Δεν χτύπησε το 122 – “Πως έχασα τον πατέρα μου”

Η ανθρώπινη τραγωδία μεταμφιέζεται εύκολα σε άχρωμα νούμερα, γίνεται ακίνδυνα απρόσωπη και συναισθηματικά ουδέτερη, ακόμα και για άτομα που έχουν ενσυναίσθηση και διαθέτουν συμπόνοια και νοιάζονται για τους άλλους. Αναπτύσσεται άθελά τους μια ανοχή που άραγε απαιτεί όλο και μεγαλύτερη “δόση” δυστυχίας; Όχι, ακόμα και η μεγαλύτερη δόση, κάποια στιγμή αφήνει τα συναισθήματα ασάλευτα στο συρτάρι, εκτός κι αν θιγεί “κάποιος δικός μας άνθρωπος”. Οι μαζεμένες τραγωδίες μας κάνουν τελικά αναίσθητους και απάνθρωπους, χωρίς να το θέλει κανείς μας.

Η μόνη λύση, για όσους θέλουν να μην εθιστούν στο χαμό και στην απελπισία και θέλουν να εμποδίσουν την αριθμοποίηση που εξουδετερώνει πλήρως την ταύτιση, την αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή, είναι η εμφάνιση προσώπου στο αποπροσωποποιημένο δράμα. Στην εποχή μας, του άκρατου δικαιωματισμού περί ατόμων και του λεγόμενου φιλελευθερισμού, ας εκμεταλλευτούμε αυτό το μικρό παράθυρο, που δεν μπορεί κανείς να το κλείσει και σε αυτό ας δείξουμε πρόσωπα με ονοματεπώνυμο.

Μια μάνα από το χωριό Αρμένιο, 30 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Λάρισας και 5 χλμ. από το Κιλελέρ, περιγράφει κομπιάζοντας πώς έχασε τον 65χρονο πατέρα της στις πλημμύρες, τον άνθρωπο που σημειωτέον ουσιαστικά έσωσε εκείνην, τα παιδιά της και την σύζυγό του. Την ενημέρωσε για το κακό που ερχόταν, αλλά ο ίδιος δυστυχώς ήταν καρδιοπαθής και η καρδιά του δεν άντεξε στην υπεράνθρωπη προσπάθεια να προστατεύσει την τραυματία σύζυγό του. Οι πυροσβέστες τον βρήκαν νεκρό. Η γυναίκα που μιλάει για το χωριό και τον πατέρα της, είναι νοσοκόμα στο “Ιασώ” Θεσσαλίας και την ώρα που άρχισε να πλημμυρίζει η περιοχή, δούλευε κανονικά στο νοσοκομείο.

Από το χωριό της είχαν περάσει ήδη ένας-δύο χείμαρροι, αλλά η κατάσταση δεν ήταν ακόμα επικίνδυνη. Ο τρίτος χείμαρρος (για τον οποίο δεν στάλθηκε ενημέρωση από το 112, ούτε εξάλλου είχε διαταχθεί εκκένωση για τους άλλους χειμάρρους) ήταν εκείνος που ισοπέδωσε τα πάντα, ανεβάζοντας τα νερά μέσα στα ισόγεια σπίτια στο ύψος της μέσης των ενηλίκων ανθρώπων.

Συγκλονιστική περιγραφή

Ο 65χρονος Γιώργος Βούλγαρης, όπως περιέγραψε η κόρη του Αθανασία στον τηλεοπτικό σταθμό Open, την πήρε τηλέφωνο στη δουλειά και της είπε ξαφνικά “πνιγόμαστε” και “σώσε τα παιδιά”. Η κόρη του περιέγραψε τα γεγονότα ως εξής: «Το χωριό μας ζει μια τραγωδία. Θέλω να παρακαλέσω τους πυροσβέστες στις 6/9 που βρίσκονταν στο χωριό μας να πουν τι κατάσταση επικρατούσε στο χωριό και πώς τον βρήκαν τον πατέρα μου. Το 112 δεν χτύπησε. Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που ειδοποίησε εμένα, την οικογένειά μου να σωθούμε. Και εκείνος είναι που έχασε τη ζωή του. Μέσα στα νερά. Προστάτεψε τη μητέρα μας που ήταν τραυματισμένη και αιμορραγούσε στο πόδι, σώθηκε κι αυτός κι εκείνη από τα νερά, αλλά τελικά εκείνος έχασε τη ζωή του».

Η κυρία Αθανασία Βούλγαρη συνεχίζει: «Ήταν Τετάρτη, περίπου 12 το μεσημέρι όταν πέρασε ο τρίτος χείμαρρος που παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά του από το χωριό μας. Εγώ δούλευα. Με παίρνει τηλέφωνο στη δουλειά μου ο πατέρας μου και μου λέει “πνιγόμαστε”. Φεύγω από τη δουλειά μου, καταφέρνω να φτάσω στο χωριό και αρχίσαμε να παλεύαμε (σ.σ. με τα νερά) με τα παιδιά μου. Μου ξανατηλεφωνεί ο πατέρας μου (σ.σ. κατοικούσε στην άλλη μεριά του χωριού) και μου λέει ότι έρχεται μεγάλος χείμαρρος προς το σπίτι μας, και λέει ‘’προστάτεψε τα παιδιά’’.

»Αυτά είναι 13 και 10 χρονών. Ανεβήκαμε ψηλά. Για καλή μας τύχη είχαμε το τρακτέρ δίπλα από το σπίτι μας, ανεβήκαμε και μας μάζεψε ο πατήρ Κωνσταντίνος στην εκκλησία, όλο το χωριό. Και αυτός βοηθούσε και τους πυροσβέστες. Το νερό πια στο σπίτι μου, έφτανε μέχρι τη μέση μου».

«Με πήρε τότε τηλέφωνο η αδερφή μου και μου είπε ότι ο πατέρας μας πεθαίνει. Εγώ ήμουν με τα παιδιά της Πυροσβεστικής στην εκκλησία. Αυτά πάνε με το σκαπτικό μηχάνημα και βρήκαν τον πατέρα μου με τα εσώρουχα και βρεγμένο και χωρίς σφυγμό. Πήγα και εγώ μαζί με τους πυροσβέστες πάνω στον κουβά. Η μητέρα μου αιμορραγούσε, χτύπησε από αντικείμενα που έφερε ο χείμαρρος. Ο πατέρας μου στην προσπάθεια να  τη σώσει, δεν άντεξε, έβλεπε τη μάνα μου να αιμορραγεί και της σταματούσε την αιμορραγία με λασπωμένα ρούχα. Την έσωσε.

»Μεταφέραμε τη σορό του δίπλα στην εκκλησία το μεσημέρι και η Πυροσβεστική κατάφερε να τον βγάλει έξω από το χωριό με τη δύση του ηλίου, αυτά τα παιδιά είναι ήρωες», λέει η κ. Αθανασία Βούλγαρη.

Από “φυσικά αίτια”… 

Η Αθανασία Βούλγαρη έβλεπε τον πεθαμένο πατέρα της όλη μέρα δίπλα στην εκκλησία και τώρα τη μητέρα της σε ένα τροχόσπιτο. Η ίδια φιλοξενείται από εδώ και από εκεί σε συγγενείς και φίλους γιατί τα περισσότερα σπίτια είναι ή μη επισκευάσιμα ή θέλουν πολλή δουλειά για να γίνουν πάλι κατοικήσιμα. Κανένας δεν τους πρότεινε να μείνουν (και να θρηνήσουν) σαν άνθρωποι σε ένα ξενοδοχείο ή κοιτώνα. Και καταλήγει:

«Αν είχε χτυπήσει το 112 ο πατέρας μου θα ζούσε, θα είχαμε προλάβει να τον πάρουμε από εκεί, αλλά μετά δεν μπορείτε να φανταστείτε την ορμή του χείμαρρου, ούτε ένα τετράγωνο δεν μπορούσες να διασχίσεις, ακόμα και τα τρακτέρ ταλαντεύονταν. Και στην αστυνομία που πήγα μετά για τον πατέρα μου, μου είπαν “πέθανε από φυσικά αίτια”» Δηλαδή ο άνθρωπος έπαθε ανακοπή εκεί που περπατούσε ή δούλευε; Στα καλά καθούμενα; Μετά από έναν καβγά με συγχωριανό του; Από το στρες της δουλειάς ή από μια απλή στενοχώρια; Ήταν σάμπως “η ώρα του”;

Σε αυτό το σημείο να προσθέσουμε ότι από “φυσικά αίτια” πέθανε άγνωστος αριθμός ατόμων (και εξακολουθεί και σήμερα να πεθαίνει) τόσο από την δεκαήμερο πύρινη κόλαση στη Ρόδο, όσο και από την δεκαπενθήμερη στην Αλεξανδρούπολη και στον Έβρο, εκεί όπου εκκένωσαν ασθενείς από το φλεγόμενο νοσοκομείο άρον-άρον και τους έβαλαν στρωματσάδα σε καράβι. Αυτά τα νούμερα, των ανθρώπινων ζωών που χάθηκαν ως “παράπλευρες απώλειες” δεν θα τα μάθουμε ποτέ, γιατί ήταν “παθολογικά τα αίτια θανάτου”.