Ημερολόγιο καραντίνας – Επιστροφή σε ποια κανονικότητα;

Βγαίνουμε από την καραντίνα και μπαίνουμε σε μεγαλύτερα βάσανα. Η επιστροφή στην κανονικότητα είναι ένα διπλό ψέμα. Αφενός η κανονικότητα έχει πάψει να υπάρχει εδώ και μια δεκαετία. Τη συνέτριψαν οι μνημονιακές πολιτικές. Αφετέρου δεν υπάρχει, πλέον, ούτε κι αυτό που είχαν βαφτίσει κανονικότητα. Το σκότωσε ο κορονοϊός.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, σε μια καθημερινότητα ακόμα πιο δύσκολη, ακόμα πιο ανασφαλή και ακόμα πιο άδικη. Ο ιός της οικονομικής κρίσης θα μείνει για χρόνια και θα σκοτώνει σιγά σιγά τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας, την ίδια μας τη ζωή. Εμβόλια υπάρχουν, αλλά η άρχουσα τάξη απαγορεύει να χρησιμοποιηθούν. Προτιμά τη φτωχοποίηση της αγέλης. Αυτός είναι ο διαχρονικά σίγουρος τρόπος, για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Ο υφυπουργός Χαρδαλιάς ονομάζει την επόμενη μέρα ΧΑΜ. Χέρια (πλένουμε), Αποστάσεις(κρατάμε), Μάσκες(φοράμε). Μόνο που το ΧΑΜ θα έπρεπε να σημαίνει: Χωρίς Αξιοπρεπή Μισθό. Η επόμενη μέρα, που θ’ αφήσει τ’ απομεινάρια της για πολλά χρόνια, θα επιφέρει ανεπανόρθωτο πλήγμα στην πλειονότητα των πολιτών. Όσοι δεν βρεθούν στην ανεργία θα έχουν τη χαρά (των αφεντικών τους) να δουλεύουν με τον μισό από τον ήδη κουτσουρεμένο μισθό τους, όπως η καλή μας κυβέρνηση έχει νομοθετήσει.

Οι ευέλικτες μορφές εργασίας, όπως έχουν βαφτίσει την υποαμοιβόμενη εργασία, θα γίνουν καθεστώς, οδηγώντας στην απόγνωση και όσους επέζησαν από τα μνημόνια. Η νέα οικονομική κρίση θα επιδεινώσει και την κοινωνική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία 10 χρόνια. Και όμως, οι κυβερνώντες για μία ακόμα φορά εθελοτυφλούν. Μοιράζουν δισεκατομμύρια στους ισχυρούς και δίνουν ψίχουλα στους ανίσχυρους.

Η προπαγάνδα δεν κρύβει την αλήθεια

Και όσο καλή κι αν είναι η προπαγάνδα τους, η πικρή αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ. Κάτι που, όπως φαίνεται, δεν αντιλαμβάνονται οι κυβερνήσεις, αφού μολύνονται από τον ιό της αλαζονείας της εξουσίας. Κι ενώ έπεσαν οι φιλολαϊκές κυβερνητικές μάσκες, η νέα καθημερινότητα μας θέλει όλους με μάσκες. Το προηγούμενο δίμηνο ήταν περιττές, αλλά τώρα είναι απαραίτητες.

Γιατί κύριε Τσιόδρα μας; Μήπως, επειδή κατασκευάζονται, πλέον, από Έλληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι άκοπα και στα σίγουρα θα τσεπώσουν κάτι εκατομμυριάκια; Επιστροφή και στα θρανία για χιλιάδες μαθητές. Απόφαση της ατάκτως ερριμμένης Κεραμέως, που αν μη τι άλλο, εγείρει ερωτηματικά.

Είναι, απλά, μία λάθος επιλογή ή μία απολύτως συνειδητή επιλογή προς χάριν των συμφερόντων της ιδιωτικής εκπαίδευσης; Όπως και να’ χει, η νέα καθημερινότητα είναι εδώ. Δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Μπορούμε να την υπομείνουμε, ή να την πολεμήσουμε…