Δεν έχουν καταλάβει τίποτα…

Προχωράνε, σχεδόν τυφλά, στην πεπατημένη γραμμή, ελπίζοντας ότι κάποιο θαύμα θα τους σώσει ή θα τους [ξανα]δώσει τη χαμένη εξουσία [τους]. Κυρίως τα αριστερά και κεντροαριστερά μορφώματα δεν έχουν καταλάβει τίποτα, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι:

• Δεν χάνουν απλώς ψηφοφόρους, αλλά έχουν ξεμείνει από “πιστούς”. Δεν τους εμπιστεύεται ούτε καν ο δικός τους χώρος.
• Τη μόνη παράδοση που ακολουθούν από την ιστορία τους είναι οι πολυδιασπάσεις και οι αποστάσεις από τις αρχές κι αξίες τους. Αυτή όμως είναι η σίγουρη συνταγή αποτυχίας κι αποσυσπείρωσης.
• Πολλοί προτιμούν τον εγκλωβισμό σε αυταπάτες παρά την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων της κοινωνίας. Ουδείς διερωτάται για τη χρησιμότητα μιας απολιθωμένης κι ατελέσφορης ιδεολογίας.
• Μερικοί μαζεύοντας “χάρτινες διακηρύξεις”, όπου συνυπογράφουν οι ίδιοι και οι φίλοι τους, βαυκαλίζονται ότι έτσι θα κινητοποιήσουν τις λαϊκές μάζες. Αυτές οι παλιές διαδικασίες δεν συγκινούν τους νέους γιατί δεν είναι αξιόπιστες.
• Άλλοι εξακολουθούν να ομνύουν στο “δίκιο της εκδίκησης”[sic] και υιοθετώντας το αμερικανικό μοντέλο της “κουλτούρας της ακύρωσης” [cancel culture], πιστεύουν ότι θα διορθώσουν τις ιστορικές αδικίες με τη βία και το βανδαλισμό. Έτσι όμως διχάζουν εκ νέου τους πολίτες και αφήνουν πεδίο δράσης στα ακροδεξιά στοιχεία.

Η χώρα δεν χρειάζεται κανενός είδους Παλινόρθωση, ούτε εμπιστεύεται πλέον τα “επαγγελματικά στελέχη” με τον ξύλινο λόγο ή τις “πειραγμένες προσωπικότητες” [με την κρυφή διαφθορά], τους συνωμοσιολόγους και τους τυχοδιώκτες, τους ψευτόμαγκες δήθεν εναλλακτικούς, τους φανατικούς και τους εμμονικούς, τα λαμόγια και τους μωροφιλόδοξους, τις φατρίες και τις παρέες. Η αργή επώαση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς στην Ελλάδα δεν θα επιταχυνθεί με “επαναστατικές” ρητορείες και ανεδαφικές μεγαλοστομίες των αυτοχρισθέντων νεο-σωτήρων. Όλοι και όλα μοιάζουν να βρίσκονται σε κατάσταση διαρκούς μετάλλαξης, αμηχανίας κι αδυναμίας προσαρμογής.

Αδυνατώ να κατανοήσω πως έμπειροι πολιτικοί πέφτουν εκόντες/άκοντες στην παγίδα αδράνειας, που οι ίδιοι έχουν στήσει εδώ και πολλά χρόνια, πιστεύοντας ότι κάνοντας συνεχώς τα ίδια θα δίνουν εσαεί την ψευδαίσθηση ότι το σύστημα καλά κρατεί. Χωρίς πολιτικό πολιτισμό, ανανεωτικό πολιτικό λόγο, ρητορική της ευθύνης, ηθική της πράξης, συνέπεια, ειλικρίνεια, εντιμότητα, διαφάνεια και λογοδοσία, δηλαδή χωρίς ένα μίνιμουμ όρων εμπιστοσύνης των μεν προς τους δε, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Θα βουλιάζουν νομίζοντας ότι φταίει η μετατόπιση των επιβατών στο καράβι, ενώ είναι και σε εκείνους γνωστό ότι υπεύθυνοι είναι πάντοτε ο καπετάνιος και το πλήρωμα.

ΥΓ1. Θέλω να πιστεύω ότι ο πιο ώριμος [λόγω της ήττας και των προδοσιών] Αλέξης Τσίπρας θα ασχοληθεί με το Ινστιτούτο και την παραγωγή νέων ιδεών και δεν θα εμπλακεί στο “μαλλιοτράβηγμα” των –άνευ ρόλου και προοπτικής– αριστερών επιγόνων[;]. Αν τον παρασύρουν στην αναζήτηση ταχείας επαναφοράς φοβάμαι ότι θα βουλιάξει μαζί τους στη συνείδηση των αριστερών πολιτών κι όχι μόνο.

ΥΓ2. «Η πιο συνεπής στάση απέναντι σε δόγματα κάθε απόχρωσης δεν συνεπάγεται μόνο την απόρριψη των ξένων θέσεων, αλλά αποκλείει και κάθε υποστήριξη των δικών μας» [Ν. Γ. Μουρτζούχος, Οδοιπορικό ιδεών ΙΓ’].