Γιατί “τα καταφέρνει” ο Αλέξης Τσίπρας

Βαριέμαι τις αναλύσεις. Παρά το ότι ενίοτε δεν τις αποφεύγω. Δεν είμαι έξυπνος. Απλώς κοιτάζω αυτά που συμβαίνουν. Με την πείρα αυτών που συνέβησαν. Θέμα ηλικίας. Και αποστασιοποίησης. Χωρίς πολωμένες εντάσεις. Η ζωή δεν είναι τέλεια. Είναι ζωή. Αυτά.. Με, όσο μπορώ, πιο λίγα λόγια λοιπόν. Ο Αλέξης Τσίπρας, μαζί με τα άλλα παιδιά της στενής παρέας, αντέγραψαν αυτό που έκαναν και όσοι προηγούμενοι πέτυχαν. Γιατί αυτό ήθελαν. Να πετύχουν. Να τα καταφέρουν. Και δευτερευόντως να προσφέρουν. Εκείνοι που έβαζαν την προσφορά πάνω από την επιτυχία είναι κάπου στο παρελθόν. Εκείνοι που πρόσφεραν αλλά δεν ενδιαφέρονταν να πετύχουν. Τι έκανε λοιπόν και τι κάνει ο Αλέξης και γι’ αυτό “τα καταφέρνει”;

Πρώτον, περίμενε και βρήκε ένα ρεύμα, το οποίο “καβάλησε”. Το Μνημόνιο και τον λεγόμενο αντιμνημονιακό αγώνα. Σε αυτό λαΐκισε ασύστολα, λέγοντας και κάνοντας όποια υπερβολή ήταν δυνατή επί της γης. Τζάμπα ήταν άλλωστε. Και έτσι ανέβηκε στην εξουσία. Παρέα με τον δεξιό εθνικισμό, θα πείτε. Μικρό το κακό, η εξουσία έχει αξία.

Δεύτερον, αφού φτάσεις στην εξουσία, πρέπει και να μείνεις. Χρειάζεσαι αρκετούς περισσότερους από το 5% που είχες, πριν σε ψηφίσουν συγκυριακά οι πολλοί. Ε, μπροστά σου είναι. Οι πρώην πασόκοι. Αυτοί που διαφώνησαν με τα Μνημόνια. Αυτοί που ήλπισαν ότι εσύ θα τα “σκίσεις”. Αυτοί που σε μετράνε καλύτερο από τους “κλέφτες” τους. Αυτοί που δυσκολεύονται να γυρίσουν εκεί που έφτυσαν. Και διάφοροι ξέμπαρκοι. Μαζί με τους λίγους δικούς σου που είδαν τώρα τα “καλούδια” της εξουσίας. Να τος, λοιπόν και ο “λαός” που σε στηρίζει, για να μείνεις στην εξουσία, την οποία στην “καμπούρα” του κατέκτησες. Ε, αυτό έκανε και ο Αλέξης με την παρέα του.

Τρίτον, κυβερνώντας ο Αλέξης πήγε και κάποια ταξίδια. Και κατάλαβε ότι, για να είσαι κάτι, δεν αρκεί να έχεις μία βάση μέσα. Πρέπει να σε στηρίζουν και οι απ’ έξω. Διότι, εκεί είναι η μεγάλη δύναμη. Και για τα έξω και για τα μέσα. Δυσκολεύτηκε είναι η αλήθεια. Αλλά τελικά, “για το συμφέρον της χώρας”, είπε όλα τα ναι, εκεί που έλεγε και κάποια όχι. Χρειάστηκε, βέβαια, να διώξει μερικούς δικούς του “ιδεοληπτικούς”. Ε, δεν βαριέσαι, τι να κάνουμε. Οι πασόκοι να είναι καλά. Αμέτρητοι είναι πανάθεμά τους. Άσε που σιγά σιγά “ταιριάζουμε” κιόλας. Κεντροαριστερά θέλουν, κεντροαριστερά θα είμαστε. Αφού η σκέτη αριστερά δεν μπορεί να κυβερνά; Μια ζωή στην “απέξω”;

Τύχη βουνό

Τέταρτον, είδαν λοιπόν ο Αλέξης και η παρέα του, πόσο γλυκιά είναι η εξουσία. Πιο πολύ όταν την έχεις παρά όταν την κατακτάς. Και ότι, για να μείνεις στην εξουσία, εκτός από τη βάση των πασόκων που πήρες, χρειάζεται να γίνεις και ο ίδιος “ολίγον πασόκ”. Πες το σοσιαλδημοκρατία, πες το κεντροαριστερά, πες το αντιδεξιά, πες το “ρεαλιστική αριστερά”. Με “αυταπάτες” και mea culpa. Και ο Ανδρέας το είχε πει. Δώσε, λοιπόν, και ολίγον Ανδρέα. Κάνε και παρέα με τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες. Ας είσαι “ρεαλιστική αριστερά”. Άλλο που δεν θέλουν και αυτοί. Άλλο που δεν θέλεις και εσύ. Να τη και η μετάλλαξη λοιπόν. Κεντροαριστερός για τους κεντροαριστερούς. Αριστερός “ρεαλιστής” για τους αριστερούς.

Πέμπτον, τύχη βουνό για τον Αλέξη και την παρέα του, ότι δεν παρεμβάλλονταν, στα τριάμισι χρόνια της τετραετίας του, άλλες εκλογές. Έτσι, εφάρμοσε ολόκληρο το δικό του σκληρό τριετές Μνημόνιο, αποδεικνύοντας ότι χωρίς Μνημόνιο το “έργο” δεν έβγαινε, με τους πολίτες να μην αντιδρούν, άλλοι εγκλωβισμένοι, άλλοι απογοητευμένοι και όλοι χωρίς εναλλακτική. Άλλωστε, όσοι αντιδρούσαν στα μνημόνια, τώρα κυβερνούσαν με μνημόνιο. Έγινε, δηλαδή, αυτό που οι προηγούμενοι δεν πρόκαμαν, γιατί τους πρόλαβαν εκλογές, που έχασαν λόγω μνημονίων. Βάλε και μια μερίδα σκάνδαλα, που ευδοκιμούν σε αυτήν την χώρα. Και κάνεις την τύχη σου σοσιαλδημοκρατική εξουσία, με αριστερό μανδύα.

Έκτον, τώρα τι θέλουν ο Αλέξης και η παρέα του; Να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές. Δηλαδή, να νικήσουν την κεντροδεξιά παράταξη. Ή αν χάσουν, να πάρουν σημαντικό ποσοστό αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να μπορούν να επανέλθουν στην εξουσία. Τι κάνεις για αυτό; Τα βρίσκεις με τους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, τους Ισραηλινούς, τους δανειστές, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και όλον τον διεθνή καπιταλισμό, που πριν κατηγορούσες ως εχθρούς και φονιάδες των λαών.

“Υπάκουος σοσιαλδημοκράτης”

Και εφαρμόζεις στο εσωτερικό δεξιά μνημονιακή πολιτική, ακόμη και μετά την τυπική λήξη του Μνημονίου σου. Με πουά επιδοματικών παροχών σε κάποιους. Που σου επιτρέπονται από την υπερφορολόγηση όλων. Δηλαδή, έξω συντάσσεσαι σαν “υπάκουος σοσιαλδημοκράτης”, με τη διεθνή δεξιά. Και μέσα πολεμάς τον κεντροδεξιό αντίπαλό σου, με κεντροδεξιά πολιτική, που εκτιμάς ότι του κόβει τα πόδια.

Όλα αυτά συγκροτούν μια συγκεκριμένη στρατηγική και συνταγή. Αυτήν του “και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ”. Παλιά και επιτυχημένη στην εφαρμογή της και από κεντροδεξιούς και από κεντροαριστερούς. Θα πετύχει και τώρα από τους “ρεαλιστές αριστερούς”; Θα δείξει.. Η δυσκολία είναι, ότι τέτοια βροχόπτωση αυτ – απατημένης μετάλλαξης εύκολα χρησιμοποιείται από εκείνους που τη στέλνουν, αλλά δύσκολα γίνεται αποδεκτή από εκείνους προς τους οποίους απευθύνεται. Διότι, είναι πιθανόν οι δεύτεροι να λειτουργήσουν με το “τι βρεγμένος, τι μούσκεμα”. Αλλά οι πρώτοι θα βρουν άραγε κατάλληλη ομπρέλα; Ίδωμεν.