Για ποιο λόγο ο Κυριάκος δείχνει τέτοια σπουδή για τα ομόφυλα ζευγάρια;

Με λίγα λόγια, όσο και να φωνάζουν τα γνωστά “παπαγαλάκια” στα κανάλια, επιστημονικές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η ελληνική κοινωνία παραμένει από τις πλέον παραδοσιακές. Εκτός αυτού, το αμφιλεγόμενο κυβερνητικό νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια έχει ταράξει και τα λιμνάζοντα ύδατα των πολιτικών κομμάτων. Την μεγαλύτερη φθορά θα την εισπράξει, αναμφίβολα, η ΝΔ, η οποία οδηγείται από τον πρωθυπουργό σε άμεση ρήξη με ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της και αλλοτριώνεται έτι περαιτέρω από τις ιδεολογικές της καταβολές. Λογικά οι πρώτες απώλειες θα σημειωθούν στις φετινές ευρωεκλογές.

Η κατάσταση, όμως, δεν είναι καλή ούτε και για την αξιωματική αντιπολίτευση, εάν μπορεί ακόμη να θεωρηθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει την θέση αυτή. Οι προσωπικές εμμονές του κ. Κασσελάκη τον ωθούν να κλωτσήσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να φέρει τον κ. Μητσοτάκη αντιμέτωπο με τον ορατό κίνδυνο της απώλειας της δεδηλωμένης. Αντ’ αυτού, με την τυφλή υποστήριξη που προσφέρει στην νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης (αναγγελθείσα μάλιστα πριν καν παρουσιαστεί και συζητηθεί ο νόμος), καθ’ ην στιγμή διαφοροποιούνται ο πρώην πρόεδρος της ΝΔ, μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και μεγάλος αριθμός βουλευτών, ο κ. Κασσελάκης αποδεικνύεται σε πρώτο και καλύτερο δεκανίκι του πρωθυπουργού.

Με τον τρόπο αυτό, φανερώνει στην πράξη ότι αυτά που ενώνουν σήμερα τους νεοφιλελεύθερους και τους λεγόμενους αριστερούς στην Ελλάδα είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα τους χωρίζουν. Παράλληλα, ο κ. Κασσελάκης ήρθε για πρώτη φορά σε ρήξη με τα κομματικά πρωτοπαλίκαρά του λόγω της απόφασής του να θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας στην υπερψήφιση του νομοσχεδίου. Εφόσον ο “δικαιωματισμός” υπήρξε προνομιακός χώρος για τον ΣΥΡΙΖΑ έως τώρα, άρρηκτα συνδεδεμένος με την ταυτότητά του, ποια ανάγκη υπαγόρευε την επιβολή κομματικής πειθαρχίας;

ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ για τα ομόφυλα ζευγάρια

Η κομματική γραμμή του ΠΑΣΟΚ είναι το ίδιο απογοητευτική και αποκεκομμένη από τις ευαισθησίες και τους προβληματισμούς της ελληνικής κοινωνίας. Το μόνο που μοιάζει να ενδιαφέρει τον αρχηγό του είναι να εξασφαλίσει ότι το κόμμα του θα συγκεντρώσει αρκετούς βαθμούς στο “αριστερόμετρο”, μην τυχόν και χάσει την ετικέτα του “προοδευτικού”. Κρίμα, διότι στο ΠΑΣΟΚ, έστω και επικοινωνιακά, κάποτε υποστήριζε ιδέες όπως η “πατριωτική Αριστερά” και ο “τρίτος δρόμος” προς τον σοσιαλισμό.

Τουλάχιστον το ΚΚΕ, που είναι απαλλαγμένο από την ανάγκη να το επιβραβεύσει το πολιτικό “ιερατείο” της ΕΕ, επισήμανε τα αυτονόητα δια στόματος του αρχηγού του κ. Κουτσούμπα, ότι η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης «σημαίνει από χέρι κατάργηση της πατρότητας-μητρότητας. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γονέα 1, 2, 3 και βάλε».

Το θάρρος του να τονίσει τα προφανή, σε μια περίοδο που ο δικαιωματισμός έχει γίνει φετίχ και ο “γουοκισμός” αστυνομεύει την ελευθερία του λόγου (και κατ’ επέκταση της σκέψης) με μεγαλύτερη ίσως αποτελεσματικότητα και από κλασικά απολυταρχικά καθεστώτα, είναι προς τιμήν του. Το δε γεγονός ότι τα λεγόμενα κεντροαριστερά και κεντροδεξιά κόμματα εθελοτυφλούν, ως προς την απειλή αυτή, δείχνει ακριβώς πόσο πραγματικά έχουν διαβρωθεί από την απολυταρχία του δικαιωματισμού και του νεοφιλελευθερισμού.

H ατζέντα Μητσοτάκη

Στην τελική ανάλυση, το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί ο πρωθυπουργός βιάζεται τόσο να διακυβεύσει την πολιτική κυριαρχία του κόμματός του, ενώ προέχουν τόσα άλλα προβλήματα; Γιατί έχει ποντάρει τόσο στην ατζέντα του δικαιωματισμού την στιγμή που υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα που χρήζουν άμεσης λύσης σε πιο κρίσιμους τομείς, όπως η καταπολέμηση της υπογεννητικότητας; Επίσης, να προσθέσουμε την άμεση αντιμετώπιση της ακρίβειας, την δημιουργία προοπτικών για την επιστροφή όσων αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν κατά την διάρκεια της κρίσης και την δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας για τους νέους, ώστε να παραμείνουν στην πατρίδα τους.

Προδήλως, ο κ. Μητσοτάκης προσβλέπει σε κάποιο ευρωπαϊκό αξίωμα και δίνει σήμερα τις δικές του εξετάσεις. Σαν καλός νεοφιλελεύθερος βάζει το ατομικό συμφέρον (εν προκειμένω το δικό του) πάνω από το συλλογικό κι ας έρχεται αυτό σε πλήρη αντίθεση με την παραδοσιακή ελληνική κοσμοθεωρία και αντίληψη των πραγμάτων. Όπως τονίζουν πολλοί ερευνητές, οι διαφορές μεταξύ πολιτισμών που βασίζονται στον ατομικισμό και πολιτισμών που βασίζονται στην συλλογικότητα είναι ανάμεσα στις πιο σημαντικές στην διαπολιτισμική επικοινωνία.

Εάν όντως οδεύουμε προς μια σύγκρουση πολιτισμών, όπως προειδοποίησε ο Σαμουήλ Χάντινγκτον, θα διαπιστώσουν πολλοί, ίσως και ο πρωθυπουργός, ότι οι πολιτισμικές αξίες και νόρμες δεν διαγράφονται, ούτε παραγκωνίζονται εύκολα. Σε σύγκριση με τους περισσότερους Ευρωπαίους εταίρους της, η Ελλάδα είναι πιο συλλογική και παραδοσιακή, ενώ οι Έλληνες βασίζονται περισσότερο στο συγκείμενο ενός μηνύματος στην επικοινωνία τους. Το γεγονός αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει καμία νομοθεσία. Όσοι, λοιπόν, αρνούνται να υπολογίσουν την δύναμη της πολιτισμικής ισχύος προβαίνουν στην ύβριν της υποτίμησης δυνάμεων που είναι πολύ ανώτερες από εκείνους και αργά ή γρήγορα θα έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες.