Σήμα κατατεθέν η ασημαντότητα

του Γιώργου Τζεδάκη  – 

Όταν ο Κορνήλιος Καστοριάδης έγραφε το 1995 για την “άνοδο της ασημαντότητας”, κανείς, ίσως, απ’ όσους τον διάβασαν (πιθανόν ούτε και ο ίδιος ο στοχαστής) δεν μπορούσε να φανταστεί ότι 20 χρόνια μετά, η ασημαντότητα θα γινόταν το σήμα κατατεθέν της ελληνικής κοινωνίας και της ίδιας της χώρας. Στη σημερινή Ελλάδα, οι ασημαντότητες βρίσκονται στις κορυφές του ιδιωτικού και δημόσιου βίου, αφού κάποιες άλλες ασημαντότητες φρόντισαν γι’ αυτό.

Η αμάθεια, ή ακόμα χειρότερα η ημιμάθεια, η έλλειψη αξιών, αρχών και αξιοπρέπειας είναι τα “όπλα” ενός αφανούς κινήματος που έχει αναγάγει την ασημαντότητα σε διαβατήριο προσωπικής, κοινωνικής και φυσικά πολιτικής ανέλιξης. Και αν το αμερικανικό όνειρο είναι αυτό που δίνει τη δύναμη στον κάθε πολίτη να διεκδικήσει την επιτυχία στη ζωή του, ο ελληνικός εφιάλτης είναι αυτός που επιτρέπει στους ασήμαντους να ανέβουν τα σκαλοπάτια της επιτυχίας, πατώντας, όμως, επί αξιόλογων συμπολιτών τους.

Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα της ασημαντότητας που διέπει την κοινωνία μας. Προ ημερών, ο Θεόδωρος Πάγκαλος είπε πως είμαστε ένας “ηλίθιος λαός” και δυστυχώς έχει δίκιο! Μόνο ένας τέτοιος λαός θα έφερνε σε ύπατα αξιώματα συμπολίτες του, όπως ο Πάγκαλος, και αναρίθμητους άλλους, οι οποίοι κόσμησαν ή κοσμούν το πάνθεον της ασημαντότητας.

Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε ονομαστικά σε όλους αυτούς που αν εμείς δεν τους εκλέγαμε βουλευτές, πιθανόν δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους. Και δεν έχει νόημα, επειδή πολύ απλά δεν φταίνε αυτοί, αλλά εμείς, που επιλέξαμε τη δική τους ασημαντότητα για να εκπροσωπήσει τη δική μας. Και επειδή η άνοδος της ασημαντότητας συναντάται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε όλες τις επαγγελματικές τάξεις, ίσως ήρθε ο καιρός μιας άλλης επανάστασης. Της επανάστασης των τελευταίων ικανών!