Η Ελλάδα μικραίνει επικίνδυνα…

του Αντώνη Παπαγιαννίδη  – 

Με όλην αυτή την συζήτηση για τη νέα φάση του Μακεδονικού, έτσι όπως γίνεται, ανεβαίνει μια αίσθηση ότι η Ελλάδα μικραίνει. Όχι η χώρα, όχι. Ούτε οι άνθρωποί της – εμείς, Έλληνες, Γκρήηκς, Ρουμ ή Γιουνάν. Αλλά η πολιτική της τάξη μικραίνει επικίνδυνα. Αρκεί, για να το δείξει αυτό, η ανταλλαγή βολών με αντικείμενο το τι αληθινά διημείφθη μεταξύ Φώφης και Τσίπρα ενόψει της προσέλευσης της στην ενημέρωση για το Νταβός και για τα μετά το Νταβός, στο Μαξίμου.

Και, εν συνεχεία για τα «άηχα πλάνα» από την προσέλευση Κυριάκου για την ίδια ενημέρωση, που ήταν πάντως δείγμα ευθύνης στην τελική στροφή το ότι δεν την αρνήθηκε. Όμως, εκείνο που αληθινά τραυματίζει είναι τόσο πιο εύστοχα από τις δηλώσεις και στάσεις των δικών μας ανθρώπων, των πολιτικών ηγεσιών που εμείς, με την ψήφο μας (ο καθείς την δικιά του, εννοείται), αναδείξαμε, μας προέκυψαν τοποθετήσεις των «εκτός σκακιέρας».

Παράδειγμα η τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Β’ –γνωστού περισσότερο για τις σκληρές θέσεις του σε ό,τι το εθνικό, όχι;– σχετικά με το «δεν βλέπω μεγάλη σημασία στο όνομα, αν λέγεται Μακεδονία ή όχι […] Εκείνο που έπρεπε να κάνει η Ελλάδα, ήταν να μπει μέσα και οικονομικά να κρατούμε τα Σκόπια». Ακόμη πιο απροσδόκητη η τοποθέτηση του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου: «Η Ελληνικότητα της Μακεδονίας δεν διακυβεύεται από την επιλογή ενός ονόματος».

Όμως, εκεί που το πράγμα απογειώθηκε ήταν με αφορμή την δήλωση του Προέδρου Αναστασιάδη, της Κύπρου πάλι: «Το όνομα δεν έχει σημασία. Δεν θα είχα αντίρρηση αν ήθελαν να λέγονται και Βόρεια Ελλάδα […]. Διερωτώμαι γιατί γίνεται καυγάς για ένα όνομα, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος, τη δυνατότητα και τις προοπτικές της Ελλάδας μόνο από επενδύσεις να ασκεί επιρροή και να ελέγχει το λιλιπούτειο γειτονικό Κράτος».

Ασφαλώς και οι τρεις παραπάνω τοποθετήσεις κουβαλούσαν από δίπλα διευκρινήσεις και προσγειώσεις της συζήτησης στην υπόθεση του αλυτρωτισμού της ΠΓΔΜ και των συνταγματικών της προνοιών. Για τις οποίες είχαμε, άλλωστε, και την νομικά/διεθνοδικαιϊκά εξαιρετικά προωθημένη κατάθεση Βαγγέλη Βενιζέλου. Ο οποίος, μετά από πολυήμερη σιγή ασυρμάτου περί το Μακεδονικόν –σιγή παράξενη για τον Βενιζέλο, ακόμη πιο παράξενη για βουλευτή Θεσσαλονίκης– κατέθεσε την διδακτικότατη ανάλυση για το πως οι πρόνοιες του Συντάγματος τής (κατά το κείμενο αυτό) «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» με τις όποιες αλυτρωτικές αιχμές τους, αναιρούνται από την επικράτηση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995, βάσει των κανόνων του Δικαίου των Συμβάσεων, άρα….

H Ελλάδα κείται μακράν

Πάντως, στο τέλος αυτής της διαδρομής, το πιο πικρό ήταν άλλο: όταν ο Νίκος Αναστασιάδης είδε τι σάλο προξένησε η τοποθέτησή του στην Ελλάδα, διόρθωσε (στο ΑΠΕ) με το: «Το θέμα [όνομα Σκοπίων] χειρίζεται η Ελλάδα, και η Κυπριακή Δημοκρατία θα συμπαρασταθεί στην όποια απόφαση της Ελλάδας». Επειδή όλοι θυμόμαστε ότι στην περιπετειώδη διαδρομή της Κύπρου/του Κυπριακού η τελική(;) στάση της Ελλάδας που από «μητέρα-πατρίδα» κατέληξε να διαπιστώνει ότι «η Κύπρος κείται μακράν», ύστερα να διαμορφώνει «ενιαίο αμυντικό χώρο» και ύστερα πάλι να υπαναχωρεί, ήταν η στάση «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται».

Όταν, λοιπόν, τώρα διαβάζουμε με αφορμή το Μακεδονικό-2018 ότι «η Ελλάδα αποφασίζει, η Κύπρος συμπαρίσταται», δεν είναι να αισθανόμαστε λιγάκι ότι μικρύναμε;

Ως κατακλείδα, το άλλο: προ ημερών είχε γράψει για την τωρινή φάση του Μακεδονικού μιαν έκκληση για «έντιμο συμβιβασμό Αθήνας-Σκοπίων» (στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ») ο με-τίποτε-παρεξηγήσιμος, θα πίστευε κανείς, Νίκος Μέρτζος, από «Ελληνικού Βορρά» μέχρις Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Υπέστη τέτοια επίθεση, ιδίως διαδικτυακή και λούστηκε με τέτοια επίθετα, ώστε χρειάστηκε να επανέλθει με ολοσέλιδο πάλι σημείωμα (στη «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» αυτήν την φορά), που τιτλοφόρησε ο ίδιος: «Απολογία ενός «προδότη» Μακεδόνα!».

Το ξαναλέμε, όταν ένας Νίκος Μέρτζος χρειάζεται να κάνει τέτοια κίνηση, πάει, μικρύναμε…