Αυτό το αντισυστημικό 16% κάτι φωνάζει…

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η στρατηγική ήττα ήταν κατά 65% του ΣΥΡΙΖΑ και κατά 35% του Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε από τα δεξιά του και ο Τσίπρας από τα αριστερά του, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια. Ελπίζω να μην το έχουν ρίξει στις επαναλήψεις του “Τι να κάνουμε;“ και του “Αριστερισμού, την παιδική ασθένεια του κομμουνισμού” του Λένιν, γιατί αν ψάχνουν να βρουν εκεί λύσεις κινδυνεύουν να υποχωρήσουν στην τρίτη θέση.

Για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ένας πολιτικός στόχος υπάρχει για την επόμενη αναμέτρηση της 25ης Ιουνίου: η διατήρηση της δεύτερης θέσης και την αισθητή επαύξηση του 20%. Ένας τρίτος πολιτικός στόχος θα πρέπει να είναι να μην πιάσει στην επόμενη αναμέτρηση με τις 40 έδρες πριμ το όριο των 180 βουλευτών η ΝΔ, ισχύς που θα επιτρέψει να γράψει ο Κυριάκος Μητσοτάκης το Σύνταγμα όπως αυτός θέλει.

Δύο είναι τα διαθέσιμα κλειδιά γι’ αυτό το σκοπό: η ανατριχίλα που διαπέρασε ένα μεγάλο τμήμα της ευρύτερης κεντροαριστεράς από την απουσία απειλητικής αντιπολίτευσης για την επόμενη τετραετία και το 16% των ψήφων που πήγαν στα εκτός Βουλής κόμματα και τους έφαγαν οι… κότες!

Είναι προφανές ότι η δημοκρατία για να είναι λειτουργική χρειάζεται μια αξιωματική αντιπολίτευση που να απειλεί με την κριτική της και το πρόγραμμά της την όποια κυβέρνηση στην επόμενη αναμέτρηση. Αυτό δεν έγινε τα τέσσερα χρόνια που προηγήθηκαν. Δεν έγινε καν μια ουσιαστική αυτοκριτική για την ήττα του 2019. Ήταν ανούσια, επιφανειακή και πολύ εσωστρεφής…

Το 20% είναι προσωπικό

Χρεώσαμε την ευθύνη για την στρατηγική ήττα κατά 65% στον ΣΥΡΙΖΑ και κατά 35% στον Τσίπρα. Η κατανόηση των κοινωνικών αλλαγών που συντελούνται, η ψυχολογία των νέων, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των δανεισμένων κ.ο.κ. αποδείχθηκε πως δεν είχε το αναγκαίο βάθος και κυρίως την αναγκαία προσαρμογή πολιτικής, ύφους και συνεκτικού σχεδίου. Αν και το προεκλογικό πρόγραμμα απαντούσε στα επιμέρους δεν έπεισε για την εσωτερική του συνεκτικότητα, δεν έπεισε για τη δημοσιονομική διάσταση και δεν ακούστηκε συμβατό με την… επενδυτική βαθμίδα. Η αγορά, στα χάλια που είναι θέλει σταθερότητα και ο κόσμος ασφάλεια…

Η ατμόσφαιρα στη Βουλή επί τέσσερα χρόνια ήταν ενός κόμματος διαμαρτυρίας και όχι κυβερνητικού, τόσο αισθητικά, όσο και λεκτικά, ουσιαστικά. Για τα αυτογκόλ από τον φράκτη (δεν καταλαβαίνουν το αίσθημα του κόσμου) μέχρι τον Πολάκη και τον Κατρούγκαλο είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Για τα υπόλοιπα φταίει ο Αλέξης Τσίπρας με την εμπλοκή του (μέσω εύλογων –όχι πάντα– δημοσιογραφικών προκλήσεων) με τις συμμαχίες, τις κυβερνήσεις των ηττημένων, ειδικού σκοπού, ανοχής και τους ψήφους του Κασιδιάρη.

Η αλήθεια είναι πως σε όλες τις τηλεοπτικές του παρουσίες ήταν καλός, πολύ καλός, δεν ήταν ψεύτικος, ήταν βαθύς με αίσθηση ευθύνης. Ο Αλέξης έχει εξελιχθεί πολύ, έχει στόφα ηγέτη. Και αναμφίβολα το 20% που πήρε ήταν προσωπικό, όχι του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι, οι ψηφοφόροι του 32% έφυγαν προς τα δεξιά του (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και κάποιοι πήγαν στα αριστερά, εντός και εκτός.

Βεβαίως ρόλο στην συντριβή έπαιξε και η επικοινωνιακή υπεροπλία του Κυριάκου Μητσοτάκη, τόσο σε πραγματικά πυρά (διάβαζε μέσα), όσο και πολιτικά-διανοητικά, δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Και όπως θα έλεγε ο Μαρξ «η συσσώρευση ποσότητας, οδηγεί σε ποιοτική αλλαγή».

Δεδομένου ότι η αποχή περιορίστηκε στο 40% και τα εκτός Βουλής κόμματα έλαβαν το γιγαντιαίο 16%, δείχνουν πως υπάρχει χώρος για διόρθωση της κατάστασης. Το 16% εμπεριέχει αντισυστημική διάθεση και πολύ πλάκα, καλαμπούρι… Μην ξεχνάμε άλλωστε πως αν κατεβάσει κάποιος υποψηφίους στο 70% της επικράτειας και πιάσει 1,5% μπαίνει στο λογαριασμό των κρατικών επιχορηγήσεων!