλους, είμαστε τυχεροί που έχουμε ανάμεσά μας έναν επίγειο άγγελο, τον 20χρονο φοιτητή Ανδρέα Αλικανιώτη, ο οποίος βγήκε σχεδόν αλώβητος από το 2ο βαγόνι. Είναι ένας ήρωας γιατί με κίνδυνο της ζωής του, με την τεράστια φωτιά δίπλα του, δεν εγκατέλειψε το βαγόνι, αλλά κατάφερε και έσπασε μόνος του το τζάμι και έσωσε τουλάχιστον δέκα ακόμη παιδιά, αγόρια και κορίτσια», έγραψε στα social media η γιατρός του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, Ειρήνη Τζιαστούδη.

Ο Ανδρέας Αλικανιώτης, ένας 20χρονος φοιτητής, που επέβαινε στο δεύτερο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας, μετά τη σύγκρουση των τρένων -κι ενώ είχε ξεσπάσει η πυρκαγιά- δεν άφησε πίσω του στη μανία της φωτιάς τους συνεπιβάτες του. Τις δραματικές στιγμές που βίωσε λίγο μετά τη φονική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη περιέγραψε ο νεαρός Άγγελος, ο οποίος κατάφερε μαζί με ακόμα έναν φοιτητή και την ΕΜΑΚ να σώσει 16 άτομα.

«Μαζί με ακόμα ένα παιδί, τον Γιώργο, που ήταν πραγματικός ήρωας, πήγαμε στο πιο δύσκολο βαγόνι, το βαγόνι 3. Μπορέσαμε και σώσαμε από το βαγόνι 3 τουλάχιστον πέντε άτομα που ήταν σε πολύ σοβαρή κατάσταση, με τη βοήθεια της ΕΜΑΚ. Ήταν σαν μια πύρινη κόλαση. Πάνω στην αδρεναλίνη μου μπόρεσα και τα κατάφερα. Έπρεπε όσο πιο γρήγορα να βγάλουμε τους ανθρώπους από το βαγόνι 3, αλλά χωρίς ψαλίδια και μηχανισμούς που είχαν οι άνδρες της ΕΜΑΚ παίζαμε με τον χρόνο», είπε ο Άγγελος Τσιαμούρας.

«Το πιο συγκλονιστικό ήταν μια γιαγιά η οποία φώναζε για το έξι μηνών εγγονάκι της. Έσπευσα αμέσως να το βρω, αλλά δεν μπορούσα να το βρω και εκεί χάθηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου. Τουλάχιστον έμαθα από τη μαμά του, εδώ στο νοσοκομείο, γιατί νοσηλεύεται μέσα, πως είναι καλά το παιδάκι και βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη» ανέφερε.

Η θυσία δυο αναπήρων πολέμου

Οι Έλληνες, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας του έδειξαν στιγμές ηρωισμού και αυτοθυσίας, ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές, όπως την γερμανική κατοχή, που στην χώρα μας, δεν ήταν απλώς σκληρή, αλλά δολοφονική. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους Ιταλοί και Βούλγαροι διέπραξαν τρομακτικά εγκλήματα πολέμου εις βάρος των Ελλήνων, στους οποίους εμφανίζονταν –κατά τα άλλα– σαν “φίλοι” που επιτέθηκαν στην Ελλάδα για να “εκδιώξουν τους Άγγλους και το φιλοβρετανικό καθεστώς”.

Οι Έλληνες δεν δείλιασαν πάντως και εξ’ αρχής αντιστάθηκαν στους κατακτητές όσο μπορούσαν, όσοι μπορούσαν, παθητικά ή δυναμικά, αλλά πάντα με ηρωισμό και αυταπάρνηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ελληνικής αυτοθυσίας αποτελεί το παρακάτω που έχει καταγραφεί σε επίσημη έκθεση με ημερομηνία 28 Οκτωβρίου 1943.

«Τον Σεπτέμβριον του 1941 εις την περιφέρειαν Μεγάρων Αττικής εξηφανίσθησαν δύο Γερμανοί αξιωματικοί. Συνεπεία τούτου οι Γερμανικαί Αρχαί συνέλαβον και ενέκλεισαν εις τας φυλακάς 100 Μεγαρείς, τους οποίους και θα εξετέλουν εάν δεν ανευρίσκοντο οι δράσται.

»Δύο ανάπηροι του παρόντος Ελληνοιταλικού Πολέμου, τραυματισθέντες εν Αλβανία, παρουσιασθήσαν εις τας Γερμανικάς Αρχάς και εδήλωσαν ότι ούτοι ετύγχανον οι φονείς των Γερμανών αξιωματικών. Επί τη δηλώσει των ταύτη ετυφεκίσθησαν πάραυτα. Μετ’ ολίγας ημέρας ανευρέθησαν τα πτώματα των Γερμανών αξιωματικών. Εκ της εξετάσεως δε απεδείχθη ότι οι προσφερθέντες τραυματίαι, οι θυσιασθέντες διά να σώσουν την ζωήν 100 ανθρώπων, ετύγχανον αθώοι»! Στα χνάρια αυτών και άλλων αμέτρητων Ελλήνων ηρώων, βάδισαν οι Αλικανιώτης και Τσιαμούρας.