Για να μην ηττηθεί η Κεντροδεξιά πρέπει να ξαναβρεί τον εαυτό της

Η Νέα Δημοκρατία ηττήθηκε δύο φορές: Η πρώτη ήταν το 2012-5, όταν αρχικώς συρρικνώθηκε και στην συνέχεια ηττήθηκε εκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ σε δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2015. Η δεύτερη, όμως, ήττα της ήταν πολύ βαθύτερη και συνέβη το 2016, όταν τον έλεγχο στη παραδοσιακή Κεντροδεξιά παράταξη ανέλαβε η ομάδα Μητσοτάκη, η οποία κινείται σε εντελώς άλλους ιδεολογικούς άξονες από την μεγάλη μάζα των κεντροδεξιών ψηφοφόρων.

Ο μέσος κεντροδεξιός ψηφοφόρος πιστεύει στην οικογένεια, στην θρησκεία, στην παράδοση, στην συνέχεια του ελληνικού έθνους, στην ελληνική παιδεία και γλώσσα, στην μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και στο έθνος-κράτος και στην συνοχή του. Η ομάδα Μητσοτάκη εκπροσωπεί τον κοσμοπολιτισμό, την παγκοσμιοποίηση, την ουδετεροθρησκεία, την πολυπολιτισμικότητα, την μετανάστευση και απορρίπτει τον “νατιβισμό”. Την βάση του κόμματος της ΝΔ, επομένως, χωρίζει αξιακό χάσμα από την ηγετική ομάδα του κόμματος.

Αυτό είναι η δεύτερη ήττα της Κεντροδεξιάς, αφού η κεντροδεξιά κομματική βάση απώλεσε τον ιδεολογικό έλεγχο του κόμματος στο οποίο παραδοσιακά ανήκει και στηρίζει. Με αποτέλεσμα η διακυβέρνηση της ΝΔ από το 2019 και μετά να έχει αποξενώσει μεγάλο μέρος της κομματικής της βάσης, η οποία διαρρέει μαζικά στα λεγόμενα ταυτοτικά κόμματα (ΝΙΚΗ, Ελληνική Λύση), αλλά και προς την ακροδεξιά. Συνολικά ένα 13% της βάσης της ΝΔ έχει μετακινηθεί προς τα κόμματα αυτά.

Η ομάδα Μητσοτάκη προσείλκυσε όμως στην ΝΔ σημαντικό μέρος ψηφοφόρων της λεγόμενης “προοδευτικής” Κεντροαριστεράς, πολλών οπαδών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ (κυρίως της ομάδας Σημίτη), καθώς και ψηφοφόρων και στελεχών από το εφήμερο ΠΟΤΑΜΙ και από άλλα παρεμφερή γκρουπούσκουλα. Κύριο γνώρισμα αυτών των ομάδων ήταν ανέκαθεν η ιδεοληπτική απέχθεια προς το έθνος, την εθνική συνείδηση, την θρησκεία και τον πατριωτισμό.

Πολλοί από τους ψηφοφόρους αυτών των κομμάτων-κομματιδίων βρέθηκαν να συστεγάζονται με τους παραδοσιακούς συντηρητικούς ή μετριοπαθείς κεντρώους ψηφοφόρους της ΝΔ, με τους οποίους τους χωρίζει αξιακό χάος. Αλλά αυτοί οι νέοι ψηφοφόροι αντιστάθμισαν τις απώλειες της ΝΔ προς τα ταυτοτικά κόμματα, τα οποία παρεμπιπτόντως ουδόλως ακροδεξιά είναι, αλλά υπερασπίζονται τις αξίες που προηγουμένως υπερασπιζόταν και η ίδια η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Γεώργιου Ράλλη, του Ευάγγελου Αβέρωφ, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Μιλτιάδη Έβερτ, του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα πιέσει τη ΝΔ

Τώρα όμως συμβαίνει μία σημαντική μεταβολή. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγεννάται από τις τέφρες του με επικεφαλής νέα ηγετική ομάδα με πολλά κοινά ιδεολογικά στοιχεία με την ομάδα Μητσοτάκη, αλλά σε μία πιο αυθεντική μορφή: Παγκοσμιοποιημένη οικονομία, πολυεθνικό κεφάλαιο, αποεθνικοποιημένος κοσμοπολιτισμός, μαζί με τον απαραίτητο δικαιωματισμό, την πολυπολιτισμικότητα, την αποδοχή της μετανάστευσης και της πληθυσμιακής-πολιτισμικής αλλοίωσης τη χώρας και την αποδόμηση της παραδοσιακής οικογένειας.

Αυτά όλα η νέα ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τα εκφράζει και εμπράκτως, με τις επαγγελματικές, ιδεολογικές και δημόσιες επιλογές της. Είναι απολύτως φυσικό και αναμενόμενο ο νέος μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσει και να επαναπατρίσει όλους τους οπαδούς αυτών των αξιών, που μέχρι τώρα ψήφιζαν την ΝΔ (την οποία στην πραγματικότητα βδελύσσονταν) με αποκλειστικό γνώμονα την ηγετική ομάδα της.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει εξαιρετικά επιθετική πολιτική έναντι της ΝΔ, θα διεκδικήσει την αυθεντικότερη εκπροσώπηση των αξιών που προβάλλει η ομάδα Μητσοτάκη και θα διεκδικήσει την εξουσία. Δεν θα αμφισβητήσει τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας ούτε την μαζική εκποίηση της ελληνικής οικονομίας και των υποδομών της στο πολυεθνικό κεφάλαιο, αλλά, τουναντίον θα προωθήσει την επιτάχυνση αυτών των διαδικασιών. Η ΝΔ υπό την σημερινή της μορφή θα βρεθεί σε αμυντική θέση, ενώ θα υφίσταται διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ που θα οδηγήσουν σε σοβαρές απώλειες και απώλεια της ηγεμονίας της στο πολιτικό σύστημα.

Αν μάλιστα η ΝΔ επιχειρήσει να ανταγωνιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο του δικαιωματισμού, της πολυπολιτισμικότητας κλπ., όχι μόνον θα ηττηθεί κατά κράτος, αλλά θα περιέλθει σε ακόμα μεγαλύτερη αντίφαση με την εκλογική και στελεχιακή της βάση, η οποία μοιραία θα διαρρεύσει πλέον μαζικά προς την ΝΙΚΗ, την Ελληνική Λύση κλπ., μεταβάλλοντας ριζικά τον πολιτικό χάρτη της κεντροδεξιάς, όπως έγινε και άλλες φορές κατά το παρελθόν (1951, 1974 κλπ.). Στον χώρο αυτόν θα αναδυθεί μία νέα ηγεμονική δύναμη με προοπτική εξουσίας.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η μόνη λύση που έχει η ΝΔ για να διατηρήσει την κυρίαρχη θέση της ως κόμμα εξουσίας είναι όχι μόνον να επαναπατρίσει τους μετριοπαθείς κεντροδεξιούς ψηφοφόρους της από τα ταυτοτικά κόμματα στα οποία αυτοί διέρρευσαν, αλλά και να συμφιλιωθεί ιδεολογικά με την παραδοσιακή της βάση. Αυτά ασφαλώς απαιτούν εντελώς διαφορετικό πολιτικό λόγο, με άξονα το εθνικό κράτος και τις αξίες του, και μία ηγεσία που να τον ενστερνίζεται ειλικρινά και όχι στο επιφανειακό επίπεδο της εκλογικής επικοινωνίας.