Δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων

Αν κάποιος ανατρέξει στον καθημερινό, έγκυρο έντυπο τύπο, θα διαπιστώσει σειρά κακουργηματικών πράξεων, των οποίων αναζητείται ο ένοχος της διάπραξής τους. Όπου εμπλέκονται και πολιτικά πρόσωπα, αυτά διαφεύγουν της δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων, ως υπεράνω νόμων, όπως το Σύνταγμα προβλέπει.

Δεν αρκούνται όμως σ’ αυτό, διότι η ιδιότυπη ασυλία τους, θα πρέπει να επεκταθεί και στις λοιπές κατηγορίες των συμμάχων τους στην ευρύτερη συγκυβέρνηση, είτε αυτή αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση, είτε κάποιες επιχειρηματικες ομάδες, που τυγχάνουν υψηλού κινδύνου για την επιβίωση κομματικών σχηματισμών και παρεών.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Βουλή με την γνωστή μέθοδο τροπολογιών της τελευταίας στιγμής, σ’ άσχετα νομοσχέδια, υποκαθιστά την Δικαιοσύνη και την γελοιοποιεί. Έτσι, η Βουλή γελοιοποιεί τη Δικαιοσύνη χωρίς αυτή να αντιδράσει μέσω της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας της και αναπτύξει –με λόγο επιστημονικό– τις συνέπειες της υποκατάστασής της. Φαίνεται ότι και οι συνδικαλιστικοί της φορείς έχουν άλλες προτεραιότητες, στην διατύπωση των αιτημάτων τους.

Μ’ αυτόν τον τρόπο οδηγούμαστε σε μια Δικαιοσύνη τουλάχιστον δύο κατηγοριών γενικών ταχυτήτων. Σ’ αυτούς που απαλλάσσονται με Πράξη της Βουλής και τους λοιπούς. Στην πρώτη κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και διάφοροι Διοικητές και συμβούλια Τραπεζών και Οργανισμών που απαλλάσσονται προκαταβολικά από κάθε ποινική και αστική ευθύνη για την διαχείριση θεμάτων δημοσίου συμφέροντος.

Στην δεύτερη κατηγορία, αυτήν των λοιπών, υπάρχουν υποκατηγορίες, με τελευταία αυτήν των μεταναστών και των κατατρεγμένων που διεκδικούν θέση στον ήλιο της Δικαιοσύνης. “Όπου κάτσει η μπίλια”, λοιπόν, χωρίς να είναι απίθανο να καθίσει και σε επώνυμο. Αρκεί αυτός να μην βρίσκεται στις πρώτες σειρές των επωνύμων, των ανέγγιχτων, που έχουν πλήρη πολιτική κάλυψη, όπως κραυγαλέα η Βουλή δείχνει την υποστήριξή της, με σειρά χαριστικών νομοθετικών διατάξεων. Φορτώνοντας ακόμη περισσότερο, με χρέη το Δημόσιο, δηλαδή την κοινωνία. Ποιος θα πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του, σ’ αυτόν τον κατήφορο, που δεν έχει σταματημό; Ασφαλώς πρωτίστως η Δικαιοσύνη.

Τις πταίει;

Ποια είναι όμως η κατάσταση σήμερα στην απονομή της Δικαιοσύνης; Ουσιαστικά έχουμε αρνησιδικία. Εξ’ ού και οι πολλές καταδικαστικές αποφάσεις από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τις πταίει; Είναι σαν το αυγό του Κολόμβου. Όλα ανακυκλώνονται και όλα στα ίδια μένουν. Ή μάλλον οπισθοδρομούν επικίνδυνα. Όλα επαφίενται στην αυστηρή προσήλωση στο καθήκον μιας μερίδας δικαστών. Κάποιοι σπεύδουν να συνταξιοδοτηθούν.

Συνήθως είναι οι ικανοί. Δεν αντέχουν. Η εξέλιξη δεν αντιστοιχεί και σε αξιοκρατικά κριτήρια. Σχεδόν όλοι κρίνονται άριστοι. Ενώ οι υποθέσεις λιμνάζουν είτε προ κορονοϊού είτε μετά. Η εκτελεστική εξουσία, πάντοτε παρούσα και έτοιμη να απονείμει τα εύσημα σ’ όσους δικάζουν κατά την εικαζόμενη βούλησή της, σ’ όσους θέλουν να είναι αρεστοί, αποβλέποντας και σε κάποια θέση μετά την συνταξιοδότησή τους.

Κάπως έτσι ο νομικός και μη, κόσμος, βιώνει το πρόβλημα στην απονομή της Δικαιοσύνης.
Πολύ αργή και λιγότερη ποιοτική από το παρελθόν. Αλλά χάρη σε μια κατηγορία δικαστών, και με έμφαση στους νεότερους να κάνει απλώς το χρέος της, χωρίς όμως να διαθέτει τα απαραίτητα εργαλεία. Ιδιαίτερα το καθοριστικότερο, το οποίο είναι η σταθερή νομοθεσία οι νομικοί κανόνες που υποτίθεται ότι διέπουν την ευνομούμενη πολιτεία και εξασφαλίζουν ισονομία, ισοπολιτεία, ευνομούμενου κράτους.

Όμως εδώ ο νόμος υποχωρεί προ των προσώπων και εφαρμόζεται κατά περίπτωση. Η εφαρμογή του εξαρτάται από την ιδιότητα του προσώπου. Υπέρτατος νόμος είναι το συμφέρον ομάδων, όπως αυτό διατυπώθηκε στο Σύνταγμά μας. Όσο οι διατάξεις αυτές παραμένουν, το κράτος Δικαίου είναι λειψό κι όσο η Δικαστική εξουσία αποδομείται και με δική της ευθύνη, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τόσο θα φθίνουν θεσμοί μέχρι την τελική εξόντωσή τους.