Άλμα στο κενό: Από την κυβερνώσα Αριστερά στoν μεταφυσικό ΣΥΡΙΖΑ

Πέραν των πολλών εύστοχων ή πρόχειρων αναλύσεων για το φαινόμενο Κασσελάκη, που ήρθε από τις ΗΠΑ για τις εκλογές στην Ελλάδα και έγινε αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να μπει η ιστορία σε μία σειρά θα πρέπει να απαντηθούν ορισμένα βασικά, αλλά ιδιαίτερα κρίσιμα ερωτήματα. Το πρώτο ερώτημα είναι αν έψαχνε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Στέφανο Κασσελάκη στις κοινότητες του εξωτερικού και τον βρήκε στην Αμερική ή αν ο πρόεδρος (τότε εφοπλιστής) βρίσκονταν σε αναζήτηση επιχειρηματικών ευκαιριών στην Ελλάδα. Συναφώς, ποια ήταν τα ενδιάμεσα πρόσωπα που έφεραν σε επαφή τον Αλέξη Τσίπρα με τον ομογενή επιχειρηματία και πως-πότε προέκυψε η ιδέα να γίνει ο Κασσελάκης αρχηγός.

Η πρώτη εκδοχή που εμφανίστηκε μέσα από φληναφήματα στα social media είναι πως τον γνώριζε ο Παύλος Πολάκης και πολλοί χρήστες των μέσων υπέθεσαν πως είναι συντοπίτες. Όμως ο Πολάκης δεν είναι από την Εκάλη και ο Κασσελάκης αποδεικνύεται πως δεν έχει σχέση με τα Χανιά. Πως λοιπόν κόλλησαν οι δύο παραμένει μυστήριο, εκτός και αν ο αψύς -κατά τον Τσίπρα- Κρητικός βρήκε ένα μεσημέρι στα Λευκά Όρη το φως το αληθινό και κατέβηκε να το πάει στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ο Κασσελάκης, επιμένει στην επιμενίδεια εμπειρία του Πολάκη, πως είναι «το φως» στη σκοτεινή και μίζερη ζωή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, κατά την πρώην ηγεσία του και τα προβεβλημένα στελέχη, είχε ολόλαμπρο μέλλον.

Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι ο Κασσελάκης βρέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ μέσω του ναυάρχου ε.α. Ευάγγελου Αποστολάκη, αλλά και ως προς αυτή την εκδοχή τίποτε δεν επιβεβαιώνεται ούτε διαψεύδεται. Και το μυστήριο παρατείνεται, καθώς δεν υπάρχει κοινό-συνδετικό στοιχείο μεταξύ του ένδοξου ναυάρχου και του άσχετου σε εθνικά θέματα Κασσελάκη. Στα παράδοξα θα πρέπει να προστεθεί πως ο ναύαρχος τρέχει καθημερινά πίσω από τον υποψήφιο και τώρα εκλεγμένο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σαν υπασπιστής του, δίπλα στον Τάιλερ και τη σκυλίτσα Farlie.

Αριστερή σαπουνόπερα

Στην πολιτική σαπουνόπερα που έκανε πρεμιέρα με τις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την εκλογική του πανωλεθρία στις γενικές εκλογές, έχει εμφανιστεί πλέον όλη η οικογένεια του νέου προέδρου, πατέρας, μάνα, αδελφός, ξαδέλφια μακρινά και ξένα, ακόμα και γιαγιάδες άγνωστες στους γονείς του. Ο πατέρας έχει άποψη στα οργανωτικά του κόμματος (είχε εμπειρία επιχειρήσεων), η μητέρα με την αισθητική των γραφείων και οι λοιποί συγγενείς με την καθημερινότητα του νέου προέδρου. Η οικογένεια έτσι όπως παρουσιάζεται, μοιάζει σαν έτοιμη από καιρό να αναλάβει τις τύχες της Αριστεράς, προκειμένου να την κάνει κυβερνώσα σε συνθήκες κανονικότητας, με ένα τρόπο μαγικό. Ας είναι.

Αφού ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος, όπως είπε και ο Αλέξης Τσίπρας σεβόμενος την κρίση του Αποστολάκη και ο νέος πρόεδρος μαθαίνει γρήγορα, οφείλουμε να περιμένουμε για να δούμε πως θα εφαρμόσει πολιτικά όσα μάθει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και ο κόσμος της Αριστεράς, όμως, έχει να περάσει από ταχύρρυθμη εκπαίδευση, για το μήνυμα της νέας Αριστεράς του κυρίου Κασσελάκη. Αφού πρόεδρος δίνει το παράδειγμα, ο πρόεδρος είναι η υπόσχεση για το μέλλον.

Τύφλα να ‘χει η Δεξιά

Οι Αριστεροί, λοιπόν, που διακρίθηκαν για την πίστη τους στην εργατική τάξη, μετά για την γενναιότητα που επέδειξαν απέναντι στους διώκτες τους, τον αλτρουισμό, την αλληλεγγύη, την μάχη με το σύστημα, για την άγρια παρουσία τους στα δημόσια πράγματα με τα μνημόνια και έκτοτε για την προσαρμογή τους στις μνημονιακές πολιτικές, τώρα θα πρέπει να αναμετρηθούν με τους εαυτούς τους.

Το παράδειγμα φοιτητής-κομματάρχης παρήλθε ανεπιστρεπτί, ουδείς θα το αναπολήσει, όμως, και το νέο υπόδειγμα Αριστερού αυτοδημιούργητου εφοπλιστή, που προτείνεται ως νέο ίνδαλμα για τον κόσμο της εργασίας και του μόχθου (έτσι να θυμόμαστε μερικές ατάκες της προηγούμενης περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ) είναι δύσκολο να μετουσιωθεί σε πολιτική πρόταση.

Δεν γίνεται οι φωτισμένοι του ΣΥΡΙΖΑ να είναι επιχειρηματίες, το πρωί να βγαίνουν βόλτα με το ταίρι και τον σκύλο τους, το μεσημέρι να τρώνε παρέα με συγγενείς ή φίλους, μετά να παίρνουν τον απογευματινό τους υπνάκο, όταν σηκωθούν πάνε στο γυμναστήριο, επιστρέφουν στο σπίτι για ντους και ξαναβγαίνουν για βραδινό ποτό με συντρόφους. Κάποιοι θα πρέπει να τους κρατούν την επιχείρηση και το σπίτι και τούτο δεν έχει λυθεί και δεν πρόκειται να λυθεί ούτε με ναυαρχιακή επιμελητεία.

Θα έλεγε κανείς πως οι Αριστεροί έχουν μπει σε μία τρελή περιδίνηση χωρίς ορατή κατάληξη, να συγκρουστούν με όλα τα πρότυπα που είχαν έως τώρα, επιλέγοντας για αρχηγό τον χειρότερο εφιάλτη τους. Έναν επιθετικό εφοπλιστή, μακριά από την κοινωνική πραγματικότητα, (ας μην πούμε τους αγώνες) αλλά και την πολιτική κατάσταση. Πέτυχε λαχείο, πήρε τζάμπα το δεύτερο πολιτικό κόμμα, που είναι μία τεράστια επιχείρηση ακόμη και τώρα που βρίσκεται σε κρίση.

Το σημαντικότερο είναι ότι ανατρέπονται όλα όσα πίστευε η Αριστερά, όσοι γνώριζαν την μαρξιστική διαλεκτική, (έτσι όπως περιγράφεται με νόμους, ωσάν να πρόκειται για φυσική). Για αυτούς που δεν είχαν κάνει τον κόπο να διαβάσουν ούτε μπροσούρες των τάσεων, μπορεί να μην υπάρχει πρόβλημα. Για τους άλλους, όμως, που πίστευαν ότι η ιστορία έχει αδικήσει την Αριστερά και μελετούσαν προκειμένου να νικήσουν τη Δεξιά, το πρόβλημα είναι υπαρξιακό.

Τι νόημα έχουν οι συλλογικοί αγώνες όταν ένας περαστικός και μάλιστα από τα ξένα, κάνει μία βόλτα και παίρνει το κόμμα έτσι όπως είναι για να το αλλάξει κατά πως νομίζει, με την δημοκρατική εξουσία που του έδωσαν τα εγγεγραμμένα μέλη; Όλα είναι θέμα τύχης, συγκυρίας. Τι άλλο μπορεί να έγινε; Συνωμοσία, που η Αριστερά ούτε που κατάλαβε πως μπήκε σε κίνηση και πότε; Θα μπορούσε μήπως ένας άφραγκος να περνάει έξω από το Χρηματιστήριο και να βρεθεί με μία εισηγμένη στο σακίδιο; Ή ακόμα καλύτερα να κάνει βόλτα στην ακτή Μιαούλη και να του πέσει στα χέρια μία ναυτιλιακή;

Τί θα συνθέσει το Συνέδριο

Θα απαντήσει το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ πως όλες αυτές οι… ασάφειες θα απαντηθούν στο Συνέδριο. Πάντως, στις προηγούμενες συνεδριάσεις του ή στη διαρκή μορφή του, το φαινόμενο Κασσελάκη δεν το είδε ούτε σαν υπόθεση εργασίας. Το νέο Συνέδριο λοιπόν θα δώσει το πολιτικό στίγμα του νέου ΣΥΡΙΖΑ; Ή καλύτερα, περιμένει κανείς από το Συνέδριο κατευθυντήριες γραμμές για το πως θα πορευτεί το ορατό διάστημα και τι θα κάνει εάν επανέλθει στη διακυβέρνηση της χώρας; Άντε, να δεχθούμε ότι θα καταφέρει να συνθέσει τις απόψεις της Ομπρέλας με τις εικόνες της Τόλμης και Γοητείας, να ντύσει τις αναλύσεις των οικονομικών σοφών του Δραγασάκη με τους ήχους της Barbie και να γίνουν ανάρπαστες στους συνέδρους. Ο κόσμος έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα πρέπει να μπει σε αυτή την άσκηση του παραλόγου;

Το φαινόμενο Κασσελάκη θα συμπαρασύρει όλο το πολιτικό σύστημα λένε στην “ΑΥΓΗ” κάποιοι κομματικοί φωστήρες. Πόσες σεζόν θα μπορούσε να προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού το φαινόμενο και γιατί, μήπως για τις ατάκες «γουστάρω», «δεν θα σαν προδώσω ποτέ» και «θα φέρω φως». Και ευημερία, ευτυχία, υγεία, μακροζωία, γιατί όχι και αθανασία νεόκοπων πολιτικών συνθημάτων. Πλην όμως τίποτε δεν διαρκεί για πάντα. Ο βιολογικός κύκλος ορισμένων οργανισμών ενίοτε είναι απρόσμενα βραχύς, όχι μόνον για φυσικά πρόσωπα αλλά και για συλλογικά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αν και νέος οργανισμός ίσως εξεμέτρησε το ζην.

Ο πρόεδρος Κασσελάκης, ο οποίος κατά τον προκάτοχό του δεν θα μας αφήσει να πλήξουμε (κάτι είναι και αυτό), έρχεται ως μεσίας για όσους φαντασιώνονται πως η Αριστερά έχει το μονοπώλιο της αλήθειας του Κόσμου. Μπορεί να γίνει όμως ολετήρας κι αυτό γιατί η Αριστερά δεν είναι μόνη της στον Κόσμο. Τι θα συμβεί άραγε αν αύριο ο πρόεδρος τεθεί υπό έρευνα για έργα και ημέρες αλλαχού; Ο Πολάκης και τα troll θα τον ξελασπώσουν και πως; Ή η διαβεβαίωση Κασσελάκη ότι είναι «ο πιο διάφανος πολιτικός» έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από μία μπλεγμένη φορολογική δήλωση; Δεν θα είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ θα χαθεί στις αυταπάτες του.

Ο λόγος της Αριστεράς είχε βαρύτητα και ήταν χρήσιμος γιατί η εξουσία δεν θεωρούνταν αυτοσκοπός. Από πότε έγινε αυτοσκοπός και πως, είναι μία άλλη δύσκολη συζήτηση. Αλήθεια, αυτοί που ποντάρουν στο χάρισμα του Κασσελάκη ποιους νομίζουν ότι θα συγκινήσουν; Τους ντελιβεράδες που θα πηγαίνουν πίτσες στον πρόεδρο; Κρίμα για τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει πια ούτε τη δύναμη να διασπαστεί. Γιατί και η διάσπαση είναι μία κάποια λύση. Αλλά εκεί που έχει φθάσει η κρίση, η λύση μόνον ποιητική αδεία μπορεί να βρεθεί:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.